Καί τί θά κάνουμε δίχως …«βαρβάρους»;

Ναί, ἔτσι εἶναι. Ἐὰν δὲν ἔχουμε ἀπέναντί μας ἔναν …«βάρβαρο», ἀληθὴ ἢ πλαστό, δὲν λειτουργοῦμε.
Μόνον ὁ …μπαμπούλας μᾶς ἐνεργοποιεῖ καὶ μᾶς κάνει νὰ κινούμεθα διαρκῶς.

Πόσο χρήσιμοι εἶναι οἱ βάρβαροι; Πολύ. Γιὰ αὐτὸ καὶ οὐδέποτε ξεμένουμε.
Κυττᾶξτε γύρω σας. Ἀκοῦστε τὰ ῤαδιόφωνα, τοὺς τηλεοπτικοὺς σταθμούς, διαβᾶστε τὶς ἐφημερίδες…
Παντοῦ τρομοκρατία. Παντοῦ κάποιος, πραγματικὸς ἢ φανταστικὸς βάρβαρος.
Κι αὐτὸ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν σιωπή, στὴν ἀναμονή, στὴν ἀδράνεια, γιὰ νὰ μποροῦν ἐλεύθερα οἱ (φερόμενες ὡς) κυβερνήσεις νὰ μᾶς κρατοῦν μακρὰν τῶν πραγματικῶν βαρβάρων καὶ νὰ τρωγόμεθα …μεταξύ μας!!!

Τὰ περισσότερα ἀπὸ ὅσα μᾶς ὑποδεικνύουν εἶναι ψευδῆ καὶ ἀνεδαφικά.
Ἀκόμη καὶ τώρα, ποὺ ἑτοιμάζονται νὰ μᾶς φορτώσουν ἕναν πόλεμο, σὲ λάθος μεριὰ στρέφουν τὸ βλέμμα μας. Φταίει ὁ …κακὸς Ἐρντογὰν κι ὄχι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν συμφωνήσει νὰ ὑποδεικνύουν στὸν (κάθε) Ἐρντογὰν τὸ τὶ πρέπει νὰ πῇ, νὰ ἀποφασίσῃ καὶ νὰ πράξῃ.
Φταίει ἡ κακιὰ Μέρκελ κι ὄχι αὐτοὶ ποὺ τὴν διέταξαν νὰ ἐπιβάλῃ αὐτὰ ποὺ μᾶς φορτώνουν.
Φταίει ἡ κακὴ κυβέρνησις κι ὄχι αὐτοὶ ποὺ τῆς σχεδίασαν, ἔως τελευταίας λεπτομερείας, τὸ πῶς θὰ μᾶς ὁδηγήσῃ στὸν τελικό τους σκοπό.
Μὰ πάντα ἕνας δράκος, ἕνας βάρβαρος, ἕνας λάθος …κακός, γιὰ νὰ μὴν βλέπουμε τὸν πραγματικὸ …δράκο καὶ νὰ μὴν ἐνεργοποιοῦμε τὶς δυνάμεις μας, ἐπιτρέποντάς τους νὰ τὶς ἐλέγχουν καὶ νὰ τὶς κατευθύνουν αὐτοί, κατὰ πῶς τοὺς ἐξυπηρετεῖ.

Ἂς μὴν τρομάζουμε ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μᾶς ἀνακοινώνουν, ἐφ΄ ὅσον ἔως τώρα ἡ ἀλήθεια ἀποκρύπτεται συστηματικῶς καὶ δὲν ἔχουμε φθάσει στὸ σημεῖον ἐκεῖνο ποὺ ἡ (ἀληθής) Ἀνάγκη θὰ ὁδηγήση τὰ βήματά μας.
Λίγο ἡ ἐλπίδα, λίγο ἡ κάθε μικρὴ ἢ μεγάλη, προσωπική μας ἀντίληψις περὶ τῶν πολιτικῶν γίγνεσθαι, λίγο οἱ προσκολλήσεις μας σὲ ἰδεολογήματα, συνετέλεσαν σαφῶς στὴν σημερινὴ καταστροφή. Ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, δὲν ἀντιμετωπίσαμε τὴν Ἀνάγκη τῆς (συνολικῆς μας) Ἐπιβιώσεως ὡς πρωταρχικὸ Νόμο, οὔτε τὴν Ἀνάγκη τῆς κατανικήσεως τοῦ πραγματικοῦ βαρβάρου, οὔτε φυσικὰ τὴν Ἀνάγκη τῆς συνενώσεώς μας.
Κι αὐτὸς ὁ Νόμος τῆς Ἀνάγκης, τῆς πραγματικῆς Ἀνάγκης, ποὺ μετατρέπει τὰ κοπάδια προβάτων σὲ ἀγέλες λύκων, εἶναι πλέον ἐδῶ καὶ σιγὰ σιγά, ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, καλούμεθα νὰ ἀφεθοῦμε στοὺς …ὁρισμούς του.
Αὐτὸς ὁ Νόμος θὰ μᾶς ὑποχρεώση, σιγὰ σιγά, νὰ ἐπιστρέψουμε ἐκεῖ ἀπὸ ὅπου ξεκινήσαμε: στὸν (πραγματικό) Ἄνθρωπο ποὺ μᾶς ἔκλεψαν καὶ ὀφείλουμε νὰ ἀνακαλύψουμε.
Γιὰ νὰ ἐπιτευχθῇ ὅμως τοῦτο εἴπαμε… Ξεφλούδισμα… Ἐπαναπροσδιορισμός… Ἐπανελληνισμός…
Κι ὅλο αὐτό, ὅσο δύσκολο κι ἐὰν φαίνεται, εἶναι πλέον πολὺ κοντά μας καὶ μᾶς ὁρίζουν τὸ πῶς θὰ πορευθοῦμε.
Διότι ἡ πραγματικὴ Ἐλευθερία τοῦ Ἀνθρώπου ξεκινᾶ ἀπὸ μέσα του… Γιὰ νὰ βροῦμε Ἐλευθερία πρέπει νὰ τὸ ἐπιβάλουν οἱ συνθῆκες. Καὶ οἱ συνθῆκες τώρα ὠριμάζουν…
Θὰ πάρη χρόνο… Πολύ, ἀλλὰ θὰ βγοῦμε ἀπὸ τὸ τέλμα.

Ἔγραφα πρὸ μηνῶν:

Ἐχθὲς τὸ πρωΐ ἔπεσα «μούρη μὲ μούρη» μὲ κάποιους φίλους ἀπὸ τὰ παλαιότατα χρόνια, τὰ παιδικά.
Χαρές, ἀγκαλιές, γέλια…
Τὰ νέα μας ἐπὶ τροχάδην περισσότερο καὶ γρήγορα περάσαμε στὰ τωρινὰ γεγονότα, ποὺ λίγο ἔως πολὺ ὅλους μᾶς ἀπασχολοῦν.

«Ὅλως συμπτωματικῶς» οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ τυγχάνουν συγγενεῖς κομματοσκυλικοῦ ἐκπροσώπου «μας». (Τοῦ τΣΥΡΙΖΑ συγκεκριμένως. Ἀπὸ τοὺς «153» μάλιστα, ποὺ πρὸ μηνῶν συνυπέγραψαν τὸ 7.500 σελίδων τελευταῖο μνημόνιον.) Στενοὶ συγγενεῖς. Πολὺ στενοί.
Ἀπὸ αὐτοὺς ὅμως ποὺ τώρα πιὰ κατεβάζουν τὰ μοῦτρα κάτω καὶ δὲν κυττοῦν τοὺς συνανθρώπους τους στὰ μάτια κι ἂς ἔτρεχαν μὲ κάθε εὐκαιρία νὰ διαφημήσουν τὴν «πραμάτεια» του, ὅταν ἀκόμη πωλοῦσε ἐλπίδες καὶ ὑπερηφάνειες…

Ξεῤῥιζώνοντας τὸν βάρβαρο ἀπὸ μέσα μας…

Αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ξαναεῖδα προσφάτως καὶ …χειροτέρευσαν.
Τώρα ἐχθρός τους εἶναι ἡ …ἀρνητικὴ προπαγάνδα τῶν ἄλλων, ἡ κακὴ ΝουΔουλάρα, οἱ φοροφυγάδες, ἡ …προσωποποιημένη διαπλοκή, τὰ τόσα χρόνια διαπλοκῆς ποὺ τώρα -ἐπὶ τέλους- τελειώνουν, τὰ κανάλια, οἱ ἐχθροὶ τῆς κυβερνήσεως, οἱ ἰδιωτικοὶ ὑπάλληλοι, οἱ ἐλεύθεροι ἐπαγγελματίες καὶ φυσικὰ ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἀρνοῦνται νὰ σκύψουν κεφάλι στὴν κομμουνιστικοποίησιν.
Τώρα ἡ Εὐρώπη εἶναι καλή, τὰ μνημόνια εὐλογία, ἡ κομμουνιστικοποίησις μονόδρομος, οἱ τράπεζες σωτῆρες, οἱ πλειστηριασμοὶ ἀναγκαῖοι, οἱ μετανάστες ὑποχρέωσίς μας γιὰ νὰ ἀντικατασταθῇ ὁ πληθυσμὸς καί, τελικῶς, ὅταν θὰ ἐπικρατήσουν ἀπολύτως αὐτοὶ καὶ οἱ ὅμοιοί τους, μᾶς ὑπόσχονται τὰ χρόνια ποὺ ἀκολουθοῦν νὰ εἶναι ὑπέροχα καὶ ἐμεῖς, ὅσοι ἀνεγκέφαλοι ἀντιδροῦμε, λίπασμα…
Τοὺς ἄκουγα ἄφωνη… Παντοῦ γύρω τους ἐχθροί, ἐχθροί, ἐχθροί…
Ἐγώ, ἐσύ, ὁ ὁποιοσδήποτε… Μόνον ἐχθροί.
Φίλοι τους μόνον οἱ ἐπὶ κεφαλῆς τους… Φίλοι καὶ σύμμαχοι…
Νὰ ψοφήσουμε ὅλοι γιὰ νὰ ἐπιτύχῃ τὸ πείραμα… Τὸ ὄνειρό τους!

Ἔφυγα ἀπολύτως ἀπογοητευμένη, δίχως νὰ ἀπαντήσω σὲ ἔστὧ ἔνα ἀπὸ τὰ σχόλιά τους. Οὔτε κἂν κούνησα τὸ κεφάλι μου ἀποδοκιμαστικά. Οὔτε κἂν τοὺς κύτταξα ἐπιτιμητικά. Τίποτα.
Ἔστρεψα τὴν πλάτη μου κι ἔφυγα ἁπλῶς ἀπογοητευμένη…
Ὄχι διότι κάποιοι παιδικοί μου φίλοι ἔχουν παραφρονήσει…
Ὄχι διότι σὰν κι αὐτοὺς ἔχουν παραφρονήσει ἀρκετοὶ ἀκόμη…
Ὄχι διότι ἀνάλογοι ἀνισόῤῥοποι κυκλοφοροῦν σὲ κάθε κομματομάγαζο…
Ὄχι διότι ἰσχύει κάτι ἀπὸ αὐτὰ ποὺ θέλουν καὶ ἐπιδιώκουν…
Οὔτε διότι θὰ κρατήση γιὰ πολὺ ἡ ψευδαίσθησίς τους…
Οὔτε διότι θὰ ἀνατραποῦν συντόμως οἱ (προσωπικοί τους) σχεδιασμοί…
Ἔνοιωσα ἀπολύτως ἀπογοητευμένη διότι μία μεγάλη μερίδα τοῦ κόσμου μας ἀκόμη, ἀκόμη καὶ τώρα, ἀρνεῖται νὰ ἀνοίξῃ παράθυρα στὸ Φῶς καὶ στὶς Ἀλήθειες. Ἀρνεῖται νὰ δῇ τοὺς πραγματικοὺς βαρβάρους ἢ ἀκόμη καὶ τὶς …σκιές τους!!!.
Ἀρνεῖται νὰ σπάσῃ τὰ στεγανά της.
Μία ἀκόμη μεγάλη μερίδα τῶν κοινωνιῶν μας ἐπιμένει, πολὺ συνειδητά, πὼς ὁ …βάρβαρος εἶναι ὁ συμπολίτης τους, ὁ ὑποστηρικτὴς τοῦ ἄλλου κόμματος, ὁ ὁποιοσδήποτε τέλος πάντων ποὺ θέλει νὰ τοὺς ἁρπάξῃ τὴν μάσα… Πραγματικὴ ἢ φανταστική.
(Στὴν περίπτωσιν τῶν συγκεκριμένων ἡ μάσα τους εἶναι κυρίως …ἰδεολογική!!!)
Ἐστιάζουν στὸν …«βάρβαρό» τους, γιὰ νὰ μὴν ἀντιμετωπίσουν τὸν πραγματικό τους βάρβαρο.

Πόσον χρόνο ἀλήθεια θά πάρη κι αὐτό; Ἕναν; Δύο;; Δέκα;
Κάποτε ἡ κακιὰ Γερμανία, ἡ κακιὰ Μέρκελ, τὸ κακὸ ΔΝΤ, ἡ κακιὰ Ἀγγλία, ἡ κακιὰ Ῥωσσία, ἡ κακιὰ Τουρκία θὰ καταῤῥεύσουν καὶ θὰ ξεμείνουμε ἀπὸ …«βαρβάρους». Σαφῶς καὶ κάποιοι θὰ σπεύσουν νὰ μᾶς δημιουργήσουν νέους, ἀλλὰ θὰ εἶναι ἀρκετοὶ αὐτοὶ ποὺ θὰ μείνουν γυμνοί, ἄδειοι, δίχως πλέον λόγους ἐπιβιώσεως, ἐφ΄ ὄσον οἱ …«βάρβαροί» τους, ποὺ ἐπάνω τους ἔκτισαν τὶς ζωές τους, θὰ τελειώσουν.
Γυμνοὶ καὶ ἄδειοι…

Καιρὸς εἶναι λοιπόν, σιγὰ σιγά, ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, νὰ ἀφήσουμε πίσω μας τὰ δικά μας βαρίδια. Τοὺς δικούς μας …«βαρβάρους» καὶ νὰ κυττάξουμε τὴν πραγματικότητα κατάματα. Οἱ βάρβαροι εἶναι ἐδῶ, ἀνάμεσά μας, μέσα μας. Οἱ βάρβαροι, σὲ κάποιες περιπτώσεις, εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι.
Οἱ βάρβαροι πρέπει νὰ ἐξαλειφθοῦν, ἀλλὰ γιὰ νὰ τοὺς ἀναγνωρίσουμε πρέπει νὰ ξεφορτωθοῦμε τοὺς πλαστούς.
Καὶ θὰ τὸ κάνουμε. Ὄχι διότι τὸ λέω ἐγώ, ἀλλὰ διότι δὲν ἔχουμε ἄλλον δρόμο.
Μόνον ὅταν θὰ κυττάξουμε κατάματα τὸν βάρβαρο μποροῦμε νὰ τὸν ἐξοντώσουμε. Τὸν πραγματικὸ βάρβαρο.
Ὅταν κυττᾶμε τὶς σκιές του καταντοῦμε σὰν τὸν Δὸν Κιχώτη ποὺ κυνηγοῦσε …ἀνεμομύλους!!!

Φιλονόη

Υ.Γ. Λίγο παραφρσμένος ὁ τίτλος, ἀπὸ τὸν στίχο τοῦ Καβάφη

εἰκόνα

Πηγή: Φιλονόη καὶ φίλοι...