Καὶ τὸ Αἰγαῖο καὶ ὁ ταραμὰς καὶ ὁ Ἀγαμέμνων καὶ ὁ κιμάς, ὅλα τουρκικά…

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

«Μύθος ἐστὶ λόγος ψευδὴς εἰκονίζων τὴν ἀλήθειαν”,  πρεσβεύει ἡ ἀρχαία σοφία. Οἱ μύθοι, οἱ παραβολὲς ἐξηγοῦν ἀριστοτεχνικὰ καὶ ἑρμηνεύουν μὲ σαφήνεια δυσπερίγραπτα γεγονότα.

Παραπέμπω σὲ ἕναν μύθο τοῦ Αἰσώπου, ὁ ὁποῖος ἐξεικονίζει τὴν ἑλληνοτουρκικὴ διένεξη. Τίτλος: «Λύκος καὶ ἀρνί». Μάλιστα ἡ ὑπόθεση τοῦ μύθου «λαμβάνει χώρα» σὲ ποτάμι, σὲ ὕδατα.

«Ἕνας λύκος βλέποντας ἕνα ἀρνὶ  νὰ πίνει νερὸ σὲ ποτάμι, ζητοῦσε νὰ βρεῖ εὔλογη αἰτία γιὰ νὰ τὸ φάει. Γι᾽ αὐτὸ στάθηκε λίγο παραπάνω στὸ ποτάμι καὶ κατηγόρησε τὸ ἀρνὶ ὅτι θόλωνε τὸ νερὸ καὶ δὲν τὸ ἄφηνε νὰ πιεῖ. Τὸ ἀρνὶ ἀπάντησε ὅτι πίνει μὲ τὴν ἄκρη τῶν χειλέων του καὶ πὼς ἐξ ἄλλου δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ θολώνει τὸ νερό, ἀφοῦ στεκόταν πιὸ χαμηλά. Μετὰ ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀποτυχία, εἶπε ὁ λύκος: πέρυσι ὅμως ἔβρισες τὸν πατέρα μου. Ὅταν ἀπάντησε ἐκεῖνο ὅτι δὲν εἶχε γεννηθεῖ ἀκόμη, ὁ λύκος τοῦ εἶπε: ἐπειδὴ ἐσὺ ἔχεις καλὲς δικαιολογίες, ἐγὼ δὲν πρέπει νὰ σὲ φάω;».

Καὶ σημειώνει ὁ Αἴσωπος στὸ ἐπιμύθιον: «Ὁ λόγος δηλοῖ ὅτι οἷς ἡ πρόθεσις ἐστὶν ἀδικεῖν, παρ᾽ αὐτοῖς οὐδὲ δικαία ἀπολογία ἰσχύει». Δηλαδή, ἂν θέλει κάποιος νὰ σὲ ἀδικήσει, τίποτε, οὔτε τὸ δίκαιο, τὸν συγκρατεῖ.

Ἂς προσπαθήσουμε τώρα νά… ἀπομυθοποιήσουμε τὸν μύθο.

Πρόβατα εἶναι ὁ πολιτικὸς καὶ παραπολιτικὸς κόσμος, τῆς μικρᾶς καὶ ἐντίμου Ἑλλάδος. Λύκος, «γκρίζος» καὶ αἱμοβόρος, εἶναι ἡ Τουρκιά, ποὺ θέλει πάσῃ θυσίᾳ νὰ τὴν  καταπιεῖ, νὰ τὴν κατασπαράξει. Καὶ σὰν τὸν αἰσώπειο λύκο ἐπικαλεῖται, ὄχι εὐλόγους αἰτίες, ἀλλὰ πράγματα παρανοϊκὰ καὶ ψεύδη πρωτοφανῆ καὶ ἀσύστολα. Τὸ ἄκακον ἀρνίον, τὸ εἰρηνόφιλο, τὸ εὐγενικὸ καὶ ἐκλεπτυσμένο, ἀντιτείνει λογικά, ἀκαταμάχητα ἐπιχειρήματα. Πίνει «ἄκροις χείλεσι» τὸ νερό, δὲν τὸ θολώνει. Τηρεῖ εὐλαβικῶς τὶς διεθνεῖς, θὰ λέγαμε, συνθῆκες – διεθνὲς δίκαιο, συμβάσεις, διακηρύξεις, κεκτημένα καὶ συμπεφωνημένα «ὧν οὐκ ἐστι ἀριθμός». Πλὴν εἰς μάτην. Ὁ λύκος πεινασμένος καὶ λυσσασμένος, τὸ ὀρέγεται καὶ θὰ τὸ φάει.

Ὁ λύκος καταφεύγει στὸ παρελθόν. Ἐλοιδόρησες, κορόιδεψες, πέρυσι,  τὸν πατέρα μου. Ποιὸς εἶναι ὁ πατέρας τῶν λύκων, γκρίζων καὶ μαύρων: Μὰ ὁ  «Ἀτατούρκ», (=πατέρας τῶν Τούρκων), ὁ γενοκτόνος μας Μουσταφὰ Κεμάλ. Τί λέει ὁ θεοπάλαβος Ἐρτογάν; Νὰ ἀναθεωρηθεῖ ἡ συνθήκη τῆς Λωζάννης. «Ὑπάρχουν ἐκκρεμότητες καὶ θέματα ποὺ δὲν κατανοοῦνται σωστὰ στὴν συνθήκη τῆς Λωζάννης». (Δήλωση τὸν Δεκέμβριο τοῦ 2017, λίγο πρὶν ἔλθει στὴν Ἑλλάδα. Καὶ ἀντὶ νὰ τοῦ κλείσουμε τὴν πόρτα κατάμουτρα, ἦρθε. Ποῦ νὰ προβάλλει ἀντίσταση τὸ πρόβατο!!). Πρόσφατα μάλιστα ἀμφισβήτησε τὸν ἴδιο τὸν Κεμάλ, χρεώνοντάς του τὴν ἀπώλεια τῶν νησιῶν μας. (Τὸν Κεμάλ, ὁ Ἐρτογὰν τὸν προσπερνᾶ. Τοῦ καταλογίζει μετριοπάθεια. Προφανῶς θὰ τὸν χαρακτηρίζει καὶ ἄπιστο καὶ ἐπιρρεπῆ σὲ ἀκολασίες, πράγματα ἀνάρμοστα γιὰ τὸν φανατικὸ ἰσλαμιστὴ Τοῦρκο πρόεδρο. Ὁ Μεχμὲτ ὁ Πορθητὴς καὶ ὁ Ἂρπ-Ἀσλὰν εἶναι πολὺ πιὸ κοντὰ στὴν ἰδιοσυγκρασία του. Κατακτήσεις, δηώσεις καὶ σφαγὲς τῶν «γκιαούρηδων», μὲ τὸ σπαθὶ τοῦ Ἰσλὰμ καὶ στὸ ὄνομα τοῦ Ἀλλάχ, ἕλκουν καὶ συγκινοῦν τὸν θεοπάλαβο καὶ τοῦ ἐξασφαλίζουν παντοτινὸ ὄνομα καὶ περίοπτη θέση στὸν μωαμεθανικὸ παράδεισο).

Ἐπανέρχομαι στὸν μύθο. Ἂς προσεχθεῖ τὸ ἀνισόρροπο ἐπιχείρημα τοῦ λύκου περὶ θολώματος τοῦ νεροῦ, ἂν καὶ στέκεται πιὸ κάτω στὴν κοίτη τοῦ ποταμοῦ τὸ ἀρνί. Δὲν περνάει μέρα ποὺ κάποιος σφουγγοκωλάριος καὶ ζητωκραυγαστὴς τοῦ Ἐρντογάν, ἂν ὄχι ὁ ἴδιος, ποὺ δὲν θὰ ἐκστομίσει ψεύδη οὐρανομήκη, ἀνυπόστατες θέσεις καὶ βλέψεις, οἱ ὁποῖες προκαλοῦν τὴν νοημοσύνη μας καὶ δοκιμάζουν τὰ νεῦρα μας. «Καταπιέζεται ἡ μειονότητα στὴν Θράκη, πάντοτε μόνον τουρκική». Στὸν Ἕβρο, ὅταν οἱ ἔνοπλες δυνάμεις τῆς πατρίδας μας ἀντιμετώπιζαν μὲ ἐπιτυχία τοὺς λαθροεισβολεῖς, ἀνακάλυπταν πτώματα δολοφονημένων ἀπὸ τὸν στρατό μας. Πόσες φορὲς μιλοῦν γιὰ κακομεταχείριση παράνομων μεταναστῶν, ὅταν ἀκόμη τὸ «ἐξπρές τοῦ μεσονυκτίου», σφυρίζει καὶ ταξιδεύει στὴν χώρα τους. Ἑκατοντάδες οἱ φυλακισμένοι, μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες, μὲ τὸ πρόσχημα τῆς συμμετοχῆς στὸ κίνημα(;) τοῦ Γκιουλέν. Ἰδίως ἐκεῖνος ὁ κρετίνος Μπαχτσελὶ -ὑποτίθεται ὅτι συμπράττει μὲ τὴν συμμορία του στὴν κυβέρνηση τοῦ Ἐρντογάν- ὅπου σταθεῖ καὶ ὅπου βρεθεῖ ὀνειροφαντάζεται «Σμύρνη» καὶ γενοκτονίες καὶ καταστροφὲς τῶν Ἑλλήνων. Ἕνα ἐρεβῶδες ὑποκείμενο, ποὺ συναγωνίζεται «τὸν πρόεδρό του» στὴν παλαβομάρα καὶ στὴν κακοποιὸ εὑρεσιτεχνία.

Τὶς προάλλες κάποιος ἀπόστρατος στρατηγὸς ὀνόματι Καρακούς ἰσχυρίστηκε, σοβαρότατα, ὅτι οἱ λέξεις Αἰγαῖο καὶ Ἀγαμέμνων, δὲν εἶναι ἑλληνικές, ἀλλὰ τουρκικές. Μάλιστα. Ἐδῶ ταιριάζει νομίζω ἡ παροιμία. «Ὁ καθεὶς τὴν μύξα του γιὰ βούτυρο τὴν ἔχει». Καὶ τί κρανιοκενῆ ἀράδιασε; «Πρὶν ἀπὸ τοὺς Δωριεῖς ὑπῆρχαν οἱ Τοῦρκοι, Ἀκά. Ἀπὸ αὐτοὺς ὀνομάστηκε ἔτσι τὸ Αἰγαῖο. (Μὲ ἕνα κάππα στὴν ἀρχὴ τῆς λέξεως, θὰ μποροῦσε νὰ μᾶς πείσει. Αὐτὸ τὸ «-άκα», ταιριάζει καὶ σὲ ἄλλες ἑλληνικὲς λέξεις, μὲ ἀρνητικὴ σημασία. Τέλος πάντων, σέβομαι τοὺς ἀναγνῶστες καὶ δὲν προχωρῶ). Γιὰ δὲ τὸν δύσμοιρο βασιλέα τῶν Μυκηνῶν, Ἀγαμέμνονα, τὸ ἀπέδωσε στὸ γνωστὸ «Ἀκὰ» καὶ «μέμνουμ», ποὺ σημαίνει «χαίρομαι» στὴν μεγαλειώδη καὶ ἀξιοζήλευτη καὶ μητέρα ὅλων τῶν γλωσσῶν τοῦ κόσμου, γλώσσας τους. Κατὰ τὴν ἴδια τουρκική… ἀλογία ὁ Σωκράτης παράγεται ἀπὸ τό Σου(=νερὸ) καὶ «κράτ». (Τὸ «κρὰτ» τὸ ἀγνοῶ).

Εἶναι γνωστὸ πὼς ἡ τουρκικὴ γλῶσσα, ἐμπλούτισε τὴν ἑλληνικὴ μὲ λέξεις ποὺ ἔχουν σχέση κυρίως μὲ τὴν γαστέρα, τὸ παχὺ ἔντερο καὶ τά…κατάλοιπά τους. Γιαρμάς, γιαούρτι, ζαρζαβατικά, καρπούζι, μπακλαβάς, κότσι, μουσακάς, χαλές, ταραμάς, ἰμὰμ-μπαϊλντί, γιουβαρλάκια, κεφτές, μπαχαρικά, μπουνταλάς, παντζάρι, πιλάφι, ταχίνι, τουλούμπα, τσογλάνι, κανταΐφι, κιμάς, ντουβάρι καὶ ντουμάνι, λέξεις δηλαδὴ ποὺ παραπέμπουν σὲ ἕναν πολὺ ὑψηλὸ πολιτισμό, ποὺ καὶ σήμερα συνεχίζει νὰ εὐεργετεῖ τὴν λιμώττουσσα ἀνθρωπότητα ἢ καλύτερα νὰ προσφέρει «τὰ χαΐρια του στὸν φουκαρὰ ντουνιά», ὅπως θὰ τὸ διατυπώναμε χρησιμοποιώντας τὰ μυρίπνοα ἄνθη τοῦ τουρκικοῦ λεξιλογίου.

Τί δάνεισε ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα στὴν τουρκική; Λέξεις ποὺ ἀφήνουν τὸ κοιλιὰ καὶ τὰ δορυφοροῦντα αὐτὴν ὑποσυστήματα καὶ ἀνεβαίνουν ψηλά,  στὴν καρδιὰ καὶ στὸ νοῦ. Ἀκαδημία, ἀκρόπολη, ἀκτινολογικός, ἀνατολή, ἀριθμητική, βιβλιόφιλος, δημαγωγία, δημιουργός, δίλημμα, ἐξωτικός, οἰκολόγος, ἔρως, φιλόσοφος, φῶς, (foto, τουρκικά), γαλαξίας, ὑδρόφιλος, ἰδέα, εἴδωλο, γεωλόγος, καλλιγραφία, κλίμα, χορωδία, μαθηματικὰ καὶ μύριες ἄλλες, ὅλες λέξεις ποὺ κρύβουν στὰ φυλλώματά τους πολιτισμό, εὐγένεια, ἐπιστήμη καὶ ἀρχοντιά.

Νὰ κλείσω μὲ τὸν μύθο τοῦ Αἰσώπου. Δὲν ξέρουμε, ἀλλὰ μᾶλλον τὸ ἀρνίον φαγώθηκε ἀπὸ τὸν λύκο. Καμμιὰ δικαιολογία, λογικὴ θέση δὲν κατευνάζει τὸ ἄπληστο καὶ ἀνόητο θηρίο. Τί μπορεῖ νὰ κάνει; πῶς μπορεῖ νὰ γλιτώσει; Νὰ καλέσει, νὰ βελάξει καὶ νὰ ἔρθουν τὰ τσομπανόσκυλα, τὰ ὁποῖα ὁ λύκος φοβᾶται. Ποιά εἶναι αὐτά; Οἱ ἀτρόμητοι πιλότοι μας, οἱ θαλασσόλυκοι πλοίαρχοι τῶν κανονιοφόρων καὶ τῶν ἀντιτορπιλικῶν μας, τὰ Ἑλληνόπουλα ποὺ ὑπηρετοῦν στὰ ἅρματα καὶ στὶς πυροβολαρχίες μας. Μόνο αὐτὴν τὴν γλώσσα, τρέμει τὸ θρασύδειλο θηρίο…

Πηγή: Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία