...ΚΑΙ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
«Και το γνωρίζω καλύτερα από κάθε άλλον, αφού είμαι ο ίδιος Μακεδών»
Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
booksonthesites.blogspot.com
«Αυτό το καλοκαίρι, το National Geographic θα παρουσιάσει στην Ουάσιγκτον D.C. μία εξαιρετική πολιτιστική εμπειρία. «ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ: Από τον Αγαμέμνονα στον Μέγα Αλέξανδρο» είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι στα 5.000 χρόνια της ελληνικής ιστορίας και του πολιτισμού. Αυτή η έκθεση περιλαμβάνει περισσότερους από 500 ανεκτίμητους πολιτιστικούς θησαυρούς – πολλούς από τους οποίους δεν έχουν ποτέ εκτεθεί εκτός της Ελλάδος. Η Ουάσιγκτον, D.C. είναι το μοναδικό μουσείο της ανατολικής ακτής, που θα φιλοξενήσει την έκθεση».
http://www.nationalgeographic.com/thegreeks/
Από το άρθρο του P. J. Veisilind για τα Σκόπια, στο National Geographic (vol. 189, No 3, March 1996), τα οποία παρουσίαζε ως «Μακεδονία» που συνορεύει με τους «κακούς» Έλληνες, έως την τρέχουσα επική έκθεση στο National Geographic Museum στην Ουάσιγκτον, με τίτλο “THE GREEKS, AGAMEMNON TO ALEXANDER THE GREAT”, έχει παρέλθει μία εικοσαετία. Η έκθεση λειτουργεί από την 1η Ιουνίου και θα διαρκέσει έως τις 10 Οκτωβρίου. Εκτίθενται συλλογές από 22 εθνικά μουσεία της Ελλάδος, σε συνεργασία με το ελληνικό υπουργείο πολιτισμού, το Field Museum του Σικάγο, το Canadian Museum of History και το Point-a-Callière Archeology and History Complex του Μόντρεαλ.
Βλέποντας κάποιος, στο επίσημο site του N.G., το βίντεο παρουσίασης της έκθεσης (https://youtu.be/NOfwcj4MEQg) και διαβάζοντας τα διθυραμβικά σχόλια, («Η έκθεση εξερευνά τις κρίσιμες στιγμές που οδήγησαν στη γέννηση της δυτικής δημοκρατίας, της μοντέρνας τέχνης, των επιστημών, της ιατρικής, του θεάτρου και των αθλημάτων»), δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει ότι αυτό αποτελεί μία σαφή και διακριτή μεταστροφή του N.G. προς την ιστορική αλήθεια. Άλλωστε, το N.G. είναι ένα αμιγώς επιστημονικό ίδρυμα και δεν θα μπορούσε να «καταπίνει» για πολύ καιρό τα ψευδολογήματα των Βουλγαρο-Σλαβο-Σκοπιανών του Γκρουέφσκι.
Φαίνεται, όμως, ότι αν και πάθαμε δεν μάθαμε καθώς το πρόσκαιρο αίσθημα δικαίωσης και ικανοποίησης διαδέχθηκε αμέσως η οργή για μία νέα προκλητική ενέργεια σε βάρος της χώρας μας και της ιστορίας της. Οι ανιστόρητες αναφορές των τηλεπαρουσιαστών του NBC (και όχι μόνο) για τα Σκόπια, στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Ρίο, μας υπενθύμισαν ότι τα lobbies των ψευτο-«Μακεδόνων» συνεχίζουν απτόητα στην Αυστραλία, τον Καναδά και τις Η.Π.Α. τη διαστρέβλωση της ελληνικής ιστορίας. Διένειμαν, λοιπόν, επιλεκτικά κείμενο το οποίο εκφωνήθηκε κατά τη διέλευση της ολυμπιακής ομάδας των Σκοπίων, αλλά και σε αθλητικές εκπομπές, και «ενημέρωσαν» εκατοντάδες εκατομμύρια τηλεθεατές ότι ένας από τους μεγαλύτερους ολυμπιονίκες της αρχαιότητας ήταν ο Μακεδόνας Φίλιππος ο 2ος, ο πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μπορεί τα «κουτορνίθια» να μην γνωρίζουν ότι στους Ολυμπιακούς Αγώνες της αρχαιότητας συμμετείχαν αθλητές μόνον από τα ελληνικά γένη, αλλά η «εικόνα» και τα σχόλια των τηλεπαρουσιαστών τους ταίριαξαν μια χαρά ως … «απογόνους» του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΠΑΓΡΥΠΝΗΣΗ
«Ηθικόν δίδαγμα απ’ όλα αυτά, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι ότι για να κερδηθεί αυτός ο «πόλεμος» θα πρέπει να έχουμε και τα 17 εκατομμύρια Έλληνες της μητροπολιτικής Ελλάδας και της διασποράς τα μάτια μας ορθάνοιχτα».
Το παραπάνω θα μπορούσε κάλλιστα να κλείσει το θέμα της τρέχουσας ανάρτησης, με τη διαφορά ότι έχει γραφεί πριν από 20 χρόνια ως επίλογος σε άρθρο μας στην εφημερίδα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», με αφορμή το παιδαριώδες δημοσίευμα του ανιστόρητου P. J. Veisilind στο N.G. Το άρθρο στη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ είχε τίτλο «Απίθανες ιστορικές ανακρίβειες και εμπάθεια για την Ελλάδα», με υπέρτιτλο «Σκόπια: Μακεδονο-βυζαντινο-σλαβική αυτοκρατορία!» και υπότιτλο «Άρθρο του περιοδικού National Geographic διαστρεβλώνει βάναυσα την αλήθεια και δημιουργεί εσφαλμένες εντυπώσεις στους απληροφόρητους».
Στην εμπεριστατωμένη επιστολή - διαμαρτυρία προς τη διεύθυνση σύνταξης αλλά και τα μέλη του δ.σ. του N.G. παρουσιάσαμε τότε μερικά απλά επιχειρήματα. Με τέτοιες αναφορές σε ένα διεθνούς κυκλοφορίας περιοδικό ήταν αδύνατο να μην στείλουμε επιστολή με παρατηρήσεις, αν μη τι άλλο και από επαγγελματική ευθιξία, καθώς μας ενόχλησε ο ερασιτεχνισμός στην παρουσίαση ενός τέτοιου θέματος.
Αναφέραμε, μεταξύ άλλων, στην επιστολή: «Αγαπητοί κύριοι. Το άρθρο του κ. J. P. Veisilind για τη «Μακεδονία» δεν συνεισφέρει στην επέκταση και τη διάδοση της γεωγραφικής γνώσης. Γράφοντας ένα άρθρο για τη Μακεδονία χωρίς να αναφέρεται η Βεργίνα, η Πέλλα, το Δίον και η Θεσσαλονίκη, και χωρίς μία επίσκεψη στην Ελλάδα, είναι σαν να γράφουμε για την κατάκτηση του φεγγαριού από τον άνθρωπο, χωρίς να αναφέρουμε τίποτα για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν έχει σημασία αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με την άποψη του αρθρογράφου για το τι είναι η Μακεδονία ή ποιανού είναι η Μακεδονία. Το θέμα είναι ότι στην εποχή μας ο μόνος μύθος στη Βαλκανική Χερσόνησο είναι η «ύπαρξη» του λεγόμενου μακεδονικού έθνους και ένα από τα ανέκδοτα στην περιοχή είναι η λεγόμενη «μακεδονική» γλώσσα. Νομίζω ότι ο αρθρογράφος μετασχηματίζει αυτόν τον μύθο σε ένα πραγματικό γεγονός και σαφώς αυτό δεν αποτελεί μία επιστημονική προσέγγιση του μακεδονικού ζητήματος». Η επιστολή κατέληγε ως εξής: «Αγαπητοί κύριοι. Νομίζω ότι το θαυμάσιο περιοδικό σας δεν έχει ανάγκη από πολιτικά άρθρα και επίσης δεν είναι ανάγκη να γίνει ο νονός των πολιτών των Σκοπίων».
Βεβαίως, στην επιστολή μας είχαμε αντικρούσει έναν προς έναν τους αφελείς ισχυρισμούς του «στημένου» φιλοσκοπιανού δημοσιεύματος: «Η Μακεδονία δείχνει να είναι περικυκλωμένη από το κακό… Οι Έλληνες βάλθηκαν να εξαλείψουν τους Μακεδόνες από τις νέες τους περιοχές. Μετέφεραν με πλοία Έλληνες από τη Μικρά Ασία, οι οποίοι αραίωσαν τον σλαβικό πληθυσμό και απομάκρυναν χιλιάδες Μακεδόνες και Τούρκους. Οι Μακεδόνες οι οποίοι έφυγαν δεν μπορούσαν να επιστρέψουν στα χωριά τους και δεν δινόταν βίζα στους συγγενείς τους». Άρες μάρες κουκουνάρες, δηλαδή.
Ειλικρινά, επειδή εκείνη την εποχή ήμασταν συνδρομητές της αμερικανικής έκδοσης του N.G. και φανατικοί αναγνώστες του δεν μπορούσαμε να κατανοήσουμε πώς ήταν δυνατόν να υποπέσει η διεύθυνση σύνταξης σε ένα τέτοιο εκδοτικό ολίσθημα. Αυτό διαφάνηκε και από την απάντηση από το forum του N.G., που ήρθε σχετικά γρήγορα: «Σας ευχαριστούμε για την ανταπόκρισή σας. Τα σχόλια σας είναι μεγάλης σημασίας για μας και θα δοθούν στη σύνταξη. Εκτιμούμε το ενδιαφέρον σας για το National Geographic και το έργο που επιτελεί το Ίδρυμα».
Περιττό να πούμε ότι τότε είχε ξεσηκωθεί και όλη η απανταχού της γης ελληνική ομογένεια και βομβάρδισε τα ανώτατα στελέχη του Ιδρύματος με επιστολές διαμαρτυρίας. Όμως το ίδιο εμβρόντητοι από τις ελληνικές αντιδράσεις θα πρέπει να ήταν και οι υπεύθυνοι σύνταξης του περιοδικού, καθώς το όνομα της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ το είχε ξεπουλήσει η πολιτική μας ηγεσία από το 1992 και επισήμως από το 1993.
ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ
Από ελληνικής πλευράς είναι προκλητικά εμφανής η ανυπαρξία μίας ενιαίας εθνικής πολιτικής, από την εποχή του εμπάργκο και έπειτα, και κάποιοι παθαίνουν υστερία «τοις αλλοεθνών ρήμασι πειθόμενοι», στην προοπτική μίας σκληρής γραμμής, απέναντι στα σκοπιανά ιδεολογήματα. Πρόκειται για το ενσωματωμένο «γραικυλιστάν» που από τη δεκαετία του 1910 βυσσοδομεί σε κάθε τι ελληνικό στην «πέριξ Παγγαίου ήπειρο». Και δεν γίνεται να μην θυμηθούμε τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, στις 13 Απριλίου 1992 στο προεδρικό μέγαρο υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ούτε την ανακοίνωση από τον τότε γενικό γραμματέα της Προεδρίας της Δημοκρατίας Πέτρο Μολυβιάτη: «Σχετικά με το θέμα των Σκοπίων, η πολιτική ηγεσία της χώρας (Μητσοτάκης, Παπανδρέου, Παπαρήγα και Δαμανάκη), με εξαίρεση το ΚΚΕ, συμφώνησε ότι η Ελλάδα θα αναγνωρίσει ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνον αν τηρηθούν και οι τρεις όροι που έθεσε η ΕΟΚ, στις 16 Δεκεμβρίου 1991, με την αυτονόητη διευκρίνιση ότι στο όνομα του κράτους αυτού δεν θα υπάρχει η λέξη «Μακεδονία».
Αν και τα πρακτικά της σύσκεψης δεν δόθηκαν στη δημοσιότητα και ο καθένας δημοσιεύει ό,τι θέλει, η δήλωση Μολυβιάτη ήταν καθαρή και ξάστερη. Οι παλινωδίες ξεκίνησαν από τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος «έφαγε» με συνοπτικές διαδικασίες τον υπουργό Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά και ανέλαβε ο ίδιος και το υπουργείο Εξωτερικών. Έκτοτε η πολιτική μας ηγεσία έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια τα ογκώδη συλλαλητήρια των απανταχού της γης Ελλήνων, υπάκουσε στις προσταγές της κυβέρνησης Τζώρτζ Μπους του πρεσβύτερου, και βολοδέρνει μεταξύ διπλών ονομασιών και «γεωγραφικών προσδιορισμών», ενώ έχουμε φθάσει στο σημείο υπουργοί της κυβέρνησης να ονομάζουν τα Σκόπια «Μακεδονία». Μία ιδιορρυθμία της εξ Αμερικής ορμώμενης καπιταλιστικής (τραπεζιτικής) αριστεράς, που έχει αποδοθεί σε ιδεολογικό επίπεδο «στην προβληματική σχέση της εγχώριας μαρξιστικής (ή και τροτσκιστικής) σκέψης με την έννοια της ελληνικής εθνικής ταυτότητας». Αλλά, τουλάχιστον, αυτοί είναι προβλέψιμοι. Ενώ οι άλλοι των «μυστικών κοινωνιών» έπαιζαν διπλό παιχνίδι και πούλησαν το όνομα από το 1992.
Αναφερόμαστε στις ομιλίες και τις συνεντεύξεις του Κρις Σπύρου για το Μακεδονικό, οι οποίες «έπαιξαν» σε πολλά sites, και από τις οποίες προκύπτει ανάγλυφα ότι το όνομα «πουλήθηκε» εκ των έσω από το 1992 και ενώ είχαμε στα χέρια μας την απόφαση των ηγετών της ΕΟΚ, την απόφαση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών και από τις 3 Οκτωβρίου του ιδίου έτους τη γραπτή δήλωση του τότε υποψηφίου για την προεδρία των Η.Π.Α., κυβερνήτη της πολιτείας Αρκάνσας Μπιλ Κλίντον: «Στηρίζω την πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σύμφωνα με την οποία η νοτιότερη πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητο κράτος υπό τον όρο να μην περιλαμβάνεται στην ονομασία της η λέξη «Μακεδονία». Πολλοί Αμερικανοί δυσκολεύονται να κατανοήσουν το πρόβλημα που προκύπτει από τη χρήση του ονόματος «Μακεδονία». Περί τα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου η χρήση αυτού του ονόματος για το νότιο τμήμα της Γιουγκοσλαβίας χαρακτηρίστηκε από τον τότε υπουργό Εξωτερικών της χώρας μας «ως προκάλυμμα για επιθετικές ενέργειες εναντίον της Ελλάδας» ενώ θα μπορούσε, επίσης, να αποτελέσει και πάλι πηγή αποσταθεροποίησης και διαμάχης.»
«Η θέση των Ηνωμένων Πολιτειών πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Εάν το νέο αυτό κράτος επιθυμεί την αναγνώριση της Αμερικής, θα πρέπει κατ΄ αρχάς να δεχθεί τις αρχές της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι, να ικανοποιήσει τις γείτονες χώρες και την παγκόσμια κοινότητα όσον αφορά τις προθέσεις του, ότι δηλαδή είναι ειρηνικές και σύμφωνες με την απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία απορρίπτει τη χρήση του ονόματος Μακεδονία. Η Κυβέρνηση Κλίντον θα υπερασπιστεί αυτές τις αρχές και θα διασφαλίσει την ικανοποίηση των νόμιμων συμφερόντων της Ελλάδας».
Σύμφωνα με την αφήγηση του Σπύρου ο Μπους, αν και είχε χάσει τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου 1992 είχε καταφέρει μέχρι τη λήξη της θητείας του, στις 19 Ιανουαρίου 1993, να πείσει τους Ευρωπαίους ηγέτες να αλλάξουν την αρχική τους απόφαση και τους όρους για την αναγνώριση του κρατιδίου. Όσο για την ελληνική κυβέρνηση κατέπληξε τους πάντες με την αστραπιαία αλλαγή στάσης. Έτσι καταλήξαμε στο απαράδεκτο F.Y.R. MACEDONIA του 1993, το οποίο δεν εμπεριέχει απλώς τον όρο «Μακεδονία», αλλά μετατράπηκε από τότε διεθνώς σε σκέτο MACEDONIA.
Δυστυχώς, αυτή η εξιστόρηση των γεγονότων συμβαδίζει πλήρως με τα πραγματικά γεγονότα και τα αποτελέσματά τους. Δεν γνωρίζουμε αν η γραπτή δήλωση Κλίντον ήταν προσχηματική εξαιτίας των πιέσεων της ομογένειας στις Η.Π.Α. Πάντως, ανώτατος Αμερικανός διπλωμάτης σε απόρρητη επιστολή του προς την τότε γερουσιαστή Χίλαρυ Κλίντον για τις δραστηριότητες του Κρις Σπύρου, στις 19/12/2007, επεσήμανε μεταξύ άλλων και τα εξής: “Later, Spirou used the same photographs to persuade the late Slobodan Milosevic, the despot of Serbia, to appoint him his personal advisor at the Dayton talks. Back in Athens, he wrote articles in Greek newspapers sharply attacking America's Balkan policy from a Greek/Serbian nationalist perspective. Now, in an interview to leading Athens newspaper To Vima, (VMen, 12/9/07) Spirou's picture with you in Manchester is next to a picture of current President Bush with puppet strings added. Spirou claims personal credit for having "tied down" Presidential candidate Clinton on the Macedonian name issue in 1992. Is this true? Is it loyal?”
http://www.greekamericannewsagency.com/
Με τόσα ατού υπέρ της, μόνον μία πολιτική ηγεσία που έπαιζε διπλό παιχνίδι, ή μία τελείως άβουλη και ανίσχυρη κυβέρνηση, θα μπορούσε εκείνη την εποχή να οδηγηθεί σε μία τέτοιας έκτασης ήττα στη διεθνή σκακιέρα. Άλλωστε η διαφαινόμενη αντίληψη του τότε πρωθυπουργού για το θέμα του ονόματος, από τις κατά καιρούς δηλώσεις του ιδίου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, δικαιώνουν την εξιστόρηση του Κρις Σπύρου, ο οποίος βεβαίως παραμένει ένθερμος υποστηρικτής της Χίλαρυ στην προεκλογική της εκστρατεία για την προεδρία των Η.Π.Α. και στενός φίλος της οικογένειας Κλίντον.
