Κερύνεια: «Δεν έχει σημασία ποιος θα διοικεί»;
Του Αλέκου Μιχαηλίδη
«Μπροστά στην πύλη θα σταθώ με τις κουβέρτες στη μασχάλη
κι αργοκουνώντας το κεφάλι θα χαιρετήσω το φρουρό,
χωρίς βουλή χωρίς Θεό σαν βασιλιάς σ’ αρχαίο δράμα,
θα πω τη λέξη και το γράμμα, μπροστά στην πύλη θα σταθώ».
Δεν ενοχλεί, άραγε, που ένας Πρόεδρος με σκοπό ζωής τη θυσία της Κερύνειας στον βρώμικο βωμό της διζωνικότητας, καθιερώνεται ως κεντρικός ομιλητής στην ετήσια αντικατοχική εκδήλωση των Κερυνειωτών, ανήμερα της επετείου της κατάληψης της πόλης από τους Τούρκους; Ιδού η απορία.
Στις 22 Ιουλίου, λοιπόν, στον άγιο Τύμβο της Μακεδονίτισσας, από όπου φαίνεται και η σημαία στον Πενταδάκτυλο (αυτός «δεν μπορεί να κρυβεί σαν την Κερύνεια») και ο Άγιος Ανδρέας όπου αναλίσκονται οι μορφές των πεσόντων του 1974, οι Δήμοι και οι κοινότητες της επαρχίας Κερύνειας διενεργούσαν την καθιερωμένη τους αντικατοχική εκδήλωση με κεντρικό ομιλητή τον Πρόεδρο Αναστασιάδη. Ο άνθρωπος που θα παρέδιδε απνευστί την Κερύνεια στο αναβαθμισμένο ψευδοκράτος το 2004 επεσήμανε, ο ξεδιάντροπος, μεταξύ άλλων: «Σαράντα δύο χρόνια, πίστης και μνήμης με ένα και μόνο όραμα: Την επιστροφή στα χώματα της Κερύνειας και στις κορυφές του Πενταδακτύλου που κατέστησαν σύμβολο του αγώνα μας».
Συνέχισε δε, ως να μιλούσε σε προεκλογική συγκέντρωση του ΔΗΣΥ, διαλαλώντας ότι «οι πρόσφυγες, οι αγνοούμενοι, οι εγκλωβισμένοι, η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών του κυπριακού λαού αποτελούν τα αδιάσειστα τεκμήρια της συνεχιζόμενης διεθνούς παρανομίας εις βάρος της Κύπρου. Αυτή δεν μπορεί να είναι, σίγουρα, η μοίρα μας». Για να προχωρήσει στα δικά του, υποσχόμενος ότι μέσα από τη διαπραγμάτευση που διεξάγει με τον φίλο Μουσταφά «αυτό που επιδιώκουμε είναι η διασφάλιση των βασικών ελευθεριών, οι ευρωπαϊκές αρχές και αξίες, η διασφάλιση του δικαιώματος της ελεύθερης διακίνησης, της ελεύθερης εγκατάστασης, του δικαιώματος της απόκτησης περιουσίας, του δικαιώματος ενάσκησης επαγγέλματος και τουλάχιστον ως προς τη διασφάλιση των βασικών αρχών υπάρχει σύγκλιση και αυτό είναι σημαντική πρόοδος στα άλλα που όσα οφείλονται να αποτελούν τα συστατικά της λύσης», γνωρίζοντας ότι η Κερύνεια δεν βρίσκεται καν στο τραπέζι των συνομιλιών, πόσο μάλλον οι Κερυνειώτες πρόσφυγες.
«Διεκδικούμε», είπε πάνω από τα μνήματα, «μια λύση που θα επιτρέψει στις επιδιώξεις μας έτσι ώστε η μετεξέλιξη του κυπριακού κράτους να δημιουργεί και να διασφαλίζει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για το μέλλον και την ασφαλή προοπτική» και επέμεινε στο διδακτικό του ύφος διακηρύσσοντας: «Στις όποιες συζητήσεις γίνονται για το Κυπριακό, να διατηρήσουμε το μεταξύ μας αλληλοσεβασμό. Κοινή είναι εξάλλου όλων η επιδίωξη να δούμε μια πατρίδα χωρίς κατοχικά στρατεύματα, επανενωμένη, να δούμε κατοίκους που να χαμογελούν και όχι να δακρύζουν φέρνοντας στη μνήμη τους τις πικρές εμπειρίες του 1974». Σάμπως και είναι οι Κερυνειώτες αυτοί που δημιουργούν «τάξεις» και «ελίτ» προσφύγων, σάμπως και είναι οι Κερυνειώτες αυτοί που δεν επιδεικνύουν σεβασμό στους υπόλοιπους πρόσφυγες και όχι οι ίδιες οι ηγεσίες του τόπου.
Διαβεβαίωσε, μάλιστα, ότι «ο στόχος της επανένωσης, της απαλλαγής από την κατοχή, της διασφάλισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της διασφάλισης ενός σίγουρου μέλλοντος είναι κοινός για όλους μας και είτε μιλούμε για την Καρπασία, είτε την Αμμόχωστο είτε την Κερύνεια ή την Μόρφου». Φαίνεται, αναβαθμίστηκε η «μετριότητα» σε «αγαθό» και αρκούμαστε με μεγαλόπνοες φράσεις όπως «δεν έχει σημασία ποιος θα διοικεί. Σημασία έχει να έχω το δικαίωμα να πάω πίσω στην Κερύνεια, στην Λάπηθο, στον Καραβά, στις κοινότητες, οπουδήποτε επιλέξω, να έχω το δικαίωμα να νοιώθω πως η Κύπρος είναι η κοινή πατρίδα όλων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων». Λες κι αυτό διακυβεύεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Λες και έχουν ξεπεραστεί τα διαχωριστικά στοιχεία της πολλά υποσχόμενης «λύσης». Τα υπόλοιπα περί «σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας», ελεύθερης άσκησης επαγγέλματος, ελεύθερης επιλογής κατοικίας, όπως και τα παραπάνω είναι λόγια βαριά για τους Κερυνειώτες κι ας κοροϊδεύει ο Πρόεδρος, πατώντας επί πτωμάτων στον Τύμβο, ότι «τα τελευταία γεγονότα στην Τουρκία είναι αρκούντως διδακτικά».
Κατά τα άλλα, «δεν έχει σημασία ποιος θα διοικεί». 42 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, ζητήματα ζωής και θανάτου αντιμετωπίζονται με τόση φαιδρότητα από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τον άνθρωπο που υπόσχεται τον «παράδεισο» σε ανθρώπους που θέλουν απλώς το σπίτι, την αυλή και το περβόλι τους στην Κερύνεια, στον Καραβά, στη Λάπηθο, στο Κάρμι, στο Κάτω Δίκωμο, στον Λάρνακα Λαπήθου, στον Άγιο Αμβρόσιο, ενώ πριν δώδεκα χρόνια είχε αρκεστεί με το θάψιμο τόσων προσφύγων και σήμερα επιμένει να διαπραγματεύεται πουλώντας ζωές και προσφέροντας οικόπεδα στο κατοχικό καθεστώς, ελέω «συγκλίσεων» και «καλού κλίματος». Όντως, όμως, «είναι το σύνολο της πατρίδας μας που πρέπει επιτέλους, κάποια στιγμή, να διασφαλίσουμε ότι είναι μακράν της κατοχής και προσφέρει τις προοπτικές και τις προϋποθέσεις για ένα σίγουρο μέλλον για τα παιδιά μας», όπως διατράνωσε ενώπιον προσφύγων στον Τύμβο μας. Άρα έχει σημασία ποιος θα διοικεί μια ελεύθερη (και όχι διζωνική) Κύπρο, με σύνορο μια ελεύθερη (και όχι σε τουρκική ομηρία) Κερύνεια, χωρίς τσεκπόιντς και φέις κοντρόλς, χωρίς επενδύσεις και μετοχές, χωρίς ανελεύθερα κρατίδια και ποσοστά διακυβέρνησης. Διότι «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο», Κερυνειώτισσα, όχι οι «εθνικές θυσίες» έκπτωτων σχεδόν Προέδρων…
Πηγή: Γαλατικό Χωριό
