Μὲ τέτοια σχολικὰ κείμενα, γιατί νὰ ὑπερασπιστεῖς τὴν πατρίδα;
Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς
Ἴσως ἡ πατρίδα μας ἀναγκαστεῖ νὰ ὑπερασπιστεῖ -ἴσως πολὺ σύντομα- τὴν ἐθνική της ἀξιοπρέπεια. Νὰ πολεμήσουν τὰ παιδιά της. Θέλω ὅμως νὰ ρωτήσω. Εἶναι δυνατὸν νὰ ζοῦμε περιτριγυρισμένοι ἀπὸ ἁρπακτικὰ καὶ στὰ σχολεῖα νὰ διδάσκεται, μέσῳ τῶν ἄθλιων βιβλίων, ἡ δειλία καὶ ἡ ἡττοπάθεια; Τί μαθαίνουν τὰ νιάτα τῆς πατρίδας γιὰ τὰ δύο κορυφαῖα κατορθώματα τοῦ ἔθνους-’21 καὶ ’40-41- ποὺ μόνο περηφάνια καὶ φιλοπατρία μᾶς γεμίζουν; Γιατί ἀφήνουμε τόσα χρόνια τοὺς ποικιλώνυμους ἐθνομηδενιστὲς νὰ ροκανίζουν τὴν ψυχὴ τοῦ λαοῦ μας, ἐνῶ γνωρίζουμε ὅτι κάποια στιγμὴ θὰ ἔρθουμε ἀντιμέτωποι μὲ τὴν Τουρκιὰ καὶ τότε θὰ στραφοῦμε γιὰ θάρρος καὶ παρηγοριὰ στὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερά μας; Ἂς τὸ καταλάβουμε, δὲν προασπίζουν τὴν ἐθνικὴ ἀνεξαρτησία καὶ τὴν ἐδαφικὴ ἀκεραιότητα μόνο οἱ ἔνοπλες δυνάμεις. Τὶς προασπίζει ὁ λαός, μὲ τὴν ὁμηρικὴ καὶ θουκυδίδεια ἔννοια. Ὄχι ὁ φιλοπόλεμος, ἀλλὰ ὁ ἑτοιμοπόλεμος, ὁ ψυχικὰ ἁρματωμένος, ὁ νηφάλιος. Ὁ πεπαιδευμένος πολίτης ποὺ εἶναι ταυτόχρονα καὶ ὁπλίτης. Τί μαθαίνει ὅμως τὸ Ἑλληνόπουλο, ὁ αὐριανὸς ὁπλίτης, γιὰ τὰ τιμαλφῆ τοῦ Γένους; Με τέτοια χαμερπῆ κείμενα θυσιάζεσαι γιὰ τὴν πατρίδα;
Ἂς δοῦμε κάποιες ἀπὸ τὶς ἀσχημονίες.
Τὸ ἔπος τοῦ ’40:
Στὴν σελίδα 44 τοῦ α´ τεύχους τοῦ βιβλίου Γλώσσας Ε´ δημοτικοῦ, περιέχεται κείμενο μὲ τίτλο:
«Ἡ Ἰταλία μᾶς κήρυξε τὸν πόλεμο!» Καὶ ὑπότιτλο: «Κι ἐμεῖς πήγαμε στὸ ὑπόγειο». Και ἀφοῦ κρύφτηκαν στὸ ὑπόγειο, διαμείβονται οἱ ἑξῆς ἄθλιοι διάλογοι:
«Μετὰ γύρισε (ὁ μπαμπὰς) στὴ μάνα καὶ τῆς εἶπε πὼς θὰ τρέξει στὴν τράπεζα νὰ σηκώσει λεφτά. «Δὲν ἔχουμε δραχμή, εἶπε κι ἔφυγε τρέχοντας στὴ σκάλα…». Ὅταν ὁ προκομμένος ὁ μπαμπὰς γύρισε ἀπὸ τὴν τράπεζα ἀπογοητευμένος, γιατί ἡ τράπεζα ἦταν κλειστὴ καὶ δὲν μπόρεσε «νὰ σηκώσει λεφτά», πῆγαν σ’ ἕνα ὑπόγειο, «σ᾽τῆς κυρίας Γιαννοπούλου, γιατί τὰ σπίτι της ἔχει ὑπόγειο καὶ τὸ λιακωτό της εἶναι τσιμεντένιο καὶ δὲν μποροῦν νὰ τὸ τρυπήσουν οἱ μπόμπες». Καὶ ὁ μπαμπὰς -πρότυπο ἥρωα- πῆρε στὴν ἀγκαλιά του τὸν ἀφηγητή, παιδὶ μικρὸ καὶ τοῦ εἶπε:
«-Ἄκη, ἀπὸ σήμερα θὰ γίνεις ἄντρας». Και ὁ Ἄκης, ἐμπνεόμενος ἀπὸ τὴν «γενναιότητα» τοῦ πατέρα του, ἀπάντησε:
«Ἐγὼ τότε φοβήθηκα πάρα πολύ, γιατί δὲν ἤθελα νὰ γίνω σήμερα ἄντρας…». Βεβαίως, γιατί οἱ ἄντρες στρατεύονται καὶ πολεμοῦν! Ἐνῶ ὅσοι δὲν θέλουν νὰ γίνουν ἄντρες, παίρνουν τὸ Ι5 (γιώτα πέντε) χαρτὶ ἀπόλυσης καὶ σπεύδουν στὰ ὑπόγεια καὶ ἄσε τὰ κορόιδα νὰ κατασκοτώνονται γιὰ τὴν τιμὴ τῆς πατρίδας!
Τί κείμενο εἶναι αὐτό;
Τί «προάγει» τὸ προαναφερόμενο σκουπίδι; Πρῶτον: Τὴν δειλία, τὴν ἡττοπάθεια, τὴν ἀφιλοπατρία, τὸ ψεῦδος!
Γνωρίζουμε ἀπὸ τὰ «ἐπίκαιρα» τῆς ἐποχῆς ὅτι τὴν ἡμέρα ποὺ κηρύχθηκε ὁ πόλεμος καὶ ἡ γενικὴ ἐπιστράτευση ὁ λαὸς ξεχύθηκε στοὺς δρόμους πανηγυρίζοντας! Ἔξαρση, ἐνθουσιασμός, φιλοπατρία, πίστη γιὰ τὸ δίκαιο τοῦ ἀγώνα, θάρρος, ἕνα πραγματικὸ γλέντι τοῦ λαοῦ, ποὺ εἶχε ἀπηυδήσει ἀπὸ τὶς προκλήσεις τοῦ ἰταμοῦ Μουσολίνι! Καὶ οἱ μπαμπάδες δὲν κρύβονταν σὰν λαγοὶ στὰ ὑπόγεια οὔτε ἔτρεχαν στὶς τράπεζες! Αὐτὰ τὰ σκέφτονται οἱ Γραικύλοι τῆς σήμερον, ποὺ γράφουν τὰ βιβλία! Νὰ γλιτώσουν τὶς καταθέσεις τους καὶ τὰ παλιοτόμαρά τους καὶ ἡ πατρίδα ἂς χαθεῖ!
Ἐκεῖνοι οἱ μπαμπάδες, οἱ παπποῦδες μας, ντύνονταν στὰ χακί, καὶ πήγαιναν, «μὲ τὸ χαμόγελο στὰ χείλη», μπροστά, στὰ μαρμαρένια ἁλώνια τοῦ Γένους! Καλὰ τὸ γράφει ὁ ποιητής:
«Μὲ ζῆλο στὰ σκολειὰ τῆς προδοσίας
τοῦ σάπιου αἰώνα σέπεται ἡ γενιά!». (Κ.Βάρναλης, «Αἰδώς, Ἀργεῖοι!»)
Τὸ ἀθάνατο ’21.
Στὴν Νεοελληνικὴ Γλώσσα Α´ Γυμνασίου (σ. 82-83) περιέχεται κείμενο -ἀφιέρωμα στὸ ᾽21 μὲ τίτλο «Ἡ παράσταση». Ἀντιγράφω ἕνα ἀπόσπασμα: «…τότε ὁ Βαγγελάκης ποὺ ἔκανε τὸν Μπότσαρη καὶ τὸν στένευε ἡ στολή του, ἔσκυψε νὰ πάρει τὰ τσαρούχια μου νὰ μοῦ τὰ δώσει καὶ φάνηκε τὸ σώβρακό του καὶ τὰ κορίτσια ἔβαλαν τὰ γέλια κι ἐκεῖνος τὰ κλάματα…
Καὶ ὁ κύριος διευθυντής… ἄρχισε νὰ φωνάζει: – Ζήτω ἡ 25η Μαρτίου! καὶ εἶπε «καὶ τοῦ χρόνου» κι ὅλοι σηκώσαμε τὰ χέρια μπροστὰ καὶ εἴπαμε καὶ ζήτω κι ἡ κυρία Οὐρανία φώναξε πάλι προσοχή! καὶ σταθήκαμε ὅλοι προσοχὴ καὶ τραγουδήσαμε τὸν ἐθνικὸ ὕμνο καὶ γιατί χαίρεται ὁ κόσμος καὶ χαμογελάει πατέρα; καὶ φύγαμε νὰ πᾶμε σπίτι μας νὰ φᾶμε σκορδαλιὰ γιὰ τὸ καλό τῆς ἡμέρας, νὰ κοιμηθοῦμε, νὰ ξυπνήσουμε, νὰ βάλουμε τὰ καλά μας καὶ νὰ πᾶμε νὰ ποῦμε χρόνια πολλά τοῦ Βαγγελάκη ποὺ εἶχε τὴν ἐθνικὴ ἑορτή του». (Σὲ τέτοια ἀξιοθρήνητη γλώσσα γραμμένο τὸ κείμενο – «σπασμένα ἑλληνικά»!! Καὶ στὴν ἴδια σελίδα, ἀντὶ νὰ μπεῖ μία εἰκόνα τοῦ ᾽21, ὅπως γιὰ παράδειγμα ἡ «Ἔξοδος», παρεισέφρησε διαφήμιση γιὰ τὸ ἐρεβοειδὲς κινηματογραφικὸ ἔργο «Ὁ ἄρχοντας τῶν δαχτυλιδιῶν»!!).
Τὸ ἴδιο χλευαστικὸ καὶ ἀνίερο ὕφος συναντοῦμε καὶ στὸ «Τετράδιο Ἐργασιῶν» Νεοελληνικῆς Γλώσσας τῆς Β´ Γυμνασίου (σ. 35). Κείμενο μὲ τίτλο «Ἀρχίζουμε πρόβες γιὰ τὴν ἐθνικὴ γιορτή». Ἀντιγράφω καὶ ἀπὸ αὐτὸ τὸ κουρελούργημα ἕνα ἀπόσπασμα (τὰ ἀποσπάσματα ἐνίοτε εἶναι καί… ἐκτελεστικά! «Ἐκτελοῦν» καὶ μαγαρίζουν ἀνυποψίαστες, ἀθῶες παιδικὲς ψυχές!).
«Τέλεια! Σήμερα στὸ μάθημα τῆς μουσικῆς ἦταν τέλεια! Γιατί ἀπὸ αὔριο ἀρχίζουμε πρόβες γιὰ τὴ γιορτὴ τῆς 25ης Μαρτίου. Θὰ κάνουμε πρόβες μὲ τὴ χορωδία, θὰ χάνουμε μαθήματα! Ἔχουμε μία κάπως μικρὴ χορωδία στὸ σχολεῖο, καμιὰ τριανταριὰ ἄτομα καὶ ἔχει πλάκα. Τὸ ρεπερτόριο θά ᾽ναι τὸ συνηθισμένο: Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι καὶ δῶσ᾽ του… Ἀπὸ τώρα ὀνειρεύομαι τὶς ὧρες μαθημάτων, ποὺ θὰ χαθοῦν στὶς πρόβες. Καὶ ἡ καλλιτεχνικοῦ, ἡ Βαφιώτη, μᾶς λέει ὅτι θέλει μία ὁμάδα νὰ σχεδιάσει κάτι σκηνικὰ καὶ κάτι Κολοκοτρώνηδες καὶ κάτι σημαῖες καὶ δάφνες. Μέσα! Ὑπολογίζω κι ἄλλες χαμένες ὧρες μαθημάτων…».
Ἐρωτῶ: Πῶς θὰ μάθει ὁ ἄγουρος νέος μαθητής, πῶς θὰ τοῦ καλλιεργηθεῖ τὸ σέβας γιὰ τὸ ᾽21 καὶ ἡ ὑπερηφάνεια γιὰ τὸν ἡρωισμὸ καὶ τὴν αὐτοθυσία τῶν προγόνων του, ὅταν τοῦ «διδάσκουμε» τέτοιες ἀθλιότητες; Γιατί ὕστερα νὰ μὴν καῖνε τὴν σημαία μας; Ποῦ εἶναι τὰ γραμμένα μὲ αἷμα «ἀπομνημονεύματα» τῶν πολεμάρχων τοῦ Εἰκοσιένα; Τί ἀπέγιναν οἱ Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι τοῦ Σολωμοῦ, ποὺ τιτλοφόρησε κατ᾽ ἀρχὰς τὸ ἀριστούργημά του μὲ τὴ λέξη Χρέος. Μόνο ἡ Παιδεία, ποὺ ἀρδεύεται ἀπὸ τὴν Παράδοση τοῦ Γένους, μπορεῖ νὰ μᾶς σώσει!! Αὐτὴ ἡ Παιδεία θὰ ὁδηγήσει στὸν Ἐπαναγνισμό μας!! Νὰ ξαναγίνουμε ἁγνοί, ζώντας μὲ τὰ δικά μας ἤθη καὶ ἔθιμα, μὲ τὰ ρωμαίικα πλούτη καὶ ὄχι μὲ τὶς γουρουνοτροφές, τὰ ξυλοκέρατα τῶν Φράγκων καὶ τῶν ἡμετέρων Νενέκων.
Παραπέμπω καὶ σ᾽ ἕνα ἀκόμη πονήρευμά τους, στὴν ϛ´ Δημοτικοῦ αὐτὴ τὴν φορά, στὴν Γλώσσα (β´ τεῦχος, σ. 105). Ἐδῶ λογοκρίθηκε ὁ περίφημος λόγος τοῦ Κολοκοτρώνη στὴν Πνύκα. Λέει σὲ μία ἀποστροφὴ τοῦ λόγου ὁ Γέρος τοῦ Μοριᾶ: «Οἱ παλαιοὶ Ἕλληνες, οἱ πρόγονοί μας, ἔπεσαν εἰς τὴν διχόνοιαν καὶ ἐτρώγονταν μεταξύ τους, καὶ ἔτσι ἔλαβαν καιρὸ πρῶτα οἱ Ρωμαῖοι, ἔπειτα ἄλλοι βάρβαροι καὶ τοὺς ὑπόταξαν. Ὕστερα ἦλθαν οἱ Μουσουλμάνοι. Οἱ ἔμποροι καὶ οἱ προκομμένοι…». Μετὰ τὴν λέξη «Μουσουλμάνοι», ὁ ἥρωας εἶπε καὶ κάποια ἄλλα πράγματα: «Καὶ ἔκαμαν ὅ,τι ἠμποροῦσαν διὰ νὰ ἀλλάξη ὁ λαὸς τὴν πίστιν του. Ἔκοψαν γλῶσσες εἰς πολλοὺς ἀνθρώπους, ἀλλ᾽ ἐστάθη ἀδύνατο νὰ τὸ κατορθώσουν. Τὸν ἕνα ἔκοπταν, ὁ ἄλλος τὸν σταυρό του ἔκαμνε». Ἀλλὰ τὸ κομμάτι αὐτὸ λογοκρίθηκε, διότι θὰ πικραθεῖ ὁ ἀπέναντι «φίλος»…τὸ λυσσασμένο σκυλί.
Στὰ δὲ «Κείμενα Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας» τῆς Γ´ Γυμνασίου, στὶς σ. 46-48, συμπεριέλαβαν καὶ ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὰ Ἀπομνημονεύματα τοῦ στρατηγοῦ Μακρυγιάννη. Λὲς «δόξα σοι ὁ Θεός»!
Ὅμως… ἀπὸ τὸ ἀκατέργαστο αὐτὸ διαμάντι, ἐντόπισαν -οἱ τυμπανιαῖοι ἀποφορᾶς πατριδομάχοι- τὸ σημεῖο ὅπου ὁ Μακρυγιάννης γράφει κάτι ἐναντίον τοῦ Κολοκοτρώνη: «Οἱ ἄρχοντές μας, οἱ ἀρχηγοί μας ἔγιναν “Ἐκλαμπρότατοι”… ἔγινε ὁ Κολοκοτρώνης καὶ οἱ ἄλλοι συγγενεῖς καὶ φίλοι, πλούσιοι ἀπὸ γὲς (χωράφια), ἀργαστήρια, μύλους… Ὅταν ὁ Κολοκοτρώνης καὶ οἱ σύντροφοί του ἦρθαν ἀπὸ τὴ Ζάκυνθο, δὲν εἶχαν οὔτε πιθαμὴ γῆς…».
Ὁ Μακρυγιάννης σὲ ἄλλα πενήντα σημεῖα ἐπαινεῖ τὸν Κολοκοτρώνη, ἀλλὰ αὐτὸ ἔπρεπε νὰ μπεῖ! Γιατί; Γιὰ νὰ μειώσουν τοὺς ἥρωες, νὰ τοὺς εὐτελίσουν! Ὁ ἥρωας, ὅπως καὶ ὁ ἅγιος, ποὺ πολλὲς φορὲς στὴν ἱστορία μας ταυτίζονται, εἶναι «ἐπικίνδυνα» πρότυπα γιὰ τοὺς νέους!! Ὁ δειλὸς καὶ πειθήνιος νεοραγιὰς τῶν Μνημονίων εἶναι προτιμότερος.
Τὰ ἐρώτημα, ποὺ πρέπει νὰ ἀπαντήσουμε ὅλοι μας, παραμένει: Ὣς πότε θὰ ἀνεχόμαστε «τὰ σκολειὰ τῆς προδοσίας»; Ὣς πότε θὰ αὐτοκτονοῦμε;
Πηγή: Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία
