" ...μέ τίς ξόβεργες μπορεῖ νά πιάνεις πουλιά - δέν πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους. Χρειάζεται ἡ ἄλλη βέργα, τῆς μαγείας..."

Κι ὅμως ἀπό τό τί εἶναι στό τί μπορεῖ νά εἶναι περνᾶς μιά γέφυρα πού σέ πάει, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, ἀπό τήν Κόλαση στόν Παράδεισο. Καί τό πιό παράξενο: ἕναν Παράδεισο φτιαγμένον ἀπό τά ἴδια ὑλικά πού εἶναι φτιαγμένη ἁκριβῶς καί ἡ Κόλαση. Δέν εἶναι παρά ἡ ἀντίληψη γιά τή διάταξη τῶν ὑλικῶν πού διαφέρει - ἄς τήν φαντασθεῖ κανένας ἐπάνω στήν ἀρχιτεκτονική τῆς ἠθικῆς καί τῶν αἰσθημάτων γιά νά καταλάβει -, ἀλλά πού εἶναι ἀρκετή ὡστόσο γιά νά προσδιορίσει τήν ἀπροσμέτρητη διαφορά.Ἐάν ἡ πραγματικότητα, πού τή διαμορφώνουν μέ τό ἥμισυ τοῦ δυναμικοῦ τῶν αἰσθήσεων καί τῶν αἰσθημάτων τους οἱ ἄνθρωποι, δέν ἐπιτρέπει, για τήν ὥρα, καί ἴσως δέν ἐπιτρέψει ποτέ, τήν ἄλλη ἀρχιτεκτονική ἤ, ἀλλιῶς, τήν ἐπαναστατική ἀνασύνθεση τό πνεῦμα μένει ἐλεύθερο καί, γιά τήν ἀντίληψή μου, παραμένει τό μόνο πού μπορεῖ νά τήν ἀναλάβει. Νά ποιό εἶναι τό κοινό γνώρισμα πού χαρακτηρίζει τό γένος τῶν ποιητῶν: ἡ διάστασή τους μέ τήν τρέχουσα πραγματικότητα. Ἀπό κεῖ καί πέρα, ὁ τρὀπος πού ἀντιδροῦν - καί πού τούς κατατάσσει μοιραῖα σέ χωριστές συνομοταξίες - για κανένα λόγο δέν μπορεῖ ν΄ἀποτελέσει ἀξιολογικό κριτήριο.

...μέ τίς ξόβεργες μπορεῖ νά πιάνεις πουλιά - δέν πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους. Χρειάζεται ἡ ἄλλη βέργα, τῆς μαγείας, καί ποιός μπορεῖ νά τήν κατασκευάσει ἄν δέν τοῦ ΄χει ἀπό μιᾶς ἀρχῆς δοθεῖ;

Ὁ. Ἐλύτης ~ΑΝΟΙΧΤΑ ΧΑΡΤΙΑ~ (ἐκδ.Ἴκαρος) - ἀπόσπασμα.
Ἀντιγραφή: Χρύσα Νικολοπούλου/Ἑλλήνων Φῶς