Μία χαμένη ευκαιρία.
Η Ελλάδα δεν βρίσκεται στο επίπεδο των πλέον προηγμένων κρατών των οποίων οι εσωτερικές λειτουργίες είναι εξαιρετικά πολυσύνθετες, εύρυθμες και εκλεπτυσμένες, και τα οποία -υποτίθεται πως- χρειάζονται κάποιες μεταρρυθμίσεις ή ορισμένες παρεμβάσεις για να ανανεώσουν ή να «εξορθολογίσουν» συγκεκριμένους τομείς, προκειμένου να αντεπεξέλθουν σε νέες πραγματικότητες μέσω προσαρμογής και αύξησης των επιπέδων παραγωγικότητας και αποτελεσματικότητας τους.
Η μεγάλη χαμένη ευκαιρία για την Ελλάδα δεν ήταν αυτή του «εκσυγχρονισμού της οικονομίας» και των «μεταρρυθμίσεων», αλλά της αποτίναξης του ζυγού και της απελευθέρωσης της από ένα αποτυχημένο, παρασιτικό και κλειστό πολιτικό σύστημα (δίχως το τελευταίο δεν μπορούν να υπάρξουν τα προηγούμενα).
Εάν η ελληνική κοινωνία δείχνει πως δεν έχει τις δυνάμεις, τις ιδέες και την θέληση να υπάρξει στον 21ο αιώνα ως -στοιχειωδώς- αυτοτελής πολιτική οντότητα και αποτυγχάνει στην κρατική της μορφή, αυτό θεωρώ πως συμβαίνει για δύο λόγους.
Πρώτον, γιατί δεν μπόρεσε να δώσει υπόσταση σε -ή να γεννήσει- ένα νέο πολιτικό σύστημα και να δημιουργήσει έναν πνευματικό κύκλο ο οποίος θα την υποβοηθούσε ή θα την συνόδευε να βρει τον ηθικό προσανατολισμό και πολιτικό βηματισμό της, καθώς επίσης και το περίγραμμα της νέας ιστορικής της ταυτότητας στον 21ο αιώνα, και δεύτερον, για λόγους δημογραφικούς (οι οποίοι αποκτούν πολλαπλές διαστάσεις λόγω της γεωγραφίας στην οποία βρίσκεται).
Το γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία δεν κατάφερε το πρώτο, μπορεί να σημαίνει ότι είναι ευχαριστημένη με την υπάρχουσα κατάσταση και κατ’ επέκταση πως δεν χρειάζεται οποιονδήποτε άλλον πνευματικό λόγο -ύπαρξης- και προσανατολισμό πέρα από τον τεχνοκρατικό των -υποτιθέμενα- «Ευρωπαίων» αφεντάδων (από αφέντη σε αφέντη) και των εσωτερικών μεταπρατικών τους υποχείριων, μεταφυτευμάτων και παραρτημάτων (κομματικών, δημοσιογραφικών, πανεπιστημιακών, διανοουμενίστικων κ.λπ).
Όμως, ένας «τεχνολογικο-εκσυγχρονιστικός» λόγος, ο οποίος επιβάλλεται άνωθεν και έξωθεν στις κοινωνίες, και ο οποίος συνοδεύει ελίτ που επιβάλλονται πρακτικά και τεχνικά μέσω εξωκοινωνικών, εξωεθνικών και εξωπολιτικών δομών και κέντρων λήψεων αποφάσεων, δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα και τα προβλήματα της συγκεκριμένης κοινωνίας, την οποία σχηματικά ονομάζουμε, ελληνική.
Η γραμμική αντίληψη περί «ανάπτυξης», δηλαδή ότι οι πάντες πρέπει να αποκτήσουν την ίδια ιδεολογική υποδομή, προκειμένου να επιτύχουν έναν βαθμό αναπτύξεως της παραγωγής και που βάση έχει τις θεωρήσεις του Μαξ Βέμπερ, όχι μόνο σημαίνει μιαν πολιτιστική εκπτώχευση επί του πλανήτη, αλλά είναι ένα γεγονός που δεν επιβεβαιώνεται από την ιστορική εμπειρία. Τα μεταπολεμικά παραδείγματα της Ινδονησίας και της Ν. Κορέας [ή ακόμα της Σιγκαπούρης και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, εάν θέλετε], αλλά και άλλα προπολεμικά, όπως της Ιαπωνίας και της ίδιας της Ρωσίας, είναι αρκούντως αποδεικτικά. - Γεράσιμος Κακλαμάνης
Πηγή: Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
