ΜΙΑ ΦΡΑΣΗ
Ὁ Στρατής ὁ Δούκας εἶναι μιά ἱερή μορφή. Πονεμένη, γιά νά γλυτώσει ἀπό τὴν ὓλη καὶ νὰ εὕρει τὴν ὁδό πρός τήν ποίμνη τοῦ Κυρίου.
Ἐμεῖς οἱ ναρκισσευόμενοι καλλιτέχνες, δέν πρέπει παρά νά δουλέψουμε γιά νά τόν κάνουμε πιστευτό, δουλεύοντας γιά τή στερέωση τῆς μνήμης του. Εἶναι ὁ ἥρωας τοῦ καλοῦ.
Σώπα τό χαῖνον, σκοτεινό στόμα σου ἀμφιβολία. Ἄφησε τή λαχτάρα ἐκείνου πού δέν ἔχει ἀπόδειξη νά μιλήσει.
Πῶς ὁ καθημερινός ἄνθρωπος, ὅταν μέσα του κλαίει τήν ὑψηλή γνώμη ἀγγίζει καί φθάνει νά κουρταλήσει τή θύρα ἀπό τόν κῆπο τοῦ Κυρίου, ὅπου ἐντός του ἀνθίζουν τά ρόδα τά λαμπρά τοῦ Ἀπριλίου! Καί κάποτε ὑπάρχει σκοπός διά τήν σκιώδη ζωή τοῦ ἀνθρώπου.
[Ἀνέκδοτο κείμενο τοῦ 1934]
Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης
Πηγή: «Ἡ Λέξη» τχ. 24, μάιος-ἰούνιος '83
Ἑλληνων Φῶς