Ο ΔΕΛΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ

Τὸν κιθαρίσει κλυτὸν παῖδα μεγάλου Διὸς
ἐρῶ σ' ἅτε· παρ· ἀκρονιφῆ τὸνδε πάγον...

Ἐσένα τὸν κιθαριστὴ τὸν κοσμοξακουσμένο
      θὰ ψάλω, τοῦ τρανοῦ Διὸς Ἐσένα τὸ βλαστάρι,
      τὰ λόγια Σου τ' ἀθάνατα θὰ τραγουδήσω, ἐκεῖνα
      ποὺ φανερώνεις, ὦ Θεέ, γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ὅλους,
      κοντὰ στὸ χιονοστέφανο τὸ βράχο! Θὰ κηρύξω
      τὸ μαντικὸ τὸν τρίποδα πῶς ὥρμησες καὶ πῆρες,
      τὸν τρίποδα, ποὺ ὁ δράκοντας ὁ ἐπίβουλος κρατοῦσε
      σφυρίζοντας, ἀλύπητος· καὶ πῶς μὲ τὸ δοξάρι
      τοῦ τρύπησες τὸ παρδαλό, τὸ στρηφογυρισμένο
      κορμί! Καὶ πῶς ἐκράτησες παράλυτο μπροστά Σου,
      μ' ὅλη του τὴν παλληκαριά, τὸν ἄπιστο Γαλάτη!
Τοῦ βροντεροῦ Διὸς Ἐσεῖς πανώριες θυγατέρες,
      ποὺ ὁρίζετε πυκνόδεντρο τὸν Ἑλικώνα, ἐλᾶτε,
      καὶ μὲ τραγούδια, μὲ χορούς, ὑμνεῖτε, διαλαλεῖτε
      τ' ἀδέρφι Σας τὸ θεϊκό, τὸ χρυσομάλλη Φοῖβο.
      Ἀπάνου ἐκεῖ στοῦ Παρνασσοῦ τοὺς δίκορφους τοὺς θρόνους
      στὰ κρυσταλλένια τὰ νερὰ τῆς Κασταλίας προβάλλει
      ἀνάμεσα στὰ Δελφικὰ τὰ πανηγύρια, ἀφέντης
      τοῦ φημισμένου αὐτοῦ βουνοῦ, τοῦ μαντικοῦ τοῦ βράχου.
Καὶ χαῖρε, ὦ πολυδόξαστη, μεγάλη χώρα, Ἀθήνα,
      τῆς πολεμόχαρης θεᾶς λάτρισσα, ριζμένη
      σὲ γῆν ἀπάνου ἀσάλευτη γι' αὐτή σου τὴ λατρεία!
      Καίει τῶν ταύρων τὰ μηριὰ στοὺς ἱεροὺς βωμούς Του
      ὁ Ἥφαιστος, καὶ ἀραβικὸ θυμίαμα σκορπίζει
      ψηλὰ ψηλὰ ὡς τὸν Ὄλυμπο μαζὶ μὲ τὴ φωτιά Του.
      Χίλια λαλήματα κι ὁ αὐλὸς ὁ λυγερὸς κυλάει,
      ὕμνους κ' ἡ γλυκερόφωνη χρυσὴ κιθάρα ἁπλώνει·
      τῶν Ἀθηναίων ὁ λαός, Θεέ, Σὲ προσκυνάει!

1894

Στὸν Ἄγγελο Σικελιανὸ

<14 Μαΐου 1930.

Ἀγαπητὲ μεγάλε Ἄγγελε,

Ἴσως δὲν ἔχω καὶ δικαίωμα κανένα μέσ' ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ἀπουσίας μου νὰ χαιρετίσω τοὺς δελφικοὺς θριάμβους σου¹.

Μοῦ στάθηκε ἀδύνατο νὰ μετακινηθῶ. Τὸ παθολογικὸ φαινόμενο τῆς φυγοκοσμικῆς δειλίας μου, ἀκριβῶς σὲ περιστάσεις σὰν αὐτή, βάζει ὅλα του τὰ δυνατὰ γιὰ νὰ κατισχύσῃ, καὶ τὸ κατορθώνει.

Ἀλλὰ τί; Βλέπω καὶ ἀπὸ μακρυά. Καὶ ἀπὸ ὅσα διαισθάνομαι καὶ ἀντιλαμβάνομαι ἔχω, καὶ ἁγνότερη ἴσως ἀπὸ ἄλλους ποὒ ἦρθαν στοὺς Δελφούς, τὴν ἐντύπωση τοῦ ἔργου σου, ποὺ εἶναι στὸ συνολικό του παρουσίασμα, κάτι σὰν ἀριστούργημα τῆς ποιητικῆς σου μεγαλοφάνταστης ἐργασίας.

Περισσότερα δὲν ἔχω καὶ δὲν ξέρω νὰ σοῦ εἰπῶ. Καὶ ὁλάκερη αὐτὴ ἡ πανήγυρις τῶν πανηγύρεων, καθὼς τὴν ἐνεπνεύσθη τὸ Σικελιάνειον ταῖρι, καὶ ἡ μετάδοση τῆς Αἰσχυλείου πνοῆς διὰ μέσου τῆς ζωντανῆς μας γλώσσας μὲ τὸ στίχο τοῦ Γρυπάρη, καὶ ὅλα τὰ μὲ τὸ πνεῦμα σου καὶ μὲ τὸ λόγο σου πλαίσια μὲ τὰ ὁποῖα ἀργὰ - ἀργὰ καὶ συγκρατητὰ τὴν πλαισιώνεις, ἀντιχτυποῦνε στὴ νέα ἑλληνικὴ ποίηση καὶ τὴ δαφνοστεφανώνουν.

Ταπεινὸς θαυμαστής σου
Κωστῆς Παλαμᾶς

1. Πρόκειται γιὰ τὶς δεύτερες Δελφικὲς Ἑορτὲς, ποὺ ἔγιναν τὶς πρῶτες τρεῖς μέρες τοῦ Μαΐου 1930, μὲ παραστάσεις τῶν τραγωδιῶν τοῦ Α ἰ σ χ ύ λ ο υ, Προμηθέας Δεσμώτης καὶ Ἱκέτιδες καὶ ἄλλες ἐκδηλώσεις. Οἱ πρῶτες Δελφικὲς Ἑορτὲς ἔγιναν τὸν Μάιο (9-10) τοῦ 1927.

Πηγή:

Φωτογραφία: Σακκέτος Ἄγγελος

Ἑλλήνων Φῶς