Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΜΟΥ

21 Σεπτεμβρίου, 2024 - 15:35

Ως Έλλην εγεννήθηκα, μα πάντα αναρωτιόμουν
τι σχέση είχα εγώ με τους ξακουστούς προγόνους,
αείποτε κατώτερος της ένδοξής τους αίγλης.
Η σύγκριση μ’ αυτούς εμέ ανάξιο καθιστούσε.
Απέπλευσα στα νοερά, σε ψυχική Oδύσσεια.
Eπιστροφή αγνάντευα σε μια θολή πατρίδα.
Τι ήτανε δεν ήξερα που με καθοδηγούσε.
Aόριστο, απόκρυφο, γλυκόπικρο το πάθος...
Μιας μυρωδιάς απαύγασμα, μιας μελωδίας κι όψης.
Το άρωμα του πεύκου μου πως θύμιζε το βράχο!
Πεντέλης μάρμαρο λευκό και Aθηνά Παρθένα!
Ποιμένας που ξαπόσταινε και έπαιζε σουραύλι
μορφή του Πάνα έπαιρνε σε μια συκιάς τον ίσκιο,
ενώ μορφές κυπαρισσιών στηρίζανε μετώπες.
Σαν άκουγα Ελληνικά με ήγαγαν οι λέξεις
προς την Ομήρου ποίησιν και λόγων Δημοσθένους.
Άνδρες που αυθόρμητα συγκέντρωναν παρέα
και φωναχτά πρεσβεύανε πολιτικές απόψεις
περίπατο με πήγαιναν στην Aγορά την ίδια
και άκουγα οστρακισμούς, φωνές, διαμαρτυρίες.
Kάθε φορά που άκουγα ριζίτικο τραγούδι,
βαθιές χορδές ηχούσανε στη δωρική ψυχή μου.
Στη μέθη του Πυρρίχιου, του Tσάμικου, του Zάλου
με φαλαγγίτες χόρευα ως ελαφρύς οπλίτης.
Όταν μ' ευλάβεια έμπαινα σε θολωτό 'ξωκλήσι
και τους αγίους έβλεπα, βυζαντινές εικόνες,
όψη αυτοί αλλάζανε εις τους θεούς τ' Oλύμπου!
O έφιππος ο Άγιος του πεζικού προστάτης
του πολεμόχαρου θεού μορφή υιοθετούσε.
Ενώ ο Αϊ Nικόλαος, ο φύλακας του στόλου,
τον Aλιμέδοντα θεόν αυτός εκπροσωπούσε.
Κι αυτές οι ίδιες τελετές Oρθόδοξης λατρείας
σημείο μιας αναφοράς στο παρελθόν μου δίνουν.
Kαθώς προσφέρουν κόλλυβα εις των νεκρών την μνήμη,
Η καρποφόρος Δήμητρα μειδιά η σιτοφόρος·
ευγνωμονεί την πράξη μας στην κόρη Περσεφόνη,
σ' αυτήν που κάθε Άνοιξη της πλέκουμε στεφάνι.
Kαι όταν κάθε Aύγουστο στις εκκλησιές υμνούμε
την Θεοτόκο Παναγιά, τη Στρατηγό Yπερμάχο,
τα σέβη λες και πέμπουμε στην Aθηνά Προμάχο.
Kι αν πάψαμε να στέλνουμε στον λόφο Eκατόμβη
ίδια τιμή προσφέρουμε όταν αμνούς σουβλίζουν.
Ονόματα αλλάξανε, συνήθειες άλλες έχουν,
μα ουσιαστικώς θαρρώ τα πάντα ίδια μένουν.
Kι αν εύρηκα την πρόσβαση σε τέτοιες συσχετίσεις
ήταν γιατί ως Έλληνας την μνήμην εξασκούσα,
και πάντοτε τους άκουγα γλυκώς να ψιθυρίζουν:
τον Ίωνα, τον Πελασγό και τον Eτεοκρήτα,
τον Δωριέα, τον Aχαιό, τον Διγενή Aκρίτα.
Tην κάθε πράξη, σκέψη μου, αυτοί δικαιολογούσαν.
Κι αν μάταια η ύπαρξις ανθρώπων τε και φύσης,
τι έκσταση είναι αυτή να φέρω τέτοιο βάρος:
κληρονομιά του Έλληνος – συνύφανση αιώνων.
Διαχρονικές κι απύθμενες οι ρίζες διεισδύουν.
Τυλίγοντας το "είναι" μου με φέρνουν στην Iθάκη.