Ο επίλογος του βιβλίου "Η Θράκη στο μεταίχμιο"

Στη φύση τα είδη που είναι ικανά για ανώτερες πνευματικές λειτουργίες προνοούν συνεχώς για το μέλλον, διότι η δυνατότητά τους να ανταποκρίνονται κάθε φορά στις προκλήσεις του παρόντος εξαρτάται άμεσα από την ετοιμότητα που έχουν διαμορφώσει από πριν. Αυτή την απλή αλήθεια η Ελλάδα φαίνεται να την αγνοεί συστηματικά, διότι αρέσκεται να πιστεύει ότι την κρίσιμη ώρα θα αντιδράσει αποτελεσματικά ή, ακόμη χειρότερα, ότι όταν θα χρειαστεί, αρκεί να προβάλει τα δίκαιά της και τότε όλοι θα σπεύσουν να τα αναγνωρίσουν. Όποιος τα πιστεύει αυτά είναι υποχρεωμένος να διολισθαίνει σε όλο και ασθενέστερες θέσεις, μέχρι να έλθει η ώρα που εκ των πραγμάτων θα υποχρεωθεί να καταβάλει το τίμημα της αδράνειάς του. Και τότε ο Σάιλοκ¹ της Ιστορίας θα επιβάλει έναν οδυνηρό αλλά «δίκαιο» ακρωτηριασμό που ακόμη και το «θύμα» θα υποχρεωθεί να δεχτεί, προκειμένου να σώσει το υπόλοιπο σώμα του. Τέτοιους ακρωτηριασμούς έχει υποστεί επανειλλημένως το ελληνικό έθνος κατά τη διάρκεια του τελευταίου αιώνα. Κατά έναν περίεργο τρόπο όμως, αυτό που κάθε φορά απομένει ως «υπόλοιπο ελληνικό σώμα», αφού σπαράξει προσωρινά για την απώλεια ενός τμήματός του, συνεχίζει να διαβιεί σαν μην συνέβη τίποτε ή σαν να μην πρόκειται να συμβεί κάτι άλλο.

Το είδαμε αυτό στην περίπτωση της Κύπρου, στην οποία η ελληνική κοινωνία «κατάπιε και χώνεψε τους “Αττίλες” με life-style και καλοπέραση», χωρίς να αισθανθεί ότι έπρεπε να ανατρέψει μια δυσμενή εξέλιξη ή έστω να αποτρέψει τις επόμενες. Το είδαμε βεβαίως και στον εξανδραποδισμό της ελληνικής μειονότητας από την Τουρκία, ο οποίος προκάλεσε μια προσωρινή ανακλαστική αντίδραση, χωρίς όμως να οδηγήσει στη διαμόρφωση μιας συγκροτημένης πολιτικής για το επέκεινα. Ίσως λοιπόν όλα αυτά να αποτελούν εκφάνσεις της βαθιάς ιστορικής κόπωσης ενός φθίνοντος έθνους, το οποίο στο βάθος του ψυχισμού του έχει αντικαταστήσει κάθετι μακροπρόθεσμο και συλλογικό με το πρόσκαιρο και το ατομικό. Με το βιβλίο αυτό προσπαθήσαμε όσο γίνεται πιο έγκυρα και πιο ψύχραιμα να προσεγγίσουμε τα προβλήματα της Θράκης και να καταδείξουμε τις πιθανές εξελίξεις. Στον βαθμό που αυτές θα πραγματοποιηθούν (και ειλικρινά ευχόμαστε να μην πραγματοποιηθούν), αυτή τη φορά δεν θα υπάρχει άλλοθι... Διότι τώρα που τελείωσε η περίοδος της απατηλής ευμάρειας, η ελληνική κοινωνία οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι είναι δική της ευθύνη να ενδιαφερθεί για τα θέματα που την αφορούν και να επιβάλει τις ηγεσίες που θα μπορέσουν να τα διαχειριστούν με κάποια στοιχειώδη αποτελεσματικότητα. Για όσον καιρό θα αρνείται να αναλάβει αυτή την ευθύνη, θα γνωρίζει ήττες και καταστροφές μέχρι να εξαντληθεί ολοκληρωτικά το εθνικό κεφάλαιο που δημιούργησε η ιστορική εξόρμηση του νεότερου ελληνισμού, η οποία ξεκίνησε το 1821 με μια επανάσταση και τερματίστηκε το 1922 με μια καταστροφή. Έκτοτε, η πορεία που ακολουθείται, είναι αδιάλειπτα καθοδική...

Απόσπασμα δημοσιευμένο από το βιβλίο "Η Θράκη στο μεταίχμιο".
Δείτε το βιβλίο στο www.pragmatia.gr

Πηγή: Ελληνική Σκέψη