Ο μεταπολιτευτικός ερειπιώνας.
Ανάμεσα στα πολλά που έγραψα την περίοδο που μεσολάβησε από την δημοσιοποίηση μέχρι την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, ήταν και το εξής:
Ο ιστορικός κύκλος της λεγόμενης μεταπολίτευσης, ξεκίνησε με ένα Ναι και ένα Όχι σε ένα Δημοψήφισμα και ολοκληρώνεται με κραυγές και αλαλαγμούς από Ναι-ηδες και Όχι-ηδες σε ένα «δημοψήφισμα» καρικατούρα... Το τωρινό «δημοψήφισμα» είναι ένας κόλαφος, μια παρωδία και ένας τραγέλαφος. Φανερώνει την κατάντια, τα διανοητικά ερείπια και τον εκφυλισμό που αφήνουν πίσω τους τα μεταπολιτευτικά κόμματα και η κληρονομιά τους. Η μεταπτωχευμένη Ελλάδα.
Το πρόβλημα είναι τα πολιτικά, ηθικά και κοινωνικά ερείπια που αφήνει πίσω της η μεταπολίτευση. Ζούμε το ανώτατο και έσχατο στάδιο του μεταπολιτευτισμού, ο οποίος, έχοντας εξαντλήσει πλέον σχεδόν όλες του τις δυνάμεις και εφεδρείες οδηγεί την μεταπτωχευμένη Ελλάδα στο βάραθρο, προκειμένου να παρατείνει για λίγους ακόμα μήνες την νεκροζώντανη και μεταλλαγμένη ύπαρξη του. Η Ελλάδα χρειάζεται -ήδη από το 2010- έναν τρόπο όχι σύνθεσης, ανακύκλωσης και ξεπλύματος αλλά υπέρβασης και κάθαρσης της κόπρου της μεταπολίτευσης. Το υψηλό επίπεδο απονομιμοποίησης των κομμάτων και των εκφραστών τους ωθεί στην προσπάθεια εφεύρεσης νέων τρόπων πολιτικής επανανομιμοποίησης και ηθικής επανακεφαλαιοποίησης τους, που αποσκοπούν στην απόκρυψη των ευθυνών, των ενοχών και της συντριβής τους. Η δίκη τους συντριβή γίνεται συντριβή της χώρας.
Ένας τρόπος, εκ των πραγμάτων, ήταν το δημοψήφισμα. Όχι και Ναι, μαζί, ψήφισε το 56,71%. Η αποχή, το άκυρο και το λευκό, μαζί, κυμάνθηκαν στο 43,29%. Η πτώση των ποσοστών συμμετοχής -και μάλιστα σε μια διαδικασία εκ φύσεως πολωτική- και η «αναγκαστική» συμμετοχή ή η συμμετοχή με μισή καρδιά, η αποχή, το άκυρο και το λευκό, η αρνητική ψήφος και η ψήφος διαμαρτυρίας στις εκλογές, το «δεν έχω τι να ψηφίσω», όλα τα προηγούμενα, φανερώνουν την κρίση του πολιτικού συστήματος, την παρακμή και τον εκφυλισμό των κομμάτων, την έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών -ακόμα και πολλών από όσους συμμετέχουν-, την στρεβλή ως ανύπαρκτη αντιπροσώπευση τους, την απομάκρυνση του κοινωνικού σώματος και την αποξένωση του από το πολιτικό προσωπικό. Το αντιπροσωπευτικό κενό.
Τα προηγούμενα είναι απόρροια του ελέγχου και του μπλοκαρίσματος των διαδικασιών ανανέωσης του πολιτικού συστήματος και της δημιουργίας νέων κομμάτων. Αυτές είναι βαθύτατα αντιδημοκρατικές διαδικασίες χειραγώγησης και ελέγχου που καταλήγουν σε δυσμορφίες και πάσης φύσεως εκφυλιστικά φαινόμενα κατά την προσπάθεια κατασκευής μιας ανύπαρκτης κοινωνικά συναίνεσης. Μια κοινωνία και δημοκρατία που έχει μπλοκάρει, που έχει χαμηλό ποσοστό συμμετοχής και κινητοποίησης δυνάμεων δεν μπορεί να πορευθεί δυναμικά, σέρνεται, αποσυντίθεται και λιώνει.
Ένας ακόμα τρόπος νομιμοποίησης είναι η θυσία. Οι ένοχες «πολιτικές» ομάδες συγκαλύπτουν τις ευθύνες και τις ένοχες τους προσφέροντας στον διαδικτυακό, εικονικό και υπαρκτό όχλο σφάγια και κεφαλές επί πίνακι. Η θυσιαστική τελετουργία είναι ένας τρόπος επανανομιμοποίησης, διατήρησης και ξεπλύματος των εσωτερικών διεφθαρμένων ιεραρχικών τους δομών και των ανήθικων σχέσεων τους. Πρωτοαρχαϊκές και νεομεσαιωνικές συμπεριφορές, εκτός πολιτικής σφαίρας, που χαρακτηρίζουν παραπολιτικές γιάφκες και μαφίες του υποκόσμου, όχι δημοκρατικές διαδικασίες κάθαρσης και δικαίου. Προσφέροντας βορά στα θηρία του μηντιακού και διαδικτυακού Κολοσσαίου, κάποιους δικούς τους (όπως έκαναν και οι προηγούμενοι ή σε συνεννόηση μαζί τους) επιδιώκουν την αθώωση και επανανομιμοποίηση τους με την παράλληλη ικανοποίηση των κατώτερων ενστίκτων των οπαδών τους. Μέσω της προσωποποίησης και του εξανδραποδισμού επιδιώκουν τη συγκάλυψη των ενοχών και των ευθυνών τους. Προπολιτικές καταστάσεις, οχετολογίας, θανατολαγνείας και σκοταδισμού.
Μέσα σε μια τέτοια ατμόσφαιρα ηθικής αποκτήνωσης και οχλαγωγίας, μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον εκβιασμών, απειλών και ελλιπούς αντιπροσώπευσης, δίχως κυβέρνηση και δίχως αντιπολίτευση, πορευόμαστε. Έγινε η ανοχή στη σαπίλα, η ηθική εξαχρείωση και ο εκβαρβαρισμός συνήθεια μας. Η πολιτιστική και υλική υποβάθμιση και η μορφωτική και ηθικοπνευματική εκπτώχευση συνοδεύεται από τον εκφυλισμό και τη συρρίκνωση της πολιτικής σε μια ψήφο, ακόμα χειρότερα, σε ένα -μεταπολιτευτικής υφής και ποιότητας- Ναι και Όχι (Ναι μεν αλλά). Αυτός είναι ο μεταπολιτευτικός ερειπιώνας.
Πηγή: Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
