Ὁ θρῆνος…
Τὸ κοράκι εἶναι ἔνα πολὺ μυστήριο πουλί. Ὅποιος ἔχει ἀφιερώσει χρόνο στὴν φύση, παρατηρώντας τὴν συμπεριφορά του, θὰ διαπιστώση ὅτι ἔχει ἀνεπτυγμένη νοημοσύνη στὴν ἔκραση.
Πρόσφατα, κατεβαίνοντας τὴν Διβριόστρατα μὲ τὸν σάκο μου στὴν πλάτη, βρέθηκα μπροστὰ σὲ ἕνα ἐντυπωσιακὸ θέαμα.
Ἕνα σμῆνος κοράκια, εἶχαν καταλάβει τὰ κλαδιὰ ἐνὸς μοναχικοῦ γεροπλατάνου κι ἔκραζαν παράξενους ἤχους.
Τὸ κοράκι ἔχει πολὺ μεγάλη ποικιλία φωνῶν ποὺ βγάζει.
Ἐκείνη τὴν φορὰ εἶχα καθαρὰ τὴν ἐντύπωση ὅτι οἱ ἦχοι ποὺ ἔβγαζαν εἶχαν κάτι πολὺ θλιβερό.
Σὰν νὰ μοῦ τράβηξε τὸ ἐνδιαφέρον αὐτὴ ἡ παράξενη σύναξις καὶ πλησίαζα ἀργά, σίγουρος ὅτι σὲ λίγο θὰ δόσουν μία καὶ θὰ φύγουν ὅλα μαζύ. Ἀλλὰ τὰ κοράκια δὲν ἔφευγαν, ὅπως κάνουν συνήθως.
Στάθηκα λοιπὸν ἐκεῖ καὶ παρατηροῦσα μὲ ἐνδιαφέρον.
Ὁ κορμὸς τοῦ δένδρου καὶ τὰ κλαδιά του ἁπλώνονταν ὁλότελα ξερὰ καὶ ἔρημα στὸν μαῦρο ἀπὸ τὰ σύννεφα οὐρανό, ὁ ἀέρας φυσοῦσε παγωμένος καὶ ἡ ἡσυχία συμπλήρωνες τὸ ἀπόκοσμο τοπίο.
Πραγματικὰ μοῦ εἶχαν κάνη ἐντύπωση οἱ ἦχοι ποὺ ἔβγαζαν τὰ κοράκια.
Διαπεραστικοὶ καὶ κατατονικοί, σὰν μαζικὸς θρῆνος.
Καὶ τότε, τυχαία, πῆγε τὸ βλέμμα μου χαμηλότερα. Κάτω ἀπὸ τὸ δένδρο, στὰ ῥιζά, ἦταν ἕνα νεκρὸ κοράκι.
Τότα κατάλαβα κι ἀνετρίχιασα. Τὰ κοράκια θρηνοῦσαν γιὰ τὸν νεκρό τους συγγενή!!!
Πλησίασα ἀργὰ νὰ δῶ τὸ ψοφίμι. Τὰ πουλιὰ σὰν νὰ τρόμαξαν καὶ σώπασαν γιὰ μία στιγμή.
Τὸ γύρισα λίγο μὲ τὰ δάκτυλά μου, ἀλλὰ δὲν φαινόταν πυροβολημένο. Δὲν εἶχε τραῦμα. Τὸ ἄφησα ἐκεῖ, ὅπως ἦταν, κι ἔφυγα, ἐνᾦ συλλογιζόμουν πόσο συναισθηματικὸ πλοῦτο μποροῦν νὰ κρύβουν αὐτὰ τὰ ὄρνια, ποὺ τὰ βλέπουμε μὲ κάποιαν ἀποστροφή.
Πηγή: Φιλονόη καὶ φίλοι...
