ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ ΤΟΥ ΦΗΜΙΟΥ
111
Ἕνας ὁ ἐχθρός, τ' ἄλλα ἥσκιοι· μοναχὸς ὑπάρχει,
καταλεῖ, θρέφει, ρέει στί αἷμα σας βαθιά.
Τὸν Πόλεμο γιὰ νὰ χτυπῆστε, Πολεμάρχοι,
στὰ ἴδια κορμιά σας ἀκονίστε τὰ σπαθιά.
149
Τὸ ξέρω, μέρα μὲ τὴ μέρα, πιὸ πολὺ οἱ νεκροὶ
τοὺς ζωντανοὺς τοὺ κυβερνᾶνε.
Λόγο σὰν τοῦτον ἄλλο δὲν ἄκούσαν οἱ καιροὶ
τῆς ὀμορφιᾶς καὶ τῆς ἀλήθειας πάντα νά 'ναι.
261
Καὶ στὴ σκλαβιὰ κυρίαρχοι δικοί σου εἴταν οἱ δρόμοι
καὶ δέσποινα στ' ἀχνάρια σου τυφλὴ πατοῦσε ἡ Ρώμη,
καὶ φιλημένη καλογριά, τὸ ράσο σου ἀλουργίδα,
τὸν Καραϊσκάκη γέννησες, Πατρίδα!
Πηγή: ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ ΤΟΥ ΦΗΜΙΟΥ, Κ. Παλαμᾶ, Ἅπαντα, Τόμος Θ΄. Β΄ ΕΚΔΟΣΗ, ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ
Ἑλλήνων Φῶς
