Οἱ πρόγονοι στίς φλέβες

"...Ἡ μοίρα τῆς Ἑλλάδας ἀνάμεσα στά ἄλλα ἔθνη ἦταν ὅ,τι καί ἡ μοίρα τοῦ ποιητῆ ἀνάμεσα στούς ἄλλους ἀνθρώπους..."
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Ζήσαμε γύρω ἀπό τό Αἰγαῖο ἐπί χιλιετίες. Δαμάσαμε τή θάλασσα πρῶτοι στήν ἀνθρώπινη ἱστορία. Δημιουργήσαμε ὅ,τι ἀξίζει στή ζωή τοῦ εἴδους μας, τοῦ προσθέσαμε τό τελευταῖο sapiens. Θεμελιώσαμε πολιτεῖες εἰρηνικές καί πολεμικές, κατασκευάσαμε ὅσα δέν χωράει ὁ νοῦς οὔτε σήμερα... Τσακίσαμε τήν ἀσιατική ἀπειλή ξανά καί ξανά, φωτίσαμε μέ Ἑλλάδα ἀπρόσιτα ἐρέβη. Πήραμε τόν βάρβαρο καί μέ τή μακεδονική σάρισσα τόν πήγαμε στήν κατάσταση τοῦ πολίτη. Στή ρωμαϊκή παρακμή μπολιάσαμε μέ τό πνεῦμα μας τό χριστιανικό μήνυμα, ἁλώσαμε τήν Αὐτοκρατορία ἀπό μέσα, ὁρίσαμε τό Ὑψηλό μέ τέχνη ἰλιγγιώδη. Φωτίσαμε Σλάβους, Βούλγαρους, Ἄραβες, καθέναν πού ἐρχόταν νά ἱκετέψει ἤ νά ληστέψει γνώση καί πνεῦμα. Ἀντέξαμε καί τή φράγκικη λεηλασία καί κατάκτηση, ξαναγεννηθήκαμε.

Μετά ἦρθε τό Κτῆνος. Ἔσφαξε, ἔγδαρε, ἔκαψε, ἀνασκολόπησε... Ἔκανε ἀρμαθιές μέ αὐτιά, τοίχους μέ ἀνδρικά κεφάλια, κομπολόγια μέ γυναικεῖες ρῶγες, ἔστησε παντοῦ τά σύμβολα τοῦ 400χρονου ζόφου πού τόν λένε κάποιοι συγκατοίκηση. Κι ὅμως, βγήκαμε ἀπό τόν ὀθωμανικό τάφο, τοῦ κόψαμε τό εὐρωπαϊκό ποδάρι κι ἄν κάτι πήγαινε λιγάκι ἀλλιῶς πρίν 100 χρόνια, θά ξεβρωμίζαμε τήν ὑφήλιο ἀπό τή σιχαμερή του ὕπαρξη.

Κάπου ἐκεῖ, μέ τήν Καταστροφή, χάθηκε σχεδόν ἡ πνοή μέσα μας. Ἔσβησαν σιγά σιγά τά καντήλια στή Ρωσία, στήν Αἴγυπτο, στήν Πόλη... Τελευταία ἀναλαμπή στήν Πίνδο κι ἡ ἐλπίδα στ΄ ἄλλα τά βουνά... Σκοτωθήκαμε ὅμως μεταξύ μας, μισηθήκαμε μεταξύ μας, ληστευτήκαμε μεταξύ μας. Πάντα ἀπό τήν ἐδῶ μεριά τοῦ Αἰγαίου - μόνο μέ κεῖνο τό "μακρυνό" νησί νά μᾶς θυμίζει τήν ἀρχαία αἴγλη. Οὔτε ἐκεῖ πολεμήσαμε, οὔτε ἀλλοῦ πουθενά θέλουμε μήτε μάχη μήτε μνήμη. Πᾶνε καί οἱ καλλιτεχνικές παρηγοριές τῶν νέων μας δημιουργῶν, αὐτοί φύγανε, κανείς δέν τούς θυμᾶται. Μέσα στἠν παραισθησιογόνα παρακμή πληθαίνουν οἱ Πλήθωνες, οἱ γενιτσαραγάδες καί οἱ ψευδοπροφῆτες. Τό Κτῆνος πού μυρίζει τή σαπίλα μας, τώρα ἀπειλεῖ νά δρασκελίσει καί κατά δῶ μεριά. Ὥς τώρα μόνο ἀλυχτοῦσε καί μᾶς κατάφερνε καμμιά γρατζουνιά, ὅμως νιώθει πιά πώς τό λουρί του κόπηκε. Εἴμαστε μέ τήν πλάτη στόν τοῖχο, αὐταπάτες τέλος, περιθώρια τέλος, ἐφεδρεῖες τέλος. Ἤ θά νιώσουμε τούς προγόνους στίς φλέβες μας καί θά τούς τιμήσουμε ἐμπράκτως ἤ θά ἐξαφανιστοῦμε μέσα στή χαύνωση καί στήν καταισχύνη.

Πηγή: Κώστας Καραΐσκος