Ώρα για αντιστάσεις και εναλλακτικές πολιτικές
Ή αφομοίωση από τη Δύση ή καρπαζοεισπράκτορας της οθωμανικής Τουρκίας ή εναλλακτική στρατηγική
Λόγω του πανικού που επικρατεί τις τελευταίες μέρες από το τρομοκρατικό χτύπημα των τζιχαντιστών στο Παρίσι, πέρασε στα μουλωχτά η συνάντηση Τσίπρα-Νταβούτογλου και οι συνέπειες που προέκυψαν από αυτήν. Γενικά, είδαμε ένα φιλικό κλίμα από την ελληνική πλευρά, το οποίο μπορεί να χαρακτηριστεί και ως χαζοχαρούμενο, διότι έδειξε για ακόμη μία φορά τη γύμνια και την ασχετοσύνη της σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, ειδικά στα ελληνοτουρκικά ζητήματα. Δείχνει να μην κατανοεί την τουρκική επιθετικότητα στην περιοχή, ειδικά εις βάρος του Ελληνισμού, για να μπορέσει να προβεί σε αντιστάσεις σε διπλωματικό και πολιτικό επίπεδο.
Μελετώντας την τουρκική πολιτική έναντι του Ελληνισμού, εύκολα μπορούμε να κατανοήσουμε ότι δημιουργεί ντε φάκτο καταστάσεις και μετά, με φιλικό ύφος, ζητά συνομιλίες για τη διευθέτησή τους. Μια πάγια τακτική που καταδεικνύει την επιθετικότητα του απέναντι γείτονα, που με τις ενέργειές του δείχνει ξεκάθαρα μία εχθρική παρά φιλική στάση, όπως θέλουν να μας δείξουν ορισμένοι «επαΐοντες». Επίσης, το υπουργείο Εξωτερικών, μαζί με το πρωθυπουργικό επιτελείο, φαίνεται να μην καταλαβαίνουν ότι η Τουρκία, ως κράτος, προτάσσει πάντα τα εθνικά της συμφέροντα έναντι οποιασδήποτε φιλικής ή καλής διάθεσης και προσέγγισης με την Ελλάδα. Η αντίληψη δε των τουρκικών συμφερόντων όχι μόνο έρχεται σε αντίθεση με τα ελληνικά, αλλά προϋποθέτει και την καταπάτησή τους.
Τέσσερα είναι τα ελληνοτουρκικά μέτωπα, στα οποία η Τουρκία διεκδικεί αξιώσεις που δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές. Η Κύπρος, η Θράκη, το Αιγαίο και η ΝΑ Μεσόγειος (βλέπε Καστελόριζο και υφαλοκρηπίδα). Στην Κύπρο είναι γνωστή η βάση που διεξάγονται οι συνομιλίες για επίλυση του προβλήματος, μία βάση που εξυπηρετεί πλήρως τις πάγιες θέσεις της Τουρκίας για την Κύπρο που είναι καταγεγραμμένες με στρατηγικό σχέδιο από το 1956 στις εκθέσεις Νιχάτ Ερίμ. Στη Θράκη, η Άγκυρα, με το τούρκικο προξενείο ως το μακρύ της χέρι, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να ζητήσει, όταν κι αν κρίνει σκόπιμο, την αυτονόμηση της περιοχής. Αυτή η προσπάθεια γίνεται επίμονα από πλευράς της Τουρκίας, με την ελληνική πλευρά να είναι απλός θεατής. Στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, η Τουρκία αμφισβητεί πλήρως τα κατοχυρωμένα από το διεθνές δίκαιο δώδεκα ναυτικά μίλια, για να αποκόψει την κοινή οριοθέτηση ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου που θα επανεκκινήσει το ενιαίο αμυντικό δόγμα των δύο ελληνικών κρατών. Όπως επίσης, στο Αιγαίο απειλεί την Ελλάδα με casus belli, αν επεκτείνει τα σύνορά της και πάλι στα δώδεκα ναυτικά μίλια, με απώτερο στόχο τη διχοτόμησή του. Έτσι, η Ελλάδα είναι το μόνο κράτος στον κόσμο που δεν επέκτεινε τα σύνορά του, όπως προβλέπει το διεθνές δίκαιο, λόγω της τουρκικής απειλής και επιθετικότητας.
Όπως βλέπουμε, η γειτονική χώρα με κάθε τρόπο κάνει σαφές πως δεν είναι διατεθειμένη να υποχωρήσει σε τίποτε απ’ όσα μονομερώς και σταδιακά χαρακτήρισε ελληνοτουρκικές διαφορές. Πολύ αμφιβάλλουμε αν η ελληνική πλευρά έβαλε στο τραπέζι των συζητήσεων στην προχθεσινή συνάντηση τα πιο πάνω ζητήματα με αξιοπρεπείς όρους. Πιθανόν να μην τα έβαλε καν, παρ’ όλο που όλα αυτά είναι γνωστά σε όλους μέσα στο υπουργείο Εξωτερικών. Η μόνη συζήτηση που έγινε και βγήκε προς τα έξω είναι το ζήτημα του προσφυγικού, που και πάλι η ελληνική πλευρά χάιδευε τα αυτιά του Νταβούτογλου, χαρακτηρίζοντας την Τουρκία ως θύμα, όπως και την Ελλάδα. Η Τουρκία δεν είναι θύμα του προσφυγικού, αλλά δημιουργός του. Όλοι ξέρουμε τις σχέσεις του Ερντογάν με τον «Ελεύθερο Συριακό Στρατό», μετέπειτα Ισλαμικό Κράτος, και ειδικά με τον αρχηγό του Αλ-Μπαγκντάντι. Δεν φτάνουν όλα αυτά, βλέπουμε την Τουρκία να βγαίνει κερδισμένη από όλη αυτήν την ιστορία, χρησιμοποιώντας ως μοχλό πίεσης το προσφυγικό, τόσο έναντι της Ευρώπης, όσο έναντι και της Ελλάδας. Ο πολιτικός σκοπός όλου αυτού είναι να αντιστρέψει τους ρόλους και να μεταβληθεί η Ελλάδα από χώρα διέλευσης σε χώρα παραμονής. Καμία καταγγελία από την πλευρά μας για τον ρόλο της Τουρκίας στο μεταναστευτικό. Καταγγελία που θα πρέπει να βαραίνει τους δουλεμπόρους και τον υποκινητή τους, το τουρκικό κράτος δηλαδή. Πρέπει οι εξελίξεις να καθορίζονται από εμάς και όχι να οδηγούμαστε από τετελεσμένα ή να περιμένουμε τις αποφάσεις της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών.
Τέλος, προσοχή στους δύσκολους αυτούς καιρούς, διότι ο Ελληνισμός βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας του. Σε μία καμπή, όπου αν δεν προβάλει σοβαρές αντιστάσεις και εναλλακτικές πολιτικές, θα βρεθεί στο δίλλημα ή να αφομοιωθεί από τη Δύση ή να συνεχίσει να είναι ο καρπαζοεισπράκτορας της οθωμανικής Τουρκίας.
Σάββας Σαββίδης
Ανάληψη ευθύνης
Πηγή: Εφημερίδα Ένωσις
