Ὅταν ἐξάγεις «ἀνθρωπιστικοὺς» πολέμους, εἰσάγεις τρομοκρατία

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς

Πέρυσι, μὲ ἀφορμὴ τὶς τότε τρομοκρατικὲς ἐπιθέσεις στὸ Παρίσι, ἔγραφα (βλ. σχετ.: « ΟΙ ΣΦΑΙΡΕΣ ΤΩΝ ΚΑΛΑΣΝΙΚΟΦ ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ (Δ. Νατσιός) «Οἱ ἡμέτερες “μαϊμοῦδες”, ὅλη αὐτὴ ἡ νεοταξικὴ σαχλαμάρα, τὸ μόνο ποὺ ἔκανε τὰ τελευταῖα χρόνια εἶναι νὰ ἀντιγράφει τὰ φράγκικα ἐκπαιδευτικὰ συστήματα-νοσήματα».): «Τὸ 1997 ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «Λιβάνη» κυκλοφορήθηκε ἕνα ἐξαιρετικὸ βιβλίο μὲ τίτλο “Ἡ οἰκονομικὴ φρίκη”, τῆς Γαλλίδας δημοσιογράφου καὶ μυθιστοριογράφου Βιβιὰν Φορεστέρ. Τὸ θυμήθηκα λόγῳ τῶν πρόσφατων γεγονότων. Οἱ Γάλλοι, πέραν τοῦ πολυπολιτισμικοῦ προσηλυτισμοῦ, ἀναπολώντας καὶ τὴν ἐποχὴ ποὺ ὑπῆρξαν “Μεγάλη Δύναμη” συμμετεῖχαν, ὡς πιστὰ σκυλάκια τῶν Ἀμερικανῶν, σὲ «ἀνθρωπιστικὲς» καὶ «εἰρηνευτικὲς» ἐπεμβάσεις κατὰ ἰσλαμικῶν χωρῶν. Ὅλα αὐτὰ τὰ σπιθαμιαῖα ἀναστήματα ποὺ κυβερνοῦν τὴν χώρα τους τὰ τελευταῖα χρόνια-Σαρκοζί, Ὀλὰντ- μὲ περισσὴ ἀφροσύνη, δὲν ἀντιλήφθηκαν τὴν παγίδα: δὲν βομβαρδίζεις λαούς, οἱ ὁποῖοι κάποτε “γεύτηκαν” τὴν… ἀποικιοκρατία σου καὶ δεύτερον ἡ ἐπέμβαση δὲν ἐξάγεται μόνον ὑπὸ μορφὴ στρατιωτικῶν ἐπιχειρήσεων, ἀλλὰ καὶ εἰσάγεται ὑπὸ μορφὴ τρομοκρατικῶν ἐνεργειῶν. (Τὶς ὁποῖες πληρώνουν ἀθῶοι καὶ ἄμαχοι, διότι οἱ ὑπεύθυνοι εἶναι ἀπρόσβλητοι. Καὶ καλὰ οἱ λαοὶ αὐτοὶ νὰ στρέψουν τὴν ὀργή τους στοὺς ἡγέτες τους καὶ στὰ κοπροκάναλα, ποὺ δορυφοροῦν τὶς ἐγκληματικές τους…φιλανθρωπίες).

Ἐντοπίζεται ὅμως καὶ μία ἄλλη παράμετρος, ἴσως ἡ κρισιμότερη, γιὰ τὴν ὁποία θὰ παραπέμψουμε στὸ βιβλίο τῆς Φορεστὲρ (σελ. 25-26). “Βλέπουμε καθημερινὰ νὰ προσλαμβάνονται, νὰ ἀπολύονται ἄντρες καὶ γυναῖκες, μέσα σὲ μία ἀγορὰ ἐργασίας ποὺ μεταβάλλεται, συρρικνώνεται, γίνεται ὅλο καὶ πιὸ φανταστική, μία ἀγορὰ ἀπὸ τὴν ὁποία αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ἐξαρτῶνται, ἀπὸ τὴν ὁποία ἐξαρτᾶται ἡ ζωή τους, ἐνῶ ἐκείνη δὲν ἐξαρτᾶται πιὰ ἀπ’ αὐτούς. Βλέπουμε ἤδη, τόσο συχνά, ὅτι δὲν τοὺς προσλαμβάνουν ποτέ. Καὶ τότε, ἰδιαίτερα οἱ νέοι, φυτοζωοῦν μέσα σ’ ἕνα τεράστιο κενὸ ποὺ παρουσιάζεται σὰν ἐξευτελιστικὸ καὶ γιὰ τὸ ὁποῖο θεωροῦνται ὑπεύθυνοι οἱ ἴδιοι. Βλέπουμε πὼς ξεκινώντας ἀπὸ ἐκεῖ, ἡ ζωὴ τοὺς κακοποιεῖ καὶ ἡ κοινωνία βοηθᾶ στὴν κακοποίηση αὐτή. Βλέπουμε ὅτι πέρα ἀπὸ τὴν ἐκμετάλλευση τῶν ἀνθρώπων ὑπάρχει κάτι χειρότερο: ἡ ἀπουσία ὁποιασδήποτε ἐκμετάλλευσης. Πῶς νὰ μὴν τρέμουν αὐτὰ τὰ πλήθη, ποὺ δὲν εἶναι ἐκμεταλλεύσιμα, ποὺ δὲν εἶναι πιὰ καθόλου ἀπαραίτητα γιὰ τὴν ἐκμετάλλευση;…

Ἑπομένως, σὰν ἠχώ, καὶ πάλι τὸ ἐρώτημα: εἶναι χρήσιμο νὰ ζεῖ κανείς, ἂν δὲν εἶναι ἐπικερδὴς γιὰ τὸ κέρδος; Κι αὐτὸ τὸ ἐρώτημα ἀποτελεῖ τὴν ἠχὼ ἑνὸς ἄλλου: πρέπει κανείς, ν’ ‘ἀξίζει’ νὰ ζεῖ, γιὰ νὰ ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ζεῖ; Καὶ μ’ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα ἐκφράζεται ὁ κρυφὸς φόβος, ἡ ἀόριστη ἀλλὰ δικαιολογημένη φρίκη ὅτι, σύντομα, θὰ θεωρεῖται περιττὸς ἕνας μεγάλος ἀριθμὸς ἀνθρώπων ἢ καὶ ὁ μεγαλύτερος ἀριθμός. Ὄχι πολίτες δεύτερης κατηγορίας οὔτε κἂν ἀπορριπτέοι: περιττοί… Καὶ κατὰ συνέπεια ἐπιζήμιοι. Καὶ κατὰ συνέπεια…”. Καὶ κατὰ συνέπεια ὀργισμένοι. Καὶ κατὰ συνέπεια γεμάτοι μίσος. Καὶ ἂν εἶσαι καὶ μουσουλμάνος, μ’ ἕνα Κοράνι ποὺ σοῦ διδάσκει τὴν ἀνωτερότητα καὶ τὴν περιφρόνηση κατὰ τῶν διεφθαρμένων δυτικῶν ἀπίστων, πολὺ εὔκολα, γιὰ νὰ ἔχεις καὶ τὸ «πνευματικὸ ἄλλοθι» καὶ τὴν πεποίθηση ὅτι πράττεις κάτι ἱερό, ἁρπάζεις τὸ καλάσνικοφ καὶ ὅποιον πάρει… ὁ Ἀλλάχ.

Στὴν Γαλλία καὶ γενικὰ στὴν δυτικὴ κυρίως Εὐρώπη, ἔφτασε στὴν ἐνηλικίωση ἡ πρώτη γενιὰ ὅπου ὁ σεβασμὸς γιὰ τὴν γνώση τῶν προγόνων δὲν εἶναι πολιτικὰ ὀρθός, μία γενιὰ ποὺ “διδάχτηκε” τὴν ἐπανάσταση κατὰ τῶν ἠθικῶν αὐθεντιῶν καὶ ἐξουσιῶν, μία γενιὰ ποὺ ἀνδρώθηκε μὲ τὸ κρανιοκενὲς σύνθημα “νὰ εἶσαι ὁ ἐαυτός σου”.

Στὴν εἰσβολὴ μεταναστευτικῶν πληθυσμῶν, οἱ ὁποῖοι μεταφέρουν καὶ τὴν πολιτιστικὴ καὶ ἐθνοφυλετική τους σκευή, ποὺ δὲν εἶναι πάντοτε συμβατὴ μὲ τὰ ἤθη ἢ καὶ τὸ δίκαιο τῆς χώρας ὑποδοχῆς -ἐν προκειμένω τῆς Γαλλίας- (π.χ. ἡ κλειτοριδεκτομὴ ἢ ἡ εἰσαγωγὴ θρησκευτικῶν συμβόλων στὸ ἀρνησίθρησκο δημόσιο γαλλικὸ σχολεῖο ἢ τὸ αἴτημα γιὰ à la carte, πολυπολιτισμικὴ ἐκπαίδευση), οἱ Γάλλοι ἀπάντησαν μὲ τὸν χειρότερο τρόπο: μέσῳ τῶν ἠλιθιογόνων ΜΜΕ καὶ τῆς ἐκπαίδευσης, καλλιέργησαν τὸ μίσος γιὰ τὸ παρελθόν, ποινικοποίησαν τὴν παράδοσή τους, «φτιάχνοντας νεολαία χωρὶς μνήμη γεννημένη ἀπὸ τὸ μηδέν». Καὶ ὅμως, κατὰ τὸ γνωστὸ ἀξίωμα, «ἡ οὐσιωδέστερη καὶ σημαντικότερη ἀποστολὴ τῆς Παιδείας, εἶναι ἡ ἔνταξη τῶν νέων στὸ παρελθόν». Καὶ ἀντίθετα ἡ λήθη εἶναι ἡ πέμπτη φάλαγγα στὴ στρατηγικὴ τῆς ἱστορίας.

Οἱ μουσουλμάνοι Γάλλοι, οἱ νέοι ποὺ στρατεύονται στὸ φανατικὸ Ἰσλάμ, γεννήθηκαν ἀπὸ γονεῖς, οἱ ὁποῖοι, λόγῳ δουλειᾶς, εἶχαν λίγο ἕως πολὺ ἐνταχθεῖ στὴν γαλλικὴ κοινωνία. Τὸ θεωροῦσαν «εὐλογία» ποὺ ἄφησαν τὶς πάμφτωχες ἐρήμους τῆς Βορείου Ἀφρικῆς καὶ ἔστησαν σπιτικὸ σὲ φιλόξενη, τότε, χώρα. Τὰ παιδιά τους ὅμως τὰ ἀνέμενε ἄλλη μοίρα. Τὰ δημόσια σχολεῖα, ἀντὶ νὰ χρησιμοποιήσουν τὸ δραστικότερο ὅπλο ἔνταξης καὶ ἀφομοίωσης, τὴν γαλλικὴ παιδεία καὶ κουλτούρα, ἀφέθηκαν στὰ νύχια τῆς παγκοσμιοποιημένης «ἐλὶτ-ἀλήτ», καρυκευμένης μὲ τὸν τίτλο τῆς “ἀριστερᾶς”, ἡ ὁποία στὸ ὄνομα τῆς «κοινῆς κουλτούρας», ἰσοπέδωσε τὴν ἐκπαίδευση. (Τὸ μόνο ποὺ διδάσκει μὲ ζῆλο ἡ ἐκπαίδευση εἶναι ἡ ἐξοικείωση μὲ τὶς νέες τεχνολογίες, τὴν ὁποία κάποιοι τιποτολόγοι τὴν θεωροῦν ἔνδειξη πεπαιδευμένου πολίτη-μαθητῆ. Ἡ στρατολόγηση στὶς ὀρδὲς τοῦ Ἰσλὰμ γίνεται μέσῳ διαδικτύου, ἂν δὲν κάνω λάθος). Ἀποτέλεσμα: βαρβαρότητα, ἀνεργία, γκετοποίηση. «Ὁ βάρβαρος δὲν εἶναι ὁ ἄγριος, δὲν εἶναι ὁ ἄλλος, στὸν ὁποῖο ἀρνοῦμαι τὴν ἀνθρωπιά, τὴν ἀξιοπρέπεια, τὸ σεβασμό. Βάρβαρος εἶναι αὐτὸς ποὺ δὲν ἐντάσσεται – οὔτε μὲ τὴν προσχώρηση οὔτε μὲ τὴν ἀντίδρασή του– στὸν πολιτισμό, δηλαδή, στὴ συνέχεια αὐτοῦ ποὺ δημιούργησαν ὅσοι προηγήθηκαν. Εἶναι ἀνιστορικὸς ἐκτὸς γενιᾶς. Δὲν ἀποτελεῖ καρπὸ τῆς ὕπαρξης τῶν πατέρων του, εἶναι μετεωρίτης, γεωγραφικὰ καὶ χρονικὰ χωρὶς βάση», γράφει ἡ Ν. Πολονὺ στὸ περισπούδαστο βιβλίο της “τὰ χαμένα παιδιά μας”. (ἔκδ. «Πόλις», σελ. 50).

Ὅλη αὐτὴ ἡ πολυπολιτισμικὴ σαπουνόφουσκα ποὺ αἰωρεῖτο τόσα χρόνια, διαλύεται μὲ ὀδυνηρὲς συνέπειες. Οἱ νέοι μουσουλμάνοι Γάλλοι βρῆκαν καταφύγιο-νόημα ζωῆς στὰ παραγγέλματα τοῦ Ἰσλάμ. Τὸ γαλλικὸ σύστημα ἀπέτυχε παταγωδῶς νὰ τοὺς… ἐξανθρωπίσει. Ὅταν, ἀντὶ γιὰ τὸν Πλάτωνα, διδάσκεις “συνταγὲς μαγειρικῆς” ἢ “ὁδηγίες χρήσης οἰκιακῶν συσκευῶν” -τέτοιες ἀνοησίες περιέχουν καὶ τὰ γαλλικὰ σχολικὰ ἐγχειρίδια- δηλαδὴ τὸ “τίποτε”, τότε τὸ κενὸ τὸ ἀναπληρώνει κάτι πολὺ δελεαστικὸ γιὰ τοὺς μουσουλμάνους, ἀλλὰ φρικῶδες γιὰ τοὺς δημοσιογραφικὰ φθίνοντες καὶ ἐκλεπτυσμένους ἀπὸ τὸ ἀποκάρωμα τῆς εὐζωίας, εἰρηνόφιλους Γάλλους: ὁ τζιχαντισμός, ἡ μνησικακία καὶ τὸ ἐκδικητικὸ μένος γιὰ τοὺς ἀπίστους, τοὺς ἐχθρούς του “προφήτη”. (Σημειωτέον: Οἱ γονεῖς τῶν δύο μουσουλμάνων, τοὺς παρακαλοῦσαν νὰ παραδοθοῦν στὶς γαλλικὲς ἀρχές. Ἦταν πλέον ἀργά. Τὰ παιδιά τους εἶχαν ἄλλο… γονέα, οἱ φυσικοὶ γονεῖς τους παραῆταν Γάλλοι).

Θὰ πάρουν ἆραγε ἕνα μάθημα οἱ ἡμέτερες «μαϊμοῦδες», ὅλη αὐτὴ ἡ νεοταξικὴ σαχλαμάρα, ποὺ τὸ μόνο ποὺ ἔκανε τὰ τελευταῖα χρόνια εἶναι νὰ ἀντιγράφει τὰ φράγκικα ἐκπαιδευτικὰ συστήματα-νοσήματα. Ὅ,τι γυάλιζε στὸν κάθε ἡμιμαθῆ Γραικύλο, τὰ λύματα τῶν δυτικῶν, τὸ “ἔριχνε” μὲς στὴν Ἐκπαίδευση βαφτίζοντάς το μὲ τὰ εὔηχα καὶ ἠχηρὰ φληναφήματα: μεταρρύθμιση, ἀνακαίνιση, ἀναπτέρωση ἢ ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.

Τούτη τὴν στιγμὴ τὸ ἑλληνικὸ δημόσιο σχολεῖο ἀκολουθεῖ τὴν ὀλέθρια γαλλικὴ συνταγή. Γελοιοποιεῖ τὴν ἐθνική μας ταυτότητα, διασύρει τὴν ἱστορία μας, ἀποκρύπτει θυσίες καὶ ἡρωισμούς, ἐξωραΐζει ἐγκλήματα καὶ Γενοκτονίες, (τώρα τὶς ἀρνεῖται), λυμαίνεται τὴν γλῶσσα μας, περιφρονεῖ τοὺς σπουδαίους λογοτέχνες μας, προβάλλει τὴν ἀσημαντότητα, μ’ ἕνα λόγο κακουργεῖ ἐναντίον τῆς ἔθνους. Τὸ σὸκ τῆς λαθρομετανάστευσης ἔδωσε τὴν χαριστικὴ βολὴ στὸ ἡμιθανές… πτῶμα τῆς ἐθνικῆς μας Παιδείας, καταδικάζοντας καὶ τὰ Ἑλληνόπουλα στὴν ἀμάθεια καὶ τὴν βαρβαρότητα. Γιὰ τοὺς μουσουλμάνους ποὺ φιλοξενοῦμε στὰ θρανία τῶν αἰθουσῶν μας, γνωρίζουμε τὴν ἐξέλιξη. Τὸ κακὸ ἐπωάζεται».

Αὐτὰ πέρυσι. Δυστυχῶς τὸ κακὸ κάποια στιγμὴ θὰ διαρρήξει τὸ κέλυφος. Κι οἱ ἡμέτεροι ἀντὶ νὰ συμμαζευτοῦν καὶ νὰ ἀναθεωρήσουν τὴν στάση τους, στέλνουν λάθος μηνύματα: ἰσλαμικὲς σπουδές, τεμένη, Τασίες, ἰθαγένεια σὲ μουσουλμανόπαιδα μὲ ἐννιάχρονη φοίτηση, καταιγισμὸς «δράσεων» στὰ σχολεῖα γιὰ τὸν ρατσισμὸ καὶ τὴν ἰσλαμοφοβία. Καὶ ἂς σταματήσει τὸ παραμύθι γιὰ δῆθεν ἐξτρεμιστικὸ καὶ ἀκραῖο Ἰσλάμ. Οἱ Τζιχαντιστὲς πολὺ ἁπλὰ ἀκολουθοῦν κατὰ γράμμα τὸ Κοράνιο. Τὸ τέλος αὐτοῦ τοῦ δρόμου τὸ παρακολουθοῦμε στὸ Παρίσι. Θὰ τὸ ξαναδοῦμε στὴν Ρώμη, στὸ Λονδίνο καὶ σ’ ἄλλες δυτικὲς μεγαλουπόλεις ποὺ ζοῦν «ἄπιστοι» ….

Πηγή: Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία