Όταν ο Φου Μαντσού με το κόμμα του ρακόμελου αντιμετωπίζουν πραγματική κρίση
Του Αντώνη Πανούτσου
Τον Ιούνιο του 2012 ο Θοδωρής Δρίτσας παρουσιάζοντας το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για την εξωτερική και αμυντική πολιτική αναφέρθηκε στο αξίωμα «Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ βασίζεται στην αρχή της διαρκούς προσπάθειας για ειρηνική επίλυση των διαφορών και αποκλεισμό της χρήσης βίας ή της απειλής χρήσης βίας». Προσθέτοντας «σταθερή και αμετάκλητη παραμένει η στρατηγική μας θέση για την ανάγκη να αποδεσμευτούμε από το ΝΑΤΟ». Και ρίχνοντας ταυτόχρονα την ιδέα «Για την Ευρώπη επιδιώκουμε την αντικατάσταση του ΝΑΤΟ και των κοινών στρατιωτικών δομών της Ευρωπαϊκής Ένωσης από ένα Ευρωπαϊκό Σύστημα Ασφάλειας».
Δεν έχω τίποτα να πω ενάντια στις ευχές – γιατί περί ευχολόγιου πρόκειται – του Θοδωρή Δρίτσα. Όπως δεν έχω να πω τίποτα ενάντια σε κάθε μοντέλο που ευχήθηκε από την 3η σελίδα της Espresso να σταματήσει η βία στον κόσμο. Μόνο που όπως κανένας δεν σκέφτηκε να κάνει την Ολγα Φαρμάκη υπουργό, κανένας δεν θα έπρεπε να ψηφίσει τον Δρίτσα και τον ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβουν τις τύχες της Ελλάδας. Τον Ιούνιο του 2012 σε μερικές δεκάδες λέξεις ο Δρίτσας προέλεγε το πρόβλημα. Κανένας δεν ήθελε να ακούσει. Ετσι μια παρέα που υπό κανονικές συνθήκες θα τραγουδούσε Βασίλη σε κάμπινγκ στην Ικαριά βρέθηκε να αντιμετωπίζει μια ελληνοτουρκική κρίση.
Το τι πίστευαν στον ΣΥΡΙΖΑ - αν πίστευαν σε κάτι – ότι θα κάνουν σε περίπτωση κρίσης είναι άγνωστο. Το πιθανότερο είναι να νόμιζαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία μέσα σε μήνες θα δημιουργούσε μια παγκόσμια επανάσταση που θα ανέτρεπε το παλιό. Οπότε δεν θα χρειαζόταν να μπουν στον κόπο. Μπορεί επίσης να νόμισαν ότι αντιμέτωποι οι έλληνες στρατιώτες με τους τούρκους θα φώναζαν «αδέλφια είμαστε», και αγκαλιασμένοι θα τραγουδούσαν το Bella Ciao. Όπως όμως οι όποιες φαντασιώσεις για μια πανευρωπαϊκή αριστερή επανάσταση, με ηγέτη τον Αλέξη θα τελείωναν το πρώτο εξάμηνο μετά από 17 ώρες διαπραγμάτευσης και με έρπη στο χείλος, οι άλλες με τους τούρκους που θα αγκαλιαζόντουσαν με τους έλληνες θα τελείωναν στις 17 Ιανουαρίου του 2018. Οταν η τουρκική ακταιωρός συγκρουόταν με την κανονιοφόρο Νικηφόρο στα Ιμια. Το μόνο που μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση ήταν να βάλει την ουρά στα σκέλια και να ζητήσει βοήθειες από αυτούς που στην αντιπολίτευση έβριζε.
Από το ΝΑΤΟ με τον γ.γ του Οργανισμού Jens Stoltenberg να λέει «το ζήτημα βρέθηκε στο επίκεντρο συζητήσεων που είχε με τους Yπουργούς Άμυνας της Ελλάδας και της Τουρκίας». Από την Αμερική με τον υπουργό Αμυνας Jim Mattis να προσθέτει «Υπάρχει μία σαφής συμφωνία που θα περιληφθεί στο έγγραφο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, σύμφωνα με την οποία η κοινή άμυνα αποτελεί αποστολή του ΝΑΤΟ και μόνον του ΝΑΤΟ». Και από την Γερμανία και την Merkel που θα συναντήσει τον Binali Yildirim.
Την ίδια ώρα ο Top Gun του Αιγαίου, ο colonel Kilgore του Βορρά, ο Τσακ Νόρις της κυβέρνησης πρώτη φορά αριστερά, Πάνος Καμμένος με το χαμόγελο του σκύλου που ξέρει ότι τα έχει κάνει αλλά ελπίζει ότι δεν θα τα δούνε στην σύνοδο των υπουργών Αμυνας στις Βρυξέλλες άφηνε τους λεονταρισμούς και έλεγε «Με αυτά που κάνει η Τουρκία φτάνει πολύ κοντά σε ένα «ατύχημα» στο Αιγαίο». Φτου σου παλιοτουρκία.
Και τώρα τι; Οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι θα προσπαθήσουν να τελειώσουν την κρίση κάνοντας ότι έχουν ξεχάσει αυτά που έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ όπως ο ψευτόμαγκας που τις έχει αρπάξει στον δρόμο και γυρίζει σπίτι για να δείρει την οικογένεια του θα προσπαθήσει να καλύψει την ευρωπαϊκή ξεφτίλα στήνοντας Novartis στο εσωτερικό. Και οι έλληνες ελπίζεται ότι θα καταλαβαίνουν τι συμβαίνει όταν ψηφίζουν ένα κόμμα του ρακόμελου με τον Φου Μαντσού για υπουργό Εθνικής Αμυνας πρέπει να αντιμετωπίσει πραγματική κρίση.
Πηγή: liberal.gr
