Πέντε επίκαιροι σχολιασμοί.

Είναι τόσα πολλά τα μέτωπα, τα πεδία αποσύνθεσης και επικράτησης του αυτόματου πιλότου, σε αυτό που συμβατικά ονομάζουμε ελληνικό κράτος, που πλέον, το να μιλάμε για την «οικονομία» (τους αριθμούς, τα οικονομικά μεγέθη), εξυπηρετεί μάλλον περισσότερο ψυχολογικές ανάγκες. Ίσως να αποτελεί μια -τελευταία- κουρελού, σε μια έσχατη προσπάθεια να κρύψουμε τα πάντα κάτω από αυτήν, και ένα -τελευταίο- καταφύγιο μιας έσχατης ελπίδας (για ορισμένους). Είμαι πεπεισμένος πως για την επόμενη γενιά, η οποία θα έχει μια πλήρη, διαυγή και ολοκληρωμένη εικόνα των συμβάντων, η φράση «δεν εφαρμόστηκε το μνημόνιο», είτε θα γίνει σλόγκαν σε σατυρικές εκπομπές, είτε θα θεωρείται ως η επιτομή του στρουθοκαμηλισμού.

I

Προφανώς και διέπει διαφορετικό νομικό -και ηθικό- καθεστώς τους πρόσφυγες από τους μετανάστες. Από ένα σημείο και ύστερα, αυτή η κουβέντα, που θυμίζει επιτραπέζιο πινγκ-πονγκ, καθίσταται παραπλανητική. Με ποιο τρόπο έχει συμπεριφερθεί το μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας είναι γνωστό, σε όσους δεν επιθυμούν να ασκούν υψηλή ιδεολογική προς άγρα ψήφων.

Τα περί εξισορρόπησης της δημογραφικής απίσχνανσης των ευρωπαϊκών χωρών, προφανώς και έχουν όρια, εάν δεν θέλουμε να στρουθοκαμηλίζουμε (δεν υποκαθίσταται ο εντόπιος πληθυσμός, υπάρχουν όρια). Σε οποιαδήποτε κοινωνία όταν το ποσοστό των γεννημένων εκτός αυτής (μεταναστών, προσφύγων ή άλλων) ξεπερνά το 10-15% του συνολικού πληθυσμού μέσα σε διάστημα μιας γενιάς, δημιουργούνται αναταράξεις. Σε οποιαδήποτε κοινωνία. Δεν αναφέρομαι καν στο γεγονός πως για να να υπάρξει ομαλή ενσωμάτωση η κοινωνία υποδοχής πρέπει να βρίσκεται τουλάχιστον σε μια στοιχειώδη εσωτερική ισορροπία αν όχι σε συνθήκες δυναμισμού. Από κάποια στιγμή και μετά δεν υπάρχει ανανέωση και δυναμισμός αλλά βίαιη ανισορροπία και εθνοθρησκευτικός κατακερματισμός ο οποίος επικάθεται επί του κοινωνικοοικονομικού τέτοιου, ενισχύοντας τον. Ο ζηλωτισμός (προοδευτικός ή συντηρητικός) βλάπτει σοβαρά την υγεία.

Επίσης, τα μεσογειακά κράτη δεν θα διαλυθούν -μετατρεπόμενα σε κυματοθραύστες- προκειμένου να πίνουν ορισμένοι αμέριμνοι τον καφέ τους στην Ολλανδία (κάνοντας υποδείξεις κιόλας!). Τα μεσογειακά κράτη μετατρέπονται σε «ζώνες». Σε εμάς τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Λιβυή, Συρία, Ιράκ, Ουκρανία και διαλυμένα δυτικά Βαλκάνια. «Θα καταρρεύσουμε ολοκληρωτικά λόγω εξωγενών πιέσεων και αναταράξεων», είχα γράψει παλαιότερα και θα ασχολούμαστε με τα οικονομίστικα φυντάνια και με την υψηλή πρεζολογική της «δόσης».

Όσοι θέλουν να απωθούν τα προβλήματα -ασχολούμενοι με τα συμπτώματα- θα πρέπει να καταλάβουν πως δεν υπάρχουν «γοριλίστικα» προβλήματα (τα προβλήματα είναι αυτά που είναι), αλλά γοριλίστικες «λύσεις».

Παρόμοιες απόψεις ακούγαμε και διαβάζαμε και για το δημογραφικό, μέχρι που το δημογραφικό μετατράπηκε σε συνταξιοδοτικό για να φτάσουν να μας το παρουσιάζουν ως πρόβλημα αποκλειστικά του δημοσίου! Κάπως έτσι κατάφεραν το δημογραφικό να το συρρικνώσουν και να το βάλουν κάτω από το χαλί των προσλήψεων στο δημόσιο (χυδαιότης, χυδαιοτήτων τα πάντα χυδαιότης). Μεταξύ τύφλωσης, προπαγάνδας, οικονομίστικης ηλιθιότητας και αθλιότητας κυριαρχεί η μανία της ιδεοληψίας και του κομματισμού.

Ιδέα δεν έχουν όλοι αυτοί για την πολυπλοκότητα και τις πολυεπίπεδες επιπτώσεις ενός στοιχείου που αποκαλείται δημογραφική δομή (πληθυσμιακή πυκνότητα, ηλικιακή, εθνοφυλετικοθρησκευτική σύνθεση, ρυθμός γεννήσεων και επίπεδα γήρανσης, μέση ηλικία). Σε σχέση με τη δημογραφία ακόμα και αυτή η περίφημη Θεολογούσα και Βασιλεύουσα Οικονομία μπορεί να θεωρηθεί «εποικοδόμημα» (που λένε και οι υλιστές).

Άλλοι θα τονίσουν τις ευθύνες των Ηνωμένων Πολιτειών, άλλοι της Τουρκίας, άλλοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των εθνικών -αριστερών και δεξιών- κυβερνήσεων κ.λπ. Κάποιοι από τους προηγούμενους, σε στιγμές, συμπεριφέρονται ενεργητικά ή παθητικά (νίπτοντας τας χείρας τους) σαν να διεξάγουν ασύμμετρο πόλεμο.

Τις ηθικολογίες και τις δημοδιδασκαλίες τις ακούμε και τις διαβάζουμε σχεδόν δύο δεκαετίες. Σχέδιο όμως δεν βλέπουμε. Διότι οι ουμανιστικές αξίες δεν προασπίζονται μέσω της επίκλησης τους. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της μεταεθνικής πολτοποίησης των εθνοκρατικών σχηματισμών και της μετατροπής τους σε εδαφικούς τέτοιους. Δεν πειράζει όμως, αφού καταστρέφεται ένα -κακό- εθνικό κράτος. Όλο και κάτι καλό θα προκύψει (είπε ο «μεταεθνικός» και «μετακυρίαρχος» οπαδός του ευρωπαϊκού supranationalism «εκδημοκρατιστής» και «εκπολιτιστής» πάσης της Οικουμένης και περιχώρων - ο οποίος δεν αντιλαμβάνεται πως η «μεταεθνικότητα» στο Ισλάμ είναι διαφορετικό πράγμα από αυτό που ο ίδιος έχει στο μυαλό του)... Ναι, «προκύπτουν» ορισμένα εκατομμύρια πρόσφυγες.

-----

Σε ότι αφορά τα παγκόσμια μεγέθη και το ζήτημα της μετανάστευσης. Το 2013, 232 εκατομμύρια άνθρωποι, δηλαδή 3,2% του παγκόσμιου πληθυσμού, ήταν διεθνείς μετανάστες, σε σύγκριση με 175 εκατομμύρια το 2000 και 154 εκατομμύρια το 1990. Πλέον, σε πλανητική κλίμακα, η μετανάστευση από Νότο προς Νότο έχει γίνει εξίσου κοινή με την μετανάστευση από Νότο προς Βορρά. Η Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας, το 2013 φιλοξενούσε 72 εκατομμύρια μετανάστες, ενώ η Ασία, 71 εκατομμύρια (τα 2/3 της διεθνούς μετανάστευσης κατέληξαν σε αυτές τις δύο περιοχές). Για το ίδιο έτος, το ήμισυ του συνόλου των διεθνών μεταναστών ζούσε σε 10 χώρες: Η.Π.Α (45.8 εκατομμύρια), Ρωσία (11 εκατομμύρια), Γερμανία (9.8 εκατομμύρια), Σαουδική Αραβία (9.1 εκατομμύρια), Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (7.8 εκατομμύρια), Ηνωμένο Βασίλειο (7.8 εκατομμύρια), Γαλλία (7.4 εκατομμύρια), Καναδάς (7.3 εκατομμύρια), Αυστραλία (6.5 εκατομμύρια) και Ισπανία (6.5 εκατομμύρια). Όλα τα στοιχεία από τον Ο.Η.Ε.

II

Διάβασα κάπου ένα κείμενο με τίτλο: «10 σημεία προς συζήτηση για το μεταναστευτικό». Τα δύο τελευταία, που αποτελούν και την κορύφωση του κειμένου είναι τα εξής:

9) Ενίσχυση της Ευρω-Μεσογειακής Εταιρικής Σχέσης με την Αφρικανική Ένωση και τον Αραβικό Σύνδεσμο στην Πολιτική της Ασφάλειας, της οικονομικής και εμπορικής συνεργασίας και σε κοινωνικό, πολιτιστικό, ανθρωπιστικό επίπεδο.

- Ποίας Ε.Μ.Ε.Σ; Αυτής που από τη δεκαετία του 1970 της αλλάζουν ονομασίες δίχως να αλλάζουν περιεχόμενα στις πολιτικές παρά μονάχα ποσοτικά μεγέθη; Αυτής που μέσα από την αιρεσιμότητα και από τις αξίες της Ε.Ε, επιδίωκε να «εξευρωπαϊσει» τις μεσογειακές χώρες, αλλά να δημιουργήσει στην ουσία μια νέα αυτοκρατορία, με την έννοια της ασύμμετρης σχέσης με τους γείτονες της, όπου θα επιβάλλει τις δικές της αξίες φαινομενικά, αλλά στην ουσία τη δική της πολιτική; (έχω αναφερθεί στο ιστολόγιο στην αποτυχημένη ΕυρωΜεσογειακή πολιτική της Ε.Ε)

10) “Σχέδιο Μάρσαλ” με προϋπόθεση τον εκδημοκρατισμό των χωρών και τον σταδιακό επαναπατρισμό των μεταναστών — προσφύγων.

- Με προϋπόθεση τον «εκδημοκρατισμό». Ζήτω ο Fukuyama ala ευρωπαϊκά. Και άλλες «δημοκρατικές» ανοίξεις που θα μεταλλαχθούν σε «ισλαμιστικούς» χειμώνες στον ορίζοντα. Αντίο ζωή.

Ωραία κείμενα, και στο φαίνεσθαι πολύ όμορφα και άρτια δομημένα. Βασίζονται στην άγνοια των πολιτών. Κύρια λειτουργία τους είναι η διαμόρφωση της «κοινής γνώμης».

III

Εν τω μεταξύ, την ίδια ώρα που ο εξωκοινωνικά κατασκευασθής «ευρωπαϊκός» supranationalism, γίνεται προσπάθεια να αποκτήσει ερείσματα και νομιμοποίηση παρουσιαζόμενος ως «δημοκρατικός», ο παλαιόθεν και υπέρ-αιωνόβιος ισλάμικός «supranationalism», φαίνεται να υπερβαίνει με χαρακτηριστική άνεση την αφοσίωση στις εδαφικές εθνοκρατικές δομές και ταυτότητες. Το Ισλάμ -και τα κατά τόπους ισλάμ- δεν αναγνώριζε εθνικά κράτη βεστφαλιανού τύπου και ποτέ δεν χώνεψε τις εθνοκρατικές δομές που μεταφυτεύθηκαν και επιβλήθηκαν στο κοινωνικό του σώμα (εκ δυσμάς) προκειμένου να «εκσυγχρονιστεί». Ούτε η «δυτική» ''παγκόσμια διακυβέρνηση'' (global governance) αποδέχεται πλέον τα εθνικά κράτη. Η διαφορά όμως είναι εμφανής, και έγκειται στο εξής:

Ενώ ο κάθε πικραμένος-τρελαμένος αυτοπροβαλλόμενος ως «απόγονος του προφήτη» ή ένας μη κρατικός δρών (δεν αναφέρομαι καν σε κράτη) στρατεύει εκατοντάδες ή χιλιάδες άτομα από όλα τα μέρη του πλανήτη μέσω του ισλαμικού υπερεθνισμού (supranationalism), ο ευρωπαϊκός υπερεθνισμός (supranationalism) υπό τη συνοδεία κομμάτων, κρατών και υπερεθνικών μηχανισμών ή ολόκληρων οργανισμών (Ε.Ε), δεν έχει καταφέρει να χυθεί ούτε μια σταγόνα αίμα για χάρη του (αφοσίωση). Ή για να φέρω ένα σαφώς πιο ελκυστικό παράδειγμα. Ενώ μια Μαροκινή μπορεί να ευχηθεί In šāʾ Allāh ή As-salāmu ʿalayki (peace be upon you) σε μια Πακιστανή (η οποία σπουδάζει marketing στο Ηνωμένο Βασίλειο) μέσω facebook ή twitter σε πραγματικό χρόνο, αποκαλώντας την -και εδώ είναι το σημαντικό- SISTER, δηλαδή ΑΔΕΡΦΗ μου, δίχως να την έχει δει ποτέ από κοντά, απλά και μόνο επειδή και οι δύο -θεωρούν πως- είναι μέλη της Ummah (Κοινότητας των πιστών), τίποτα αντίστοιχο ή παρεμφερές δεν έχει παρατηρηθεί σε επίπεδο ευρωπαϊκής κοινότητας, η οποία επιδιώκει να είναι μάλιστα μια «κοινότητα πεπρωμένου».

Εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα 'σαι.

IV

Μετά την χρηματο-οικονομική κρίση του 1997-1998 στην Ασία, πολλοί αναλυτές απέρριψαν ως αυταπάτη την άνοδο της Ανατολικής Ασίας· και σήμερα, είναι αρκετά σύνηθες να ακούει κανείς τοποθετήσεις για μια επικείμενη χρηματο-οικονομική κρίση που θα ξεσπάσει στην Κίνα και θα αποκαλύψει, όπως υποστηρίζεται, το πόσο λανθασμένες είναι οι εκτιμήσεις για την άνοδό της. Το ερώτημα εάν θα ξεσπάσει μια τέτοια κρίση στην Κίνα ή όχι είναι ανοιχτό. Αλλά οποιαδήποτε τέτοια κρίση λίγο έχει να κάνει με το εάν το επίκεντρο της παγκόσμιας κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης μετατοπίζεται ή θα μετατοπιστεί προς την Κίνα... ιστορικά, οι βαθύτερες χρηματο-οικονομικές κρίσεις έχουν συμβεί στα νεοαναδυόμενα επίκεντρα της παγκόσμιας συσσώρευσης κεφαλαίου, στο Λονδίνο το 1772, τη Νέα Υόρκη το 1929... Θα ήταν αστείο να υποστηρίξουμε ότι το κραχ της Γουόλ Στρητ του 1929-’31 και η Μεγάλη Ύφεση που ακολούθησε αποτελούσαν ενδείξεις ότι το επίκεντρο της συσσώρευσης κεφαλαίου δεν μετατοπιζόταν προς τις ΗΠΑ κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα! Παρομοίως, δεν έχει κανένα νόημα να υποστηρίξουμε το ίδιο για τις χρηματο-οικονομικές κρίσεις που ξεσπούν ή θα ξεσπάσουν στην Ανατολική Ασία κατά τα τέλη του 20ου και τις αρχές του 21ου αιώνα. Arrighi Giovanni

Μια πιθανή «κρίση» στην Κίνα, απλά θα επισφραγίσει το πέρασμα ή/και την μετατόπιση προς την Ανατολική Ασία.

V

Ολοκληρώνω με τα επισυμβαίνοντα επί της απαστράπτουσας αριστεροδεξιάς ιδεολογοχώρας. Τα κόμματα πλέον στο -μόνο κατ' όνομα- «ελληνικό πολιτικό σύστημα», δεν είναι φορείς κοινωνικής ενσωμάτωσης, αντιπροσώπευσης και εναρμόνισης συμφερόντων, αλλά έχουν εκπέσει και εκφυλιστεί σε ομάδες πίεσης (όπως τα λόμπι συμφερόντων) που διεκδικούν τροποποιήσεις στο τρίτο αναθεωρημένο «σχέδιο της Τρόικας». Στις επόμενες εκλογές, αυτά τα δήθεν κόμματα, δηλαδή αυτές οι ομάδες πίεσης, θα ανταγωνιστούν για την κοινοβουλευτική τους εκπροσώπηση διεκδικώντας την κυβερνητική εξουσία.

Είναι μια μεγάλη υποβάθμιση της πολιτικής ζωής, και αυτό είναι ορατό εντός και εκτός του κοινοβουλίου. Για να κρυφτεί αυτή η γύμνια βέβαια, χρειάζονται τόνοι υπεραριστεροδεξιών ιδεολογισμών.

Η κυριαρχία της χώρας δεν καταλύθηκε με την υπερχρέωση. Αυτή ήταν το επακόλουθο του πολιτικού ελέγχου της χώρας και των κομμάτων, της αλλοίωσης του πολιτικού συστήματος από εξωεθνικούς, εξωθεσμικούς και εξωπολιτικούς παράγοντες. Έτσι οδηγηθήκαμε στη διάρρηξη των δεσμών ανάμεσα σε εντολέα και εντολοδόχο και στην παράδοση της εθνικής εδαφικής βάσης σε εξωεθνικά κέντρα. Η Ελλάδα ως κρατική οντότητα, αυτόνομο εθνικό πολιτικό σύστημα και συνταγματική τάξη δεν υφίσταται.

Κάπως έτσι διαμορφώνεται το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό και κυλά η ζωή στο μετακυρίαρχο και μεταδημοκρατικό πολιτειακό καθεστώς αποικιοποίησης της χώρας. Τώρα απλά παρακολουθούμε το νομιμοποιητικό κουκλοθέατρο.

Πηγή: Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία