Το πλαστό και το αυθεντικό
Νίκος Κωνσταντινίδης
Ο Πλάτων πίστευε στην αριστοκρατία και όχι στη δημοκρατία. Πίστευε στη δύναμη των αρίστων και όχι των πολλών. Έλεγε ότι την κοινωνία δεν την πάνε μπροστά οι πολλοί αλλά οι άριστοι, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις επιστήμες. Διότι, όταν στη φτώχεια προσθέτουμε νέα φτώχεια δεν την μειώνουμε, αλλά την αυξάνουμε. Το ίδιο αφορά και στις μετριότητες. Οι πολλές μαζί κάνουν τη μετριότητα μεγαλύτερη.
Είναι αληθινό ότι ένα πρόβλημα μένει
άλυτο, όταν με αυτό ασχολούνται
πολλοί. Γι' αυτό το πιο δύσκολο
πολίτευμα στην εφαρμογή του είναι η
δημοκρατία.
Εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια προσπαθούν οι άνθρωποι γι’ αυτήν, κι ακόμη να την πετύχουν. Νά γατί η Ευρώπη των λαών εξελίχθηκε σε Ευρώπη των ολιγαρχών. Οι λίγοι πάντα και παντού πιο εύκολα συνεννοούνται.
Ο Αριστοτέλης, μαθητής του Πλάτωνα, έλεγε ότι «πολιτική είναι η ανωτάτη των επιστημών, τα καλά και τα δίκαια σκοπούμενη». Και πως εκτός από γνώση, θέλει αρετή και ηθική. Δυο έννοιες για τις οποίες μίλησε ενδελεχώς στα βιβλία του. Το καλό, αν δεν γίνει κοινωνικό αγαθό, δεν ωφελεί το σύνολο.
Ζούμε στην εποχή του αντιήρωα. Το να θυσιάζεται σήμερα κανείς για μια ιδέα δεν είναι σύνηθες φαινόμενο. Νά γιατί περνούν και τα πιο σκληρά μνημονιακά μέτρα! Επειδή δεν υπάρχει δυναμική και συλλογική αντίδραση. Στο χώρο που ζούμε και που κατ’ ευφημισμόν ονομάζεται χώρα, το πτυχίο μπήκε στην κορνίζα και το «κόμμα» στη δημόσια ζωή. Καιροσκόποι επενδυτές της κομματικής τάξης, απρόσωποι αριβίστες, επιτήδειοι αιθεροβάμονες και αψίκοροι πολιτικοί, έστω και από μεταγραφή, στελεχώνουν διαχρονικά τα μεγάλα κόμματα, τα οποία εξελίχθηκαν σε ό,τι πιο σαθρό κι αναχρονιστικό έχει η ελληνική κοινωνία.
Ο εκμαυλισμός και ο αμοραλισμός
της πολιτικής, στα πρόσφατα χρόνια,
είχε ως αποτέλεσμα να προσχωρήσουν
σ’ αυτήν πολλοί τυχάρπαστοι και
καιροσκόποι.
Άνθρωποι που διψούν για εξουσία. Η ιδιότητα του πολιτικού «στελέχους», του πολιτευτή και του πολιτικάντη έγινε επάγγελμα.
Το Δημόσιο αποστεώνεται από τους υπαλλήλους του, που συχνά αποσπώνται σε πολιτικά γραφεία, τα οποία από καιρό θα έπρεπε να είχαν καταργηθεί. Σόι πάει το βασίλειο, κι ας έχει καταργηθεί η βασιλεία. Η οικογενειοκρατία ζει και βασιλεύει! Η διαδρομή είναι γνωστή: Από το κολέγιο σε πανεπιστήμιο της αλλοδαπής κι από εκεί βουλευτής, υπουργός και μετά πρωθυπουργός. Το επάγγελμα που σπούδασαν, σπάνια το ασκούνε. Τα πτυχία είναι άχρηστα, όπως άχρηστα είναι και τα εργαλεία για έναν τεχνίτη που δεν τα χρησιμοποιεί. Είναι όμως κοροϊδία να είσαι αρχιτέκτονας και όλα τα σχέδια που έχεις κάνει να είναι μόνο πολιτικά.
Γέμισε η πολιτική από ένα κακό συναπάντημα. Κόλακες, αυλοκόλακες και χαμαιλέοντες της σαπρής πολιτικής, έγιναν εκφραστές και επιβήτορες της εξουσίας. Οι βουλευτές εξελίχθηκαν σε βολεμένους. Για βούληση είναι αδιανόητο να μιλάμε σε μια εκ των άνω επιβαλλόμενη δημοκρατία. Και μη μου πείτε ότι φταίνε μόνον οι πολιτικοί αρχηγοί για τα μέτρα που λαμβάνονται. Το ίδιο, αν όχι περισσότερο, φταίνε και οι βουλευτές που τα ψηφίζουν. Ας αφήσουν λοιπόν τις κλάψες, τους εμπαιγμούς και τα κροκοδείλια δάκρυα.
Το συμπέρασμα είναι απλό: Πάνω από
όλα θέτουν το μισθό τους, τον οποίο
σαφώς και δεν αξίζουν οι
περισσότεροι εξ αυτών, αν κρίνουμε
από το έργο που αφήνουν πίσω τους.
Η Ελλάδα, όπως τόνισε ο Αδαμάντιος Κοραής, είναι μητέρα για μερικά παιδιά και μητριά για άλλα. Οι αξίες καταρρέουν, τα ιδανικά φθείρονται και η εμπιστοσύνη ανάμεσα στο λαό και τους εκπροσώπους του έχει τραυματισθεί ανεπανόρθωτα. Από χώρα σοφών και ηρώων γίναμε χώρα αεριτζήδων, κομπιναδόρων και απατεώνων. Το πλαστό νίκησε το αυθεντικό, το πλασματικό κυριάρχησε στο πραγματικό και η χάλκευση εξοβέλισε την ειλικρίνεια. Επιβλήθηκε μια νοοτροπία κι ένα ταμπεραμέντο που όλοι το επικρίνουν αλλά και όλοι το ανέχονται. Κατά τ’ άλλα ισχύουν τα λόγια του ποιητή: «Ελλάς το μεγαλείο σου βασίλεμα δεν έχει | και δίχως γνέφια τους καιρούς η δόξα σου διατρέχει».
