Ποδοσφαιρική παιδεία

Θεόφιλος Πουταχίδης

Βαρέθηκα με την εντιμότητα και το ακέραιον του χαρακτήρος κι όλα αυτά. Μ’ αυτά με μεγάλωσαν οι δικοί μου και νά που οδηγήθηκα. «Μεροδούλι-μεροφάι». Κι έτσι κάθησα και σκέφτηκα. Από την επιστήμη δύσκολα να ’ρθει η μεγάλη μπάζα. Θα το γυρίσω στη δεύτερη μεγάλη μου αγάπη, το ποδόσφαιρο. Εκεί είναι τα λεφτά! Κι αυτό που σκέφτηκα είναι πολύ πρωτότυπο, δεν έχει ξαναγίνει. Γι’ αυτό, εσείς που με διαβάζετε σας παρακαλώ να μη μου κλέψετε την ιδέα.

Γιατί η ιδέα μου είναι, πράγματι, για
μια… «Ιδέα». Μιλάω για την
ποδοσφαιρική ομάδα που θα φτιάξω, η
οποία θα είναι και «μαγαζί γωνία», που
λένε, και «Ιδέα» ταυτόχρονα.

Κι αν μερικοί σκέφτονται πως τα μαγαζιά δεν είναι ιδέες… κάνουν λάθος. Η δικιά μου ομάδα θα είναι και τα δύο. Και το όνομα αυτής, «Ελλάς». Έτσι θα την ονομάσω την ομάδα.

Κι αφού λεφτά δεν έχω, θα πουλήσω φούμαρα και λόγια παχιά. Μη γελάτε τώρα… Θέλει να μου πει κανείς πως στις μέρες μας τα έργα μετράνε περισσότερο από τα λόγια; Κι έτσι θα στήσω ένα μαγαζί - παγίδα επενδυτών που θα έρχονται και θα φεύγουν ρίχνοντας τα λεφτά τους στον κάδο. Κι εγώ θα πίνω στην υγεία των κορόιδων.

Και τώρα θα σας αναλύσω λεπτομερώς το πλάνο μου. Πρώτα θα βρω έναν μεγάλο επενδυτή. Ύστερα, με καλές «δημόσιες σχέσεις» και τις κατάλληλες επιλογές σε ψηφοφορίες της διοίκησης του ελληνικού ποδοσφαίρου, θα ανέβουμε τις κατηγορίες. Δεν θα βρούμε κι εμείς ένα άρμα για να δεθούμε και να μας τραβήξει μπροστά; Κι όταν φτάσουμε ψηλά –εκεί που αξίζει να είναι η μεγάλη Ιδέα που τη λένε «Ελλάς»–, αρχίζουμε.

Από μικρές ωφέλειες, για να έρθουν τα παιδάκια στις ομάδες «Κ» (αχ… έρημοι γονείς), μέχρι τις μεγάλες με τους μάνατζερ των παικτών και των προπονητών. Θέλει πολλές μεταγραφές το κόλπο βέβαια... Έρχεται όμως κάποια στιγμή που ο επενδυτής αγανακτεί, γιατί δεν βλέπει αποτελέσματα. Τότε λέει «τέρμα οι μεταγραφές – φτάνει πια, παίξτε φέτος με ό,τι έχετε».

Τώρα, λοιπόν, πρέπει να φέρουμε έναν
πραγματικά καλό προπονητή, που
αγαπά την ομάδα. Έναν προπονητή που
δεν μιλά ποτέ, για να μην την βλάψει.
Καλό θα ήταν να είναι και καλός
χριστιανός. Αυτοί οι τελευταίοι είναι
μεγάλα θύματα. Ξεχνούν
και συγχωρούν συνέχεια – ό,τι πρέπει.

Αυτός ο προπονητής λοιπόν θα πάει την ομάδα μπροστά μ’ ό,τι υλικό κι αν έχει. Θα κάνει πορείες ενάντια σε όλους και σε όλα. Μπορεί να την πάρει στις τελευταίες θέσεις και να τη βγάλει στην Ευρώπη μέσα σ’ έναν γύρο πρωταθλήματος. Να την βγάλει στο Champions League ή να την έχει πρώτη ενάντια σε φρικτές διαιτησίες. Τότε λοιπόν έρχεται η ώρα κάποιων φίλων μας που παριστάνουν τους δημοσιογράφους.

Αυτοί τότε θα αρχίσουν τα γνωστά για τα «καβούρια» που έχει στις τσέπες ο ιδιοκτήτης, για το ότι η ομάδα πάει για πρωτάθλημα και δεν ενισχύεται. Μεταγραφές, μεταγραφές, μεταγραφές! Μόλις λοιπόν ο ιδιοκτήτης αναθαρρήσει με την πορεία της ομάδας και «μπει στα μεράκια», είμαστε και πάλι έτοιμοι για ωφέλειες. Μόνο που υπάρχει ένα εμπόδιο... Ο έντιμος προπονητής που θα θελήσει να έχει λόγο. Και μάλιστα από θέση ισχύος, αφού οδηγεί την ομάδα σε νίκες. Πρόβλημα οι νίκες... Άρα... Εντάξει, θα σταματήσω εδώ. Τη συνέχεια, στην οποία σημαντικό ρόλο θα παίξουν οι μάνατζερ των παικτών και κάποιοι λεγόμενοι δημοσιογράφοι, δεν θα την αναλύσω. Ο έχων νουν ψηφισάτω το όνομα του θηρίου...

Επιλεγμένοι δημοσιογράφοι και επιλεγμένοι μάνατζερ θα είναι οι καλύτεροι φίλοι μου. Οι τελευταίοι, βέβαια, θα είναι ακόμα καλύτεροι φίλοι μιας άλλης ομάδας που είναι καλύτερος πελάτης, αφού ξοδεύει περισσότερα για μεταγραφές και παίρνει συνέχεια τα πρωταθλήματα… αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες. Νομίζετε ότι εγώ με αυτήν την ομάδα, την ισόβια πρωταθλήτρια, θα είμαι εχθρός; Είστε γελασμένοι! Όλα τα χατίρια θα τους τα κάνω.

Εχθρός θα ήμουν αν πραγματικά
ήθελα να βγάλω τη δική μου ομάδα
μου πρώτη. Αλλά δεν θέλω… Άλλο τι
φούμαρα ταΐζω τον επενδυτή μου
και τους φιλάθλους.

Έφυγες κύριε προπονητή λοιπόν. Τα έργα σου δεν μετράνε. Πάμε για άλλον τώρα. Έναν κάπως πιο ελεγχόμενο. Έναν από το δικό μου το κύκλωμα. Οι κολλητοί μου να ’ναι καλά. Δηλαδή οι παίκτες που –αξίζουν - δεν αξίζουν– θα τους κλείσω νέο παχυλό συμβόλαιο. Οι δημοσιογράφοι. Που θα τους βγάζουν κάθε Κυριακή πρώτους παίκτες, κι ας τρίβει ο κοσμάκης που είδε το παιχνίδι τα μάτια του. Και τέλος, το πραγματικό αφεντικό μου. Όχι ο επενδυτής της δικιάς μου ομάδας. Όχι! Της άλλης λέμε, που κάνει τα κουμάντα και διοικεί.

Και οι μάνατζερ. Οι γλυκύτατοι αυτοί μάνατζερ… Αχ και να ’μουν μάνατζερ, και να υπήρχε τρόπος να ξέρω (από πριν) ποιος νέος παίκτης από την επαρχία θα κληθεί στα κλιμάκια της Εθνικής! Κι έπειτα στην Εθνική παίδων, εφήβων, νέων. Ίσως αυτός που κάνει τα κουμάντα, ξέρετε ο πρόεδρος της άλλης ομάδας, της ισχυρής, να έχει άκρες και στις Εθνικές… Ποτέ δεν ξέρεις. Θυμίστε μου να το ψάξω το ζήτημα…

Τα θύματα δεν τα λυπάμαι. Ο επενδυτής, ακόμα κι αν στο τέλος καταλάβει τι γίνεται, ας φύγει αφήνοντας και χρέη. Δεν τρέχει τίποτε. Θα βρεθεί κάποιος από τους επόμενους να τα καλύψει. Και μετά τον διώχνουμε κι αυτόν. Υπάρχουν τρόποι. Άμα χάνει η ομάδα δεν μακροημερεύει κανείς. Δεν θα μας βάλουν δα και φυλακή για μερικά ψωροεκατομμύρια χρέος… Την «Ιδέα» δεν την ακουμπάει κανείς. Και οι φίλαθλοι; Αυτοί που πιστέψαν στην «Ιδέα»; Αυτοί δεν είναι οι ίδιοι που ψηφίζουν στις εθνικές εκλογές κι ακολουθούν κάτι άλλες ομάδες που τις λένε κόμματα; Δεν το συζητώ. Δεν λυπάμαι κανένα. Καιρός να κοιτάξω την πάρτη μου.

Λέτε όμως πάλι να κάνω όνειρα ανεδαφικά; Μάλλον… Μπα σε καλό μου. Μονάχα εγώ νομίζω πως είμαι έξυπνος και κατεβάζω τέτοιες ιδέες; Αν αυτά μπορούσαν να γίνουν δεν θα τα είχαν κάνει άλλοι μέχρι τώρα; Και απ’ όσο βλέπω, αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα δεν τα έχει κάνει κανείς…

Πηγή: Pontos-News