Πολιτική ἀνεμοζάλης

τοῦ Σαράντου Ι. Καργάκου*

Τό παράλογο ἐνυπάρχει στίς ἶνες πού συνθέτουν τό χαρακτῆρα ἑνός ἀνθρώπου ἀλλά καί εὐρύτερα ἑνός καθεστῶτος. Δέν ἦταν ἄστοχος ὁ λόγος πού διατύπωσε ἐδῶ καί αἰῶνες ὁ συγγραφέας τοῦ «Λεβιάθαν», ὁ Τόμας Χόμπς: «Τό δίκαιο δέν τό δημιουργεῖ ἡ σοφία ἀλλά ἡ ἐξουσία». Κάπως ὠμότερα τό εἶχε διατυπώσει ἕνας φιλόσοφος, σύγχρονος τοῦ Σωκράτη, ὁ Θρασύμαχος ὁ Χαλκηδόνιος: «Δίκαιον οὐκ ἄλλο τι ἤ τό κρείττονος συμφέρον». Σέ ἕνα λαό πού ἡ πολιτικολογία ἀπό τήν ἀρχαία ἐποχή ἔχει γίνει τό καθημερινό του ψωμί εἶναι φυσικό ἡ ἔννοια τοῦ δικαίου νά ἔχει ταυτιστεῖ μέ τό προσωπικό ἤ τό ταξικό ἤ τό κομματικό του συμφέρον. Ἡ γνώση τῆς ἱστορίας μέ ἔχει ἀπαλλάξει στό παρελθόν ἀπό τό νά ἐκπλήσσομαι, ὅταν ἄκουγα μία ἀπό τίς Δέκα Ἐντολές τῆς κομμουνιστικῆς Ἀριστερᾶς «Δίκαιο εἶναι ὅ,τι πρεσβεύει τό Κόμμα». Σήμερα «Ἡ γιά Πρώτη φορά Ἀριστερά», παρόλο πού, σάν τάχα ἀνανεωτική, ὑποτίθεται ὅτι δουλεύει μέ φρέσκα μυαλά, οὐδόλως ἔχει ἀποστεῖ ἀπό τό δόγμα αὐτό. Στό D.N.A. της ὑπάρχει ἰσχυρή δόση Σταλινίνης. Μόνο πού δέν ἔχει τό στυφό καί στυγνό ὕφος τοῦ σοβιετικοῦ ἡγέτη. Εἶναι μιά Ἀριστερά μέ πολύ γέλιο, ἔστω κι ἄν τό γέλιο αὐτό συνεπάγεται πολλά κλάματα, ἀκόμη καί γιά τούς ὀπαδούς της. Λόγω αὐτῆς τῆς παρδαλῆς καταστάσεως «Ἡ γιά Πρώτη φορά Ἀριστερά» θά γίνει ἡ γιά πρώτη καί τελευταία φορά Ἀριστερά. Ὁ Σύριζα δέν θά πέσει λόγω ἀποτυχίας ἀλλά λόγω γελοιοποιήσεως. Τουλάχιστον τό ΚΚΕ, σάν τό θωρηκτό Ποτέμκιν, διατηρεῖ τήν ἱστορική σοβαρότητά του.

Ἐδῶ καί τρία περίπου χρόνια βιώνουμε τήν ἀρχιτεκτονική τῆς ἐγκαταλείψεως καί τῆς διαλύσεως τῶν πάντων, ὁρατῶν καί ἀοράτων. Ἔχει ἐπιβληθεῖ, μέ τήν ψῆφο τοῦ λαοῦ, μία κυβέρνηση ἀνεμοζάλης, πού τή διακρίνει μία μυωπική ἀνοησία, χάρη στήν ὁποία διευκολύνεται τό παλιρροϊκό κῦμα τῆς ἀπληστίας. Ἡ διατυμπανιζόμενη οἰκονομική ἀνάπτυξη εὐνοεῖ τήν ἀνάδυση ἑνός σουρρεαλιστικοῦ καπιταλισμοῦ. Ὀργανωμένες στρατιωτικά ὁμάδες ἐπιβάλλουν τό νόμο μέ τόν τρόπο τοῦ ροπάλου. Κάποιοι ταλαίπωροι πολῖτες, κυρίως οἱ μαγαζάτορες, γιά νά σώσουν τά καταστήματα, τά σπίτια τους καί τή σωματική τους ἀκεραιότητα, θά ἀναγκασθοῦν νά προσφύγουν σέ ἰδιωτικά γραφεῖα ἐπιβολῆς τοῦ νόμου, ὅπως γίνεται στή Σικελία μέ τή Μαφία καί στή Ν. Ἰταλία μέ τήν Καμόρα καί τήν Κόζα Νόστρα. Ἤδη κάποιες περιοχές «προστατεύονται» ἀπό «ὁμάδες ἀσφαλείας» ἔναντι «λογικῆς» ἀμοιβῆς, ἄν ληφθοῦν ὑπόψη οἱ παράλογες «ἀμοιβές» –μέσω φορολογίας– πού παρέχονται στό κράτος-σαράβαλο, πού οὔτε διανομή εἰσιτηρίων δέν μπορεῖ νά κάνει ἄνευ βασανισμοῦ τῶν πολιτῶν. Τί νά καταμαρτυρήσει καί τί νά πρωτογράψει κανείς; Ἐπί τρία χρόνια στεκόμαστε δίβουλοι στό φεύγουμε, δέν φεύγουμε ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση. Ἔτσι διεθνοποιήσαμε τόν ὅρο Kolotumba! Χάρη στίς πρωτοποριακές κΕνοτομίες τοῦ ὑπουργείου πνευματικῆς ἀναιμίας καί ἀνομίας ἐπικρατεῖ τραμουντάνα στά σχολεῖα, στά ΑΕΙ καί στά ΤΕΙ. Οἱ ἔμφυλες ταυτότητες προκάλεσαν ἐμφύλιες ρήξεις πού ἐναρμονίζονται μέ τίς πολλῶν οἰκιῶν θρασύτατες διαρρήξεις. Πάντοτε ἡ Ἀριστερά, σοβαρή καί χαλαρή, προέβαλλε σάν σύμβολο ἀντιστάσεως τό κατέβασμα τῆς γερμανικῆς σημαίας ἀπό τόν ἱστό τῆς Ἀκροπόλεως ἀπό τούς νεαρούς τότε συντρόφους Λάκη Σάντα καί Μανώλη Γλέζο. Τοῦτοι οἱ νέοι σύντροφοι ἐπιχειροῦν νά κατεβάσουν τήν ἑλληνική· ἀπό παντοῦ. Σκέπτονται πῶς θά μηχανευτοῦν τρόπους γιά νά γελοιοποιήσουν τό ἱερό τοῦτο σύμβολο, ἔτσι πού κανείς νά μήν ἔχει διάθεση νά τήν κρατήσει, νά τήν ἀναρτήσει στό σπίτι του, ἀκόμη καί νά τήν χαιρετίσει. Κάποτε ἕνας αὐστηρός εἰσαγγελέας διέταξε δίωξη κατά τοῦ Δημ. Μητρόπουλου, ἐπειδή σέ μιά γελοιογραφία του ἀπεικόνιζε παρελαύνοντες μαθητές πού κρατοῦσαν σημαία, ἡ ὁποία ἔφερε στό κοντάρι ἀντί σταυροῦ τόν... Σνοῦπι! Σήμερα, ἐάν συνέβαινε τό τοιοῦτον, ὁ/ἡ σημαιοφόρος θά ἔπαιρνε εὔσημα!

Δέν λείπουν καί οἱ ἀπαραίτητες ἐπιθέσεις κατά τῆς ἐκκλησίας καί γενικώτερα κατά τοῦ θρησκευτικοῦ ἑλληνικοῦ συναισθήματος. Ἐπιζητεῖται ἡ μέ μυρίους τρόπους ὑποχώρηση τῆς δικῆς μας θρησκευτικότητας, γιά νά εὐκολυνθεῖ ἡ προέλαση τῶν μή θρησκευόντων. Καί ὅταν τά πνεύματα ὀξύνονται, ὁ πρωθυπουργός συναντᾶται μέ τόν ἀρχιεπίσκοπο, φωτογραφίζεται ἐπιδεικτικά μαζί του μέ ἕνα ἀπέραντο γέλιο καί ὅλα ἀφήνονται νά δείχνουν πώς οἱ σχέσεις πολιτείας καί ἐκκλησίας εἶναι «μέλι-γάλα». Ἄν, ὅμως, κάποιο ἀπό τά κυβερνητικά «σαΐνια» εἶχε τό σθένος νά ἐπισκεφθεῖ μιά πτέρυγα καρκινοπαθῶν, θά ἔβλεπε γιατί τοῦτος ὁ πολυβασανισμένος λαός ἔχει ἐξάπαντος τήν ἀνάγκη τῆς θρησκείας του. Δικαίωμα τοῦ καθενός εἶναι νά μήν πιστεύει, ἀλλά δέν εἶναι δικαίωμα τό νά δυναμιτίζει αὐτό πού δίνει στόν ἄλλο δύναμη ζωῆς καί πού δίνει κάποιο νόημα σ’ αὐτή τή ζωή. Τό λεγόμενο ὅτι προσβάλλουμε τή θρησκευτική εὐαισθησία τῶν ξένων μέ τήν ἐπισημοποίηση τῆς θρησκείας μας εἶναι αἴολο καί ἕωλο. Τό τί θά ἔχει ἕνα σπίτι τό καθορίζει ὁ νοικοκύρης καί ὄχι ὁ ἀπρόσκλητος ἐπισκέπτης.

Ἀλλά γιά ποιό σπίτι μιλᾶμε; Σήμερα τό νά ἔχεις σπίτι εἶναι πιό ἐπιβαρυντικό ἀπό τό νά μήν ἔχεις. Τό νά πληρώνεις εὐλαβῶς τούς φόρους σου εἶναι πιό ἀνθυγιεινό ἀπό τό νά μήν πληρώνεις καθόλου. Ἀντί νά φύγουμε ἀπό τά προηγηθέντα μνημόνια, προστέθηκαν καί ἄλλα πού θά ἰσχύουν ἄχρι γήρατος τῶν ἐγγονῶν μας. Προσθέτουμε τά μέτρα γιά τά γεράματα πού σοῦ φέρνουν κλάματα καί τελειώνουμε μέ τήν προσέλκυση ξένων προσφύγων καί τήν προσφυγοποίηση ἀκμαίων Ἑλλήνων. That’s all, ὅπως θά ἔλεγε καί ὁ ἀγγλομαθής πρωθυπουργός μας.

Ἑστία, 19/1/18

Πηγή: Σαράντος Ι. Καργάκος