«Ρε παιδιά, τελικά θα έχουμε συμφωνία;»

του Κίμωνα Γεωργακάκη

«Η πολιτική είναι η τέχνη της ψευδολογίας», υποστήριζε ο Βολταίρος. Δυστυχώς σήμερα χρησιμοποιείται, μεταξύ άλλων, σαν μέσο επιβολής καταναγκασμού και ελέγχου συνειδήσεων. Τα ψέματά της ανακυκλώνονται, προσαρμόζονται στις εκάστοτε συνθήκες, παρουσιάζονται εκ νέου και πείθουν τους περισσότερους, οι οποίοι έχουν εναποθέσει τις όποιες ελπίδες τους σε πολιτικούς. Ίσως γιατί έτσι εκπαιδεύτηκαν. Να βρίζω ένας κράτος, το οποίο όμως έχω ανάγκη για να με διορίσει, να με εξασφαλίσει, να με υπηρετεί.

Η εξυπνάδα του πολυμήχανου Οδυσσέα μετατράπηκε σε πολιτικάντικη κουτοπονηριά. Οι πολιτικοί αντί να ξεγελούν τον Πολύφημο, ξεγελούν τους συμπολίτες τους. Τους ξεγελούν με την βοήθεια του Πολύφημου (βλ. δανειστές) για να δεχτούν αυτή την φορά χειρότερο Μνημόνιο. Και πράγματι, ενώ πριν όλοι ζητούσαν να φύγει η εποχή των Μνημονίων μαζί με τους Σαμαρά και Βενιζέλο, τώρα ζητούν να υπογραφεί η συμφωνία, γιατί χάθηκε χρόνος και για ρήξη δεν υπάρχει σχέδιο Β.

Ένα σόου «διαπραγμάτευσης» που παρουσιάζει το ελλαδικό κράτος ισοδύναμο με την παγκόσμια διαπλοκή, η οποία κρατά τις χώρες δέσμιες μέσω των δανείων. Ένα σόου που λαμβάνει χώρα, προκειμένου να πειστεί ο κόσμος για την αναγκαιότητα μιας νέας συμφωνίας ακόμα πιο επώδυνης. Άσχετα ποιοι τελικά θα την εφαρμόσουν. Το θέμα τώρα είναι να περάσει.

Ο κόσμος ευκολόπιστος ή καλύτερα φοβισμένος. Ερμηνεύει την πορεία των πραγμάτων ως απέλπιδα προσπάθεια να διατηρηθούν τα… κεκτημένα. Ο εγωισμός και το γινάτι δεν αφήνουν νου και καρδιά να δουν τι έχει απλωθεί πάνω από τα κεφάλια όλων. Καταστάσεις που σε άλλες εποχές θα προκαλούσαν σφοδρές αντιδράσεις, περνούν στο ντούκου.

Μεταναστευτικό, κοινωνικά θέματα, παιδεία όλα προχωρούν στα πρότυπα παγκοσμιοποίησης, προκειμένου η κοινωνία να χάσει και το τελευταίο ίχνος συνοχής με τους πολίτες να ανησυχούν για τριτεύονται θέματα, αδιαφορώντας παντελώς για την ψυχή και το πνεύμα τους. Αρκεί το στομάχι να χορταίνει ικανοποίηση, η οποία ωστόσο είναι πέρα για πέρα πρόσκαιρη και πλασματική.

Δεν καταλαβαίνουν πως όσο φωνάζουν οι ταγοί για εθνική ανεξαρτησία, τόσο αυτή δεν υφίσταται. Μαζί της χάνεται και η ανεξαρτησία της σκέψης, αφού κανείς πλέον δεν σκέφτεται από μόνος του, αλλά περιμένει με αγωνία την επίτευξη συμφωνίας.

Η ερώτηση που δεσπόζει στις συζητήσεις σε καφετέριες και γενικά σε μέρη σύναξης πολιτών είναι: «Ρε παιδιά, τελικά θα έχουμε συμφωνία;».

Λίγοι αναρωτιούνται όμως: «Τελικά έχουμε αξιοπρέπεια, όπως μας λένε;»…

Κίμων Γεωργακάκης

Πηγή: ΠΥΓΜΗ.gr