ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΥΤΗ
Θρηνῶ τὶς αἰθρίες ποὺ ναυάγησαν
στὴν πάχνη τοῦ θανάτου.
Τὰ δοξαστικὰ τῶν πλασμάτων
Ποὺ ἐσίγησαν στὸ δέος
ἄναστρης κι ἀσέληνης νύχτας.
Καὶ δέομαι:
Στοῦ ὀρφανεμένου Ἀρχιπέλαγου τὸ ἀγνάντεμα
Τὴ θεία τοῦ Θαβὼρ λάμψη βιώνοντας
Νὰ ζωντανεύω τὸ ὄνειρο
Μιᾶς ἐκ βαθέων προσέγγισης
Τὸν «ἥλιο τὸν ἡλιάτορα» ἀναζητώντας
Στὸ ἄδυτο εἰσέρχομαι τοῦ Ναοῦ
Μὲ τὸ αἰθέριο ὑφαντὸ τοῦ ἀργαλιοῦ Του
Προσπαθώντας νὰ τυλίξω τὴν ὕπαρξη.
Κι αὐτὴν τὴν ὥρα.
Ποὺ στὰ ἄπατα τοῦ πόνου καταποντίζεται
Ἀναρωτιέμαι μαζί Του:
«Ποῦ νὰ βρῶ τὴν ψυχή μου,
τό τετράφυλλο δάκρυ»
Τὴν ἀόρατη παρουσία Του μαντεύοντας,
τὴ θεόσταλτη.
ΣΟΦΙΑ ΚΑΛΑΪΤΖΑΚΗ-ΠΑΝΤΕΛΟΠΟΥΛΟΥ
Πηγή: «Νέα Εστία» τχ. 1686, 1997
Ἑλληνων Φῶς
