Ρωσσία: Μια ξεδοντιασμένη «Αρκούδα» στη Μέση Ανατολή
Σύμφωνα με τον Τούρκο Υπουργό των Εξωτερικών Mevlut Çavuşoğlu (σ.1), Τουρκία και ΗΠΑ θα παράσχουν αεροπορική κάλυψη στους Σύριους παραστρατιωτικούς που εκπαιδεύονται στην τουρκική πόλη Kirsehir κατά την επάνοδό τους στη Συρία. Η εκπαίδευση και ο εξοπλισμός περισσότερων από 15.000 παραστρατιωτικών πραγματοποιείται στο πλαίσιο Αμερικανο – Τουρκικού προγράμματος που διαρκεί εδώ και ~3 έτη.
Η παροχή αεροπορικής καλύψεως σε δυνάμεις που πολεμούν τη Συριακή κυβέρνηση σηματοδοτεί αναβάθμιση της εμπλοκής στο Συριακό Εμφύλιο Πόλεμο και αποτελεί αιτία πολέμου (της Συρίας εναντίον της Τουρκίας), καθώς είναι άλλο πράγμα η υποστήριξη αντικαθεστωτικών και παντελώς άλλο πράγμα η άμεση και διακηρυγμένη στρατιωτική επέμβαση κάθε μορφής.
Ξεκάθαρος διακηρυγμένος στόχος Τούρκων και Αμερικανών συνεχίζει να είναι το καθεστώς Άσαντ. Συγχρόνως, το Ισλαμικό Κράτος (ISIS) έχει τοποθετηθεί σε θέσεις ευνοϊκές για επίθεση στη Δαμασκό και – παρά τη ρητορική και τα κροκοδείλια δάκρυα για… τα μνημεία της Παλμύρας – δεν είναι και τόσο ξεκάθαρος στόχος, ούτε της Τουρκίας, ούτε των ΗΠΑ, τουλάχιστον όχι επί του παρόντος.
Οι ενημερωμένοι εξ υμών αντιλαμβάνονται πως αυτή είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, με δεδομένη τη Ρωσσική απροθυμία/αδυναμία να προβάλει στρατηγική ισχύ στη Μέση Ανατολή. Η «δυτική» διγλωσσία περίσευσε τα τελευταία χρόνια, καθώς, από την επικείμενη κατάρρευση του καθεστώτος Άσαντ, ο άμεσος ωφελημένος είναι το κράτος του Ισραήλ – φανατισμένος εχθρός του Ιράν (και της ανθρώπινης λογικής) και τοποτηρητής, μέχρι τώρα, των Αμερικάνικών συμφερόντων στην περιοχή.
Το Ιράν, εώς προσφάτως, υποστηριζόταν, σε διπλωματικό τουλάχιστον επίπεδο, από τη Ρωσσία. Γιατί «εώς προσφάτως»; Επειδή η Ρωσσία, εγκαταλείποντας το (επίσης εώς προσφάτως προστατευόμενό της καθεστώς Άσαντ), συμβάλει – δια της μη εμπλοκής της – σε μία κολοσσιαία στρατηγική ήττα του Ιράν που δρα ως ο βασικός υποστηρικτής του καθεστώτος Άσαντ. Η βασική παράλειψη της Ρωσσίας, είναι η μη έγκαιρη παράδοση των αντι – αεροπορικών/αντι – βαλιστικών συστημάτων S-300 σε Συρία και Ιράν. Η ολοκλήρωση της συμφωνίας με το Ιράν, εκρεμεί από το 2007 και, σύμφωνα με Ιρανό αναπληρωτή υπουργό, θα ολοκληρωθεί προς το τέλος του 2015 (σ.2), όταν δηλαδή το καθεστώς Άσαντ θα αποτελεί παρελθόν, στο πρότυπο του καθεστώτος Γκαντάφι. Προσωπική επισφαλής εκτίμηση: Μάλλον δεν θα ολοκληρωθεί ούτε τότε.
Όσον αφορά στον εξοπλισμό της Συρίας με τα S – 300, η τελευταία εξέλιξη είναι πως ο Ρώσσος πρόεδρος Putin περιορίστηκε να… απειλήσει το Ισραήλ πως «ενδεχόμενη από μέρους του πώληση όπλων στο καθεστώς της Ουκρανίας θα προκαλέσει πώληση των S-300 στη Συρία» (σ.3).
Η επερχόμενη ήττα του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, δεν είναι απλώς Ιρανική, είναι Σιιτική εν τη ευρεία της έννοια, με το Ιράν να… διαμαρτύρεται για την αναποτελεσματικότητα των Αμερικανικών αεροπορικών επιδρομών εναντίον του Ισλαμικού Κράτους (σ.4). Είναι όμως ήττα κυρίως Ρωσσική: Θεωρώντας ήδη επισφαλή τον έλεγχο της ναυτικής της βάσεως στο Συριακό λιμάνι της Ταρτούς, η Ρωσσία έσπευσε να συμφωνήσει με την Κύπρο τη χρήση λιμανιών στη μαρτυρική Μεγαλόνησο (σ.5) με την άδεια του… Ηνωμένου Βασιλειου. Λογικά, όλων αυτών των εξελίξεων, έπεται η πυροδότηση κρίσεως στον Καύκασο.
Όλα αυτά, μαζί με τις εξελίξεις στις χώρες της Βορειο – Ανατολικής Ευρώπης (κυρίως, στην Ουκρανία), περιγράφουν τις πραγματικές δυνατότητες της Ρωσσίας: Αδυναμία προβλέψεων, αποτυχία των μυστικών της υπηρεσιών σε ασύληπτη κλίμακα, στρατιωτική αδυναμία σε τακτικό επίπεδο, διφορούμενη στόχευση σε διπλωματικό επίπεδο, απώλεια συμμάχων δια εξοντώσεως (καθεστώς Άσαντ) ή δια διπλωματίας (επικείμενη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν). Πρόκειται, επί το πλείστον, για απώλεια κύρους που, κατά κανόνα, ακολουθείται από στρατηγικό εκνανισμό.
Πετροβούβαλος/Αβέρωφ
Υ.Γ. Η κλιμάκωση της κρίσεως στη Μέση Ανατολή έχει προβλεφθεί από το 2013 (το Ισλαμικό Κράτος αυτο – ανακηρύχθηκε 15 μήνες μετά το δημοσίευμα στον Αβέρωφ). Το ότι μας αφορά άμεσα είναι πασιφανές. Αυτό που δεν είναι πασιφανές, είναι η καθολική αχρηστία του πολιτικού μας προσωπικού που συνεχίζει να αναλώνεται σε «μπλόφες» της πλάκας με «ανοίγματα» στη Ρωσσία. Η ευρύτερη εικόνα, αφορά και στην Κίνα, όμως δεν είναι του παρόντος και επιφυλάσσομαι μόλις ξεκαθαρίσει λίγο περισσότερο το τοπίο στη Μέση Ανατολή. Το μοναδικό ευχάριστο σε αυτή την ιστορία πάντως, είναι η γεωστρατηγική άβυσσος στην οποία παρασύρεται η Τουρκία.
Σημειώσεις/παραπομπές
