Σὲ χώρα μακρινὴ...τώρα πορεύομαι (Ὀδυσσέας Ἐλύτης)

IZ'

     ΣΕ ΧΩΡΑ μακρινὴ καὶ ἀναμάρτητη τώρα πορεύομαι.
Τώρα μ' ἀκολουθοῦν ἀνάλαφρα πλάσματα
     μὲ τοὺς ἰριδισμοὺς τοῦ πόλου στὰ μαλλιὰ
καὶ τὸ πράο στὸ δέρμα χρυσάφισμα.
     Μὲς στὰ χόρτα προβαίνω, μὲ τὸ γόνατο πλώρη
κι ἡ ἀνάσα μου διώχνει ἀπ' τὴν ὄψη τῆς γῆς
     τὶς στερνὲς τολύπες τοῦ ὕπνου.
Καὶ τὰ δέντρα βαδίζουν στὸ πλάι μου, ἐνάντίον τοῦ ἀνέμου.
     Μεγάλα μυστήρια βλέπω καὶ παράδοξα:
Κρήνη τὴν κρύπτη τῆς Ἑλένης.
     Τρίαινα μὲ δελφίνι τὸ σημάδι τοῦ Σταυροῦ.
Πύλη λευκὴ τὸ ἀνόσιο συρματόπλεγμα.
     Ὅθε μὲ δόξα θὰ περάσω.
Τὰ λόγια ποὺ μὲ πρόδωσαν καὶ τὰ ραπίσματα ἔχοντας
     γίνει μυρτιὲς καὶ φοινικόκλαρα:
Ὡσαννὰ σημαίνοντας ὁ ἐρχόμενος!
     Ἡδονὴ καρποῦ βλέπω τὴ στέρηση.
Ἐλαιῶνες λοξοὺς μὲ γαλάζιο ἀνάμεσα στὰ δάχτυλα
     τοὺς χρόνους τῆς ὀργῆς πίσω ἀπ' τὰ σίδερα.
Καὶ γιαλὸν ἀπέραντο, ἀπὸ μαγγανεία ὡραίων ματιῶν βρεμένο,
     τὸν βυθὸ τῆς Μαρίνας.
Ὅπου ἁγνὸς θὰ περπατήσω.
     Τὰ δάκρυα ποὺ μὲ πρόδωσαν καὶ οἱ ταπεινώσεις ἔχοντας
γίνει πνοὲς καὶ ἀνέσπερα πουλιά:
     Ὡσαννὰ σημαίνοντας ὁ ἐρχόμενος!
Σὲ χώρα μακρινὴ καὶ ἀναμάρτητη τώρα πορεύομαι.

IἨ'

     ΣΕ ΧΩΡΑ μακρινὴ καὶ ἀρυτίδωτη τώρα πορεύομαι.
Τώρα μ' ἀκολουθοῦν κορίτσια κυανὰ
     κι ἀλογάκια πέτρινα
μὲ τὸν τραχίσκο τοῦ ἥλιου στὸ πλατὺ μέτωπο.
     Γενεὲς μυρτιᾶς μ' ἀναγνωρίζουν
ἀπὸ τότε ποὺ ἔτρεμα στὸ τέμπλο τοῦ νεροῦ,
     ἅγιος, ἅγιος, φωνάζοντας.
Ὁ νικήσαντας τὸν Ἅδη καὶ τὸν Ἔρωτα σώσαντας,
     αὐτὸς ὁ Πρίγκιπας τῶν Κείνων εἶναι.
Κι ἀπὸ κεῖνες πάλι τὶς πνοὲς τῆς Κρήτης,
     μιὰ στιγμὴ ζωγραφιζόμουν.
Γιὰ νὰ λάβει ὁ κρόκος ἀπὸ τοὺς αἰθέρες δίκαιο.
     Στὸν ἀσβέστη τώρα τοὺς ἀληθινούς μου Νόμους
κλείνω κι ἐμπιστεύομαι.
     Μακάριοι, λέγω, οἱ δυνατοὶ ποὺ ἀποκρυπτογραφοῦνε τὸ Ἄσπιλο.
Γι' αὐτῶν τὰ δόντια ἡ ρόγα ποὺ μεθᾶ,
     στῶν ἠφαιστείων τὸ στῆθος καὶ στὸ κλῆμα τῶν παρθένων.
Ἰδοὺ ἄς ἀκολουθήσουνε τὰ βήματά μου!
     Σὲ χώρα μακρινὴ καὶ ἀρυτίδωτη τώρα πορεύομαι.
Τώρα τὸ χέρι τοῦ Θανάτου
     αὐτὸ χαρίζει τὴ Ζωή
καὶ ὁ ὕπνος δὲν ὑπάρχει.
     Χτυπᾶ ἡ καμπάνα τοῦ μςαημεριοῦ
κι ἀργὰ στὶς πέτρες τὶς πυρρές χαράζονται τὰ γράμματα:
     ΝΥΝ καὶ ἈΙΕΝ καὶ ἈΞΙΟΝ ἘΣΤΙ.
Αἰὲν αἰὲν καὶ νῦν καὶ νῦν τὰ πουλιὰ κελαηδοῦν
     ἈΞΙΟΝ ἘΣΤΙ τὸ τίμημα.

Ἀπόσπασμα ἀπὸ "ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ"
Ἴκαρος Ἐκδοτικὴ Ἑταιρία

Ἀντιγραφή: Ἑλλήνων Φῶς