Συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝ.ΕΛΛ. – Το τελευταίο πολιτικό ανάχωμα της Μεταπολίτευσης στο δρόμο προς το Χάος
1. «Η Βίαιη τάξη είναι αταξία.
2. Η μεγάλη αταξία είναι τάξη.
Αυτά τα δύο πράγματα είναι ένα».
Wallace Stevens – «Connoisseur of Chaos»
Η προοδευτική καταστροφή του κοινωνικού ιστού που ξεκίνησε το 2010 περνά με την τωρινή συγκυβέρνηση στη βιαιότερη φάση της, οδεύοντας προς το σημείο όπου οι δυνατότητες αποκαταστάσεως της προηγούμενης κοινωνικής τάξεως θα είναι απολύτως αδύνατη. Αυτό είναι άσχετο με το ποιά καθεστωτικά σχήματα θα τη διαδεχτούν – η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝ.ΕΛΛ. είναι η τελευταία που μπορούσε να μοιράσει ψεύτικες ελπίδες στην εποχή των δανειακών και των μνημονίων, για λόγους πρακτικούς (αδυναμία πολιτικής εξαγοράς του πληθυσμού), δυσφήμισης προσώπων και εναλλαγής των γενεών.
Αυτή την εποχή διαβαίνουμε το χρονικό σημείο μεταξύ του καρκινώματος της μεταπολίτευσης και της διάδοχης –και ακόμη αδιευκρίνιστης – καταστάσεως. Αυτή η μετάβαση θα είναι η πλέον οδυνηρή των τελευταίων τεσσάρων 10ετιών, όχι τόσο λόγω της οικονομικής στενότητος, ούτε επειδή το καρκίνωμα της μεταπολίτευσης, θα προκαλέσει πεθαίνοντας – με πρωτοστάτες τα στελέχη της σημερινής συγκυβέρνησης – τις μέγιστες δυνατές Εθνικές απώλειες: Η μεγαλύτερη πηγή της οδύνης βρίσκεται στο γκρέμισμα των ψευδαισθήσεων (και την αδυναμία αντικαταστάσεώς τους με άλλες ψευδαισθήσεις) της συντριπτικής πλειονοψηφίας μίας απερχόμενης γενεάς (των ηλικιών μεταξύ 50 – 80) και μισής (των ηλικιών μεταξύ 35 – 50).
Παρά τις πολιτικές ιδεοληψίες της «δεξιάς», της «αριστεράς», του «κέντρου» και των «άκρων», οι πλέον ισχυρές και αθόρυβες ιδεοληψίες που καλλιεργήθηκαν τα χρόνια της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα, καλλιεργήθηκαν στο υπόβαθρο ορισμένων από τα πλέον αισχρά ανθρώπινα χαρακτηριστικά: Στην επιδειξιομανία, στον εγωκεντρισμό και στη δειλία – χαρακτηριστικά που δεσπόζουν στη δημόσια εικόνα των προσώπων της σημερινής βουλής και συγκυβέρνησης. Η μεταπολιτευτική τάξη βασίστηκε σε καταναλωτικά πρότυπα, ακολουθώντας το καταθλιπτικό παράδειγμα της σύγχρονης «Δύσης». Η δομική διαφορά της «Δύσης» με την Ελλάδα, σε περιβάλον καταναλωτισμού, βρίσκεται στην επιβεβλημένη αναξιοκρατία – όρος απαραίτητος για την καταστροφή της Ελληνικής παραγωγής και δημιουργίας όλων των επιπέδων.
Στη μεταπολίτευση κυριάρχησε η προβολή υλικών προτύπων που δημιούργησε υλικές «ανάγκες». Η δημιουργία υλικών «αναγκών» δημιούργησε οικονομική ανασφάλεια. Κάθε είδους ανασφάλεια είναι πηγή ατολμίας. Η ατολμία είναι η πρώτη ύλη της μη – αντιδράσεως. Οι πολιτικές ιδεολήψίες δεν είναι παρά το «προπέτασμα καπνού» που έκρυψε την επέλαση της ατολμίας. Η επιδεικτική ατιμωρησία καταστροφικών πολιτικών και οικονομικών εγκλημάτων είναι ενισχυτικό αλλά όχι δομικό χαρακτηριστικό της ενισχύσεως της δειλίας. Το ίδιο ισχύει και για τις καθεστωτικές προβοκάτσιες παντός είδους. Η επιβεβλημένη αναξιοκρατία συνεπικουρεί την ατολμία λειτουργώντας ως αναστολέας της συλλογικής αυτοπεποίθησης.
Η απόπειρα αποτελεσματικής πολιτικής αντίδρασης σε αυτή την επικίνδυνη φάση, είναι «πορεία σε ναρκοπέδιο» κι αυτό είναι κάτι που οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, στην συντριπτική τους πλειονοψηφία, το διαισθάνονται και το τρέμουν. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που – παρά την όλο και αυξανόμενη συναίσθηση κινδύνου – συνεχίστηκε αυτά τα 5 χρόνια και κυρίως μετά τις εκλογές του 2012 η εναπόθεση ελπίδων σε προβεβλημένα πολιτικά πρόσωπα και σχηματισμούς, παρά την αποδειγμένη τους ανικανότητα και απροθυμία να αντιδράσουν με αποτελεσματικούς Εθνοκεντρικούς τρόπους, όπως η ενεργοποίηση του άρθρου 120 του Ελληνικού Συντάγματος που παραβιάστηκε το 2010 και παραμένει έκτοτε παραβιασμένο.
Η δειλία θα υποχωρεί προοδευτικά, όσο οι πιό ηλικιωμένοι θα αχρηστεύονται πολιτικά από την πραγματικότητα σε συνάρτηση με το γάντζωμα στις ιδεοληπτικές αντιφάσεις τους και όσο οι νεώτεροι θα αντιλαμβάνονται πως το μεταπολιτευτικό καρκίνωμα και τα γελοία «ευρωπαϊκά» ιδεολογήματα αδυνατούν να τους προσφέρουν αξιοπρεπή βίο στην Πατρίδα μας με την πραγματική έννοια της λέξεως (σ.).
Τα επιμέρους χαρακτηριστικά μίας (ακόμη ιδεατής) προσπάθειας για αποτελεσματική πολιτική αντίδραση είναι πέρα από προφανή. Πέρα από προφανές , είναι επίσης πως δεν πρόκειται να αλλάξει την πορεία της ιστορίας, μπορεί μόνο να την επιταχύνει, είτε επιτύχει είτε αποτύχει να επικρατήσει στο άμεσο μέλλον. Ενδεχόμενη άμεση επιτυχία θα περιορίσει τις οδύνες του Χάους, επιδρώντας κυρίως θετικά στη μετάβαση προς τη διάδοχη κατάσταση. Αντίστοιχα, ενδεχόμενη αποτυχία θα οξύνει τις οδύνες του Χάους, επιδρώντας κυρίως αρνητικά στην προσπάθεια επιβίωσης του μεταπολιτευτικού καρκινώματος.
Πετροβούβαλος/Αβέρωφ
Σημείωση: Η αξιοπρέπεια είναι κάτι πολύ διαφορετικό από τα μεταπολιτευτικά υλικά πρότυπα. Η έκφραση «να ζούμε αξιοπρεπώς» ήταν πολύ συνδεδεμένη στα μεταπολιτευτικά χρόνια με την έννοια της υλικής καλοπέρασης στα όρια της αισχρότητας και της επιδειξιομανίας από ανθρώπους που άξιζαν όσο άξιζαν οι κομματικές τους διασυνδέσεις, ή η ικανότητά τους να «το βουλώνουν» απέναντί στην απίστευτη μεταπολιτευτική παράνοια.
Eικόνα: «Λεπτομέρεια της Θεωρίας του Χάους», έργο του Tracy Oliver από την Ιστοσελίδα του
