Στον αντίποδα της κοινωνικής μηχανικής, τα ιστορικά βιώματα

Είναι φανερό ότι από την επομένη της τραγωδίας του 1974, η κυπριακή πολιτική ηγεσία υποχώρησε και σταδιακά συμβιβάστηκε με την ιδέα της ομοσπονδιακής λύσης, έστω και αν πριν την εισβολή η συγκεκριμένη μορφή διευθέτησης αποτελούσε μίασμα και χαρακτηριζόταν ως απαράδεκτη. Κατά μία προσέγγιση, η στροφή αυτή μπορεί να ερμηνευθεί και ως συνέχεια του «μικρασιατικού συνδρόμου» που από το 1923 εκφράζεται θεμελιακά με την ενοχοποίηση όχι απλώς της τακτικής ενός αγώνα, αλλά και με την ίδια την πολιτική του στοχοθεσία.

Σε αντίθεση όμως με την πολιτική ηγεσία, ο λαός δεν ήταν δυνατόν να συγκατανεύσει στην αποδοχή των δεδομένων της κατοχής μέσω της ομοσπονδίας, αφού η πυκνότητα των γεγονότων της περιόδου 1950-1974 δεν επέτρεπαν κάτι τέτοιο. Η ριζοσπαστικοποίηση του ενωτικού κινήματος με το δημοψήφισμα και τον ένοπλο αγώνα, η ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, η ένοπλη αντίσταση στο τουρκικό πραξικόπημα κατά του κράτους, η άφιξη και η μετέπειτα εκδίωξη της ελληνικής μεραρχίας, η άνοδος και η πτώση της Χούντας και τέλος το πραξικόπημα και η τουρκική εισβολή, ως βιώματα του λαού, αποτέλεσαν τους καθοριστικούς παράγοντες μη αποδοχής των δεδομένων που η τελευταία δημιούργησε. Μεταξύ τιμής και ατίμωσης ο λαός σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα κλήθηκε να αποδεχθεί την ομοσπονδία ως ύστατη υποχώρηση.

Στη συνέχεια, μέσω της κοινωνικής μηχανικής η οποία στην πολιτική επιστήμη ερμηνεύεται ως η προσπάθεια να πεισθεί εκ των άνω ο λαός, προωθήθηκε σταδιακά και αργόσυρτα η ομοσπονδιακή λύση, η οποία προφανώς όχι μόνο βρισκόταν σε αντίθεση με το θέλημα του λαού –όπως άλλωστε και η δεσμευμένη ανεξαρτησία των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου–, αλλά παγίωνε τη διχοτόμηση. Αυτό βέβαια δεν θα μπορούσε να γίνει και δεν έγινε αποδεκτό το 2004, όπως η ιστορία έχει αποδείξει.

Μέσω αυτής της πολιτικής πρακτικής που βιώσαμε πολύ καλά το 2004, αρκετοί Κύπριοι, Ελλαδίτες και ξένοι αξιωματούχοι μάς καλούσαν να αποδεχτούμε το σχέδιο Ανάν, με προειδοποιήσεις και απειλές για τυχόν απόρριψή του. Φαίνεται ότι το ίδιο σκηνικό θα επαναληφθεί με πολύ χειρότερους όρους για τον κυπριακό Ελληνισμό, ώστε να γίνει αποδεκτή η ομοσπονδιακή λύση. Ευτυχώς όμως υπάρχει το πνεύμα της ΕΟΚΑ, το οποίο καθόρισε και την αντιστασιακή συνείδηση του λαού μας. Μόνο και μόνο γι’ αυτό η ΕΟΚΑ έπρεπε να υπάρξει.

Ανδρέας Χριστοφή

Εκ βαθέων

Πηγή: Εφημερίδα Ένωσις