Τά γόνατα τοῦ Ἰησοῦ
Καρφωμένα στ' ἀγριόξυλο τοῦ σταυροῦ, σχηματίζουν
μί΄ ἀμβλεῖα γωνία.
Εἶναι τά ἴδια γόνατα
πού προβάτιζαν, παίζοντας, γύρω ἀπό τό κόκκινο
φουστάνι τῆς μάνας του,
ὅταν ἦτανε βρέφος δέκα μηνῶν.
Πού ἀργότερα, ἔφηβος, τ΄ ἀκούμπαγε κάτω
στή γῆ πριονίζοντας τό ξῦλο ἑνός κέδρου.
Πού λύθηκαν κι ἔπεσαν, ἕνας σωρός,
- μιά νύχτα πού ἡ Ἄνοιξη ἦταν ἀβάσταχτη
καί μύριζε ἡ γῆς κι ὁ οὐρανός λεμονάνθι -
στό Ὄρος τῶν Ἑλαίων.
Κι εἶναι ἀκόμη τά γόνατα
πού κάθιζε, ἀμίλητος, δυό - δυό τά παιδιά
κι ἁπλώνοντας δίπλα του, πάνω στή γῆ,
τό ἀπέραντο χέρι του, τά φίλευεν,
ἕνα λουλουδάκι -
κομμένο
ἀπό τόν πλοῦτο τοῦ σύμπαντος.
Πηγή: Νικηφόρος Βρεττάκος, Ἀνθολόγιο Λογοτεχνικῶν Κειμένων Ε & ΣΤ Δημοτικοῦ
Φωτογραφία: http://writedge.com/
Χρύσα Νικολοπούλου/Ἑλλήνων Φῶς
