«χαῖρε, ξεῖνε, παρ᾿ ἄμμι φιλήσεαι: αὐτὰρ ἔπειτα δείπνου πασσάμενος μυθήσεαι ὅττεό σε χρή.»
Ολοένα οι κάκτοι μεγαλώνουν κι ολοένα οι άνθρωποι ονειρεύονται σαν να ’ταν αιώνιοι. Όμως το μέσα μέρος του Ύπνου έχει όλο φαγωθεί και μπορεί τώρα να ξεκαθαρίσεις καθαρά τι σημαίνει κείνος ο μαύρος όγκος...
Βάρος της τρυφεράδας τ’ ουρανού μετά που εβρόντησε και ξεκινά ο σαλίγκαρος. Κομμάτια σπίτια που επιπλέουν, μπαλκόνια με μπροστά το κοντάρι τους, ο αέρας. Γεγονός είναι ο θάνατος που επίκειται φορτωμένος κάτι ευτυχίες παλιές...
«Κάπου, φαίνεται, θα διασκεδάζουν μόλο που δεν υπάρχουν διόλου σπίτια ή άνθρωποι ακούω κιθάρες κι άλλα γέλια που δεν είναι σιμά Μπορεί και μακριά πολύ μέσα στων ουρανών τ’ αποκαΐδια την Ανδρομέδα, την Άρκτο...
«Το ποσοστό της ομορφιάς που μου αναλογούσε πάει, το ξόδεψα όλο. Έτσι θέλω να μ’ έβρει ο ερχόμενος χειμώνας, χωρίς φωτιά, μ’ ένα κουρελιασμένο παντελόνι, ν’ ανακατεύω άγραφα χαρτιά σαν να οδηγάω την ορχήστρα...
Ολοένα σφύριζε ο αέρας κι ολοένα σκοτείνιαζε κι ολοένα έφτανε η μακρινή φωνή στ’ αυτιά μου: «μια ζωή ολόκληρη...», «μια ζωή ολόκληρη...» («Ημερολόγιο ενός Αθέατου Απριλίου»- Οδ. Ελύτης). Το θαύμα αναζητούμε μια ζωή ολόκληρη....
Κάποιος άγνωστος Γαβριήλ μου κάνει νοήματα. – Σύμφωνοι, θα πεθάνουμε όλοι μας . αλλά προς τι; Ψηλά κοιτάω σαν άστρο το βορινό παράθυρο που το ξεχάσανε ανοιχτό και μ’ αναμμένο φως. Οι άλλοι κοιμούνται...
