«χαῖρε, ξεῖνε, παρ᾿ ἄμμι φιλήσεαι: αὐτὰρ ἔπειτα δείπνου πασσάμενος μυθήσεαι ὅττεό σε χρή.»
Αφορμή για να γραφτούν οι παρακάτω σκέψεις μου στο περιοδικό Νόημα που κυκλοφορεί, http://mythiki-anazitisi.blogspot.com/2018/10/blog-post_23.html με τον αρχικό τίτλο "Βγάλε τον σκασμό και ξεκίνα να ματώνεις" , στάθηκε ένα πράγμα: η ανάγκη που προέκυψε τα τελευταία χρόνια...
“Ανάμεσα στους Έλληνες υπάρχουν πάντα οι μηδίζοντες. Οι οποίοι οδηγούν τον εχθρό μέσα στα τείχη. Αυτό το όνειδος επιβάλλεται να εκλείψει, τούτη την έσχατη ώρα, που απομείναμε μόνοι και ολίγοι, σε μια λωρίδα στενής...
«Ας μη γίνω εχθρός κανενός, αλλά φίλος αυτού που θα μείνει πάντοτε, ας μην έχω διενέξεις με τους πιο οικείους ανθρώπους μου και, αν έχω, ας συμφιλιωθώ το ταχύτερο δυνατόν. Ας μην επιβουλεύομαι κανέναν...
Είσαι άνθρωπος, και γι’ αυτό ποτέ μην πεις τι μέλλει αύριο να συμβεί, μήτε να προβλέψεις, σαν δεις κανέναν να ευτυχεί, πόσον καιρό θα κρατήσει αυτό. Γιατί τόσο γοργό σαν την αλλαγή της μοίρας...
Το εύγλωττο βλέμμα της Ξανθίππης, της φωνής η μελωδία, το άγγιγμα της κιθάρας κι η ύπουλη μικρή φωτιά της, ψυχή μου, θα σε κάψει· μη ρωτάς πώς, πότε ή ποια η αιτία· θα μάθεις...
"Οι φωνές δεν ωφέλησαν. Ούτε οι βουερές διαδηλώσεις με τα ρυθμικά παραγγέλματα ( για «ελευθερίες» και λοιπά άλλα άχρηστα). Εγκαινιάστε καλύτερα άλλες μεθόδους. Π.χ. τη νεκρική σιγή ή το κλείσιμο στο « καβούκι» σας....
Η συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου μας κληροδότησε μέσα από την πένα της σπουδαίους θησαυρούς. Ουδέποτε έγραψε ποίηση, όμως μέσα στο μυθιστόρημα της "Κατεδαφιζόμεθα" υπάρχουν οι παρακάτω στίχοι που θαρρείς πως γράφτηκαν σήμερα. Γραμμένο το 1982...
"Και να τους πεις ακόμη πως ζούμε φρυγμένοι, πεινασμένοι μα όχι απελπισμένοι Οι απελπισμένοι πες ζούνε μπρούμυτα. Με φοβισμένα μάτια. Με σκεπασμένα λόγια. Με δαρμένη φωνή. Όχι, δεν είμαστε απελπισμένοι. Οι απελπισμένοι μόνο τρέμουν....
