Ἀλλὰ τὰ βράδια
Καὶ νὰ ποὺ φτάσαμε ἐδῶ Χωρὶς ἀποσκευὲς Μὰ μ᾿ ἕνα τόσο ὡραῖο φεγγάρι Καὶ ἐγὼ ὀνειρεύτηκα ἕναν καλύτερο κόσμο Φτωχὴ ἀνθρωπότητα, δὲν μπόρεσες οὔτε ἕνα κεφαλαῖο νὰ γράψεις ἀκόμα Σὰ σανίδα ἀπὸ θλιβερὸ ναυάγιο...
«χαῖρε, ξεῖνε, παρ᾿ ἄμμι φιλήσεαι: αὐτὰρ ἔπειτα δείπνου πασσάμενος μυθήσεαι ὅττεό σε χρή.»
Καὶ νὰ ποὺ φτάσαμε ἐδῶ Χωρὶς ἀποσκευὲς Μὰ μ᾿ ἕνα τόσο ὡραῖο φεγγάρι Καὶ ἐγὼ ὀνειρεύτηκα ἕναν καλύτερο κόσμο Φτωχὴ ἀνθρωπότητα, δὲν μπόρεσες οὔτε ἕνα κεφαλαῖο νὰ γράψεις ἀκόμα Σὰ σανίδα ἀπὸ θλιβερὸ ναυάγιο...
«Κύριε, τι θα ‘κανα χωρίς εσένα; Είμαι η ακατοίκητη κάμαρα κι είσαι ο μεγάλος ξένος που ευδόκησες να την επισκεφτείς. Κύριε, τι θα ‘κανες χωρίς εμένα; Είσαι η μεγάλη σιωπηλή άρπα κι είμαι το...
«Ούτε θα ξαναβρούμε εκείνη την εποχή που ζήσαμε ό,τι καλύτερο είχαμε: τον έρωτα για ένα χρωματιστό βότσαλο, τη μυστική ταφή ενός πουλιού ή ένα γράμμα που πήγαμε στο ταχυδρομείο χωρίς διεύθυνση, γιατί ο παιδικός...
«Λοιπόν ποια πράξη μας θα βαρύνει την ημέρα της Κρίσεως; Ποιος θα σηκωθεί να μας υπερασπίσει ή έστω να κάνει μια μικρή αναφορά στο όνομά μας; Έρημα βράδια και νυχτερινοί δρόμοι που συναντήσαμε τις...
«Λοιπόν, τι κάνουμε εδώ και πότε θ’ αλλάξει ο κόσμος, γιατί όπως όλοι μας έζησα κι εγώ αφηρημένα -βέβαια αγάπησα τα ιδανικά της ανθρωπότητας αλλά τα πουλιά πετούσαν πιο πέρα (κι αλήθεια κάποτε παιδιά...
«Κύριε, σε αναζήτησα παντού: στις δόξες της γης και τ’ ουρανού, στο μεγαλείο των μητροπόλεων, στων εποχών τα σταυροδρόμια- κι εσύ περνούσες ταπεινά κι αθόρυβα στον πιο ακαθόριστο, τη νύχτα, ρεμβασμό μου» (Τάσος Λειβαδίτης)...
«Νενικήκαμεν. Όραμα μεγάλο πάνω απ’ τους δρόμους, σα φύλλα του φθινοπώρου σκόρπιζαν οι ζητωκραυγές. Η πόλη είχε χαθεί κάτω απ’ τα φώτα, τις σημαίες, τη βουή. Γιορτάζαμε τη νίκη. Όμως την ίδια ώρα κάποιος...
Ἦταν ἕνας νέος ὠχρός. Καθόταν στὸ πεζοδρόμιο. Χειμῶνας, κρύωνε. Τί περιμένεις; τοῦ λέω. Τὸν ἄλλον αἰῶνα, μοῦ λέει. Ποῦ νὰ πάω Ὅσο γιὰ μένα, ἔμεινα πάντα ἕνας πλανόδιος πωλητὴς ἀλλοτινῶν πραγμάτων, ἀλλά… ἀλλὰ ποιὸς...