Τάσσος Παπαδόπουλος. Ηγέτης και προσόντα.
(Άρθρο του Χρύση Παντελίδη)
Λευκωσία, 24 Απριλίου 2017
Στις σύγχρονες κοινωνίες οι ηγέτες δεν γεννιούνται. Αναδεικνύονται. Η ιστορική συγκυρία παίζει ένα σοβαρό ρόλο στην ανάδειξή τους, καθώς οι εποχές κρίσης υποβοηθούν την δημιουργία και ανάδειξη ηγετών, είτε με την έννοια της υπεράσπισης των υφισταμένων συνθηκών, είτε με την έννοια της μεταβολής τους. Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για την ανάδειξη και αναγνώριση μιας ηγετικής μορφής, αποτελούν ορισμένα προσωπικά προσόντα. Ως τέτοια, αναφέρονται η ευφυΐα, η ενεργητικότητα, η φυσική και νευρική υγεία, το αίσθημα του σκοπού και της κατεύθυνσης, ο ενθουσιασμός, η φιλική διάθεση και η αγάπη των άλλων, η ακεραιότητα, η γνώση του τομέα δράσης, η αποφασιστικότητα, η ικανότητα μετάδοσης ιδεών, το προσωπικό θάρρος, η πίστη και άλλα. Βέβαια, στις σύγχρονες κοινωνίες, η επικρατούσα πρακτική στην ανάδειξη ενός ηγέτη, αφορά την επιστήμη της επικοινωνιολογίας. Όμως, αυτό είναι άλλο θέμα. Άλλο αληθινός ηγέτης και άλλο κατασκευασμένος, καθοδηγούμενος και υποκρινόμενος.
Τον ορισμό του αληθινού ηγέτη μας δίνει ο Θουκυδίδης στην περιγραφή του Περικλή: «Ήταν σε θέση να συγκρατεί το λαό χωρίς να περιορίζει την ελευθερία του. Δεν παρασυρόταν από το λαό, παρά αυτός τον καθοδηγούσε. Έτσι η Πολιτεία, μόνο κατ’ όνομα ήταν δημοκρατία, αφού στην πραγματικότητα, τη δύναμη την είχε μόνο ο πρώτος πολίτης της Αθήνας…». Αυτή η τελευταία φράση συχνά χρησιμοποιείται για να υποβάλει δικτατορικές τάσεις, γεγονός εντελώς λανθασμένο, αφού ο Θουκυδίδης πρόβαλλε θετικά την υπεροχή του Περικλή, την οποία κάποιοι σύγχρονοί του θεωρούσαν πιεστική και ασυμβίβαστη με τη δημοκρατία. Βέβαια, η Ιστορία κατέταξε τον Περικλή ανάμεσα στους γίγαντες, ενώ … ποιος γνωρίζει κάποιο Τηλεκλείδη που σάρκαζε την υπεροχή του Αθηναίου στρατηγού; Είναι φυσικό, κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, η μνήμη να στρέφεται στον Τάσσο Παπαδόπουλο.
Αληθινός ηγέτης του Κυπριακού Ελληνισμού, ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ανταποκρινόταν πλήρως στα απαιτούμενα ηγετικά προσόντα και βρισκόταν απόλυτα στοιχισμένος με τις ηγετικές προδιαγραφές του Θουκυδίδη. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος αγαπούσε πραγματικά τον τόπο του, που τον υπηρέτησε αδιάλειπτα επί 50 χρόνια, από πολλές επάλξεις. Με τον Τάσσο Παπαδόπουλο χαρισματικό ηγέτη να τον εμπνέει, ο κυπριακός λαός αισθανόταν σιγουριά.
Ο Max Weber, που μελέτησε σε βάθος τους χαρισματικούς ηγέτες, δίνει έμφαση όχι στην ύπαρξη αυτής τούτης της χάριτος ή των οποιωνδήποτε αρετών, αλλά στην πίστη των οπαδών του χαρισματικού ατόμου, καθώς και στην πεποίθηση του ίδιου για το χάρισμά του. Όπως σωστά λέχθηκε, η μεταδοτική πίστη του ηγέτη είναι απαραίτητη. Όλοι μπορεί να έχουμε πίστη, αλλά μόνο οι ηγέτες έχουν μεταδοτική πίστη. Χαρισματικός ηγέτης ο Τάσσος Παπαδόπουλος, διέθετε αυτή την μεταδοτική πίστη. Γι’ αυτό και η καταπληκτική πλειοψηφία του Κυπριακού λαού, στην πιο καθοριστική στιγμή της σύγχρονης Ιστορίας μας, σαν σήμερα το 2004, στο δημοψήφισμα για την συνέχιση ή τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, τον ακολούθησε. Κάποιοι, ανόητα και αμετανόητα, μιλούν μέχρι σήμερα για δήθεν διχασμό του λαού κατά την εποχή της προεδρίας του Τάσσου. Ένα θλιβερό ελάχιστο ποσοστό ατόμων, πολέμησε ανέντιμα τον Τάσσο και ακόμα και σήμερα, που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του, τον πολεμά και του χρεώνει την μη λύση του Κυπριακού, ενώ θα έπρεπε να του πιστώνει – όπως ο απανταχού Ελληνισμός – τη διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Το κείμενο αυτό γράφτηκε για να αποδώσει ελάχιστο φόρο οφειλόμενης τιμής, με την ευκαιρία της σημερινής επετείου του ΟΧΙ στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, σε ένα άνθρωπο τόσο στενά δεμένο με την γενιά μας, με την εποχή μας, με την Ιστορία μας. Δεν τολμώ να κάνω σύγκριση της ηγετικής φυσιογνωμίας του Τάσσου Παπαδόπουλου, με την εικόνα που η σημερινή ηγεσία εκπέμπει. Θα ήταν προσβολή για τον Τάσσο.
