Τέσσερα σύντομα σχόλια.
I
Η Βρετανία ξεκινώντας την «Βιομηχανική Επανάσταση» (όρος του 19ου αιώνα) εγκαθίδρυσε μια παγκόσμια αυτοκρατορία με έναν σχετικά μικρό πληθυσμό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες κατασκεύασαν τον μύθο της μοναδικής υπερδύναμης με έναν πληθυσμό της τάξης των 100 εκατομμυρίων ανθρώπων (πριν από περίπου έναν αιώνα). Η «εκβιομηχάνιση» -και όχι μόνον- της Κίνας, με τα 1,3 δισεκατομμύρια ανθρώπους της, τι θα σηματοδοτήσει για τον πλανήτη;
-----
Και της Ινδίας (37% του παγκόσμιου πληθυσμού μαζί με την Κίνα) και της Βραζιλίας και της Ινδονησίας όπως και πολλών άλλων...
II
Η παγκόσμια πολιτική στον 21ο αιώνα θα αντλήσει τις μορφές τις διαστάσεις και τα περιεχόμενα της από ζητήματα όπως τα κάτωθι (ενδεικτικά, όπως και αυτά του συνδέσμου):
Since first introduced in 2002, the concept of ‘Normative Power Europe (NPE)’ has been widely discussed among scholars of International Relations... In contrast, few studies conceptualise emerging powers such as China and Brazil as normative powers. On the whole, the impact of emerging powers as normative powers is understudied... China has been a norm-shaper in this issue area of humanitarian intervention, not a passive student of international norms. China participated fully in the United Nations debate on development of the concept of ‘Responsibility to Protect’ (R2P). Moreover, Brazil proactively promotes the new concept of ‘Responsibilities While Protecting’ (RWP) as a new norm of international intervention... Brazil’s proactive role is an interesting example of an emerging power trying to shape the debate on international norms... How non-Western powers will shape the evolution of international norms is understudied.
For centuries, it has been Western powers that have socialised non-Western countries into the West-dominated international society. In this socialisation process, the Western powers usually tell non-Western countries how to behave appropriately and how to follow the ‘standard of civilizations’. The presumption is that the social norms and political values preferred by the West are the only possible way to achieve modernity...
Το κοινό σημείο όλων των προηγούμενων: ‘Stop telling us how to behave’. (παλαιό-νεο)λιμπεραλιστές και μαρξιστές (παλαιοί και νέοι), σοσιαλδημοκράτες (ρεφορμιστές ή άλλοι) δεν μπορούν πλέον την ενδοευρωπαϊκή ή ενδοευρωαλταντική ηγεμονική τους διαμάχη να την παρουσιάζουν ως παγκόσμια (και δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στην νέα πραγματικότητα). Όλοι οι προηγούμενοι θα γίνουν ένας πολτός -ακόμα περισσότερο από ότι είναι ήδη- γιατί αποτελούν εσωτερικές διαφοροποιήσεις και διαφορετικές όψεις και εκφάνσεις του ίδιου πολιτιστικού ρεύματος.
III
Στην Ελλάδα νόμιζαν ή νομίζουν πως σε όσο περισσότερα «δυτικά» ή «ευρωπαϊκά» θεσμικά πλαίσια και οργανισμούς εντάσσεται μια χώρα τόσο περισσότερο «δυτική» ή «ευρωπαϊκή» γίνεται.
Οι θεσμοί δεν μπορούν να υπερβούν τη γεωγραφία ούτε να επικυριαρχήσουν επ' αυτής (ούτε επί της κουλτούρας ή της ισχύος, αν και μπορούν σαφώς να οριοθετήσουν -και μέχρι ενός σημείου να μορφοποιήσουν- τις δύο τελευταίες).
Έτσι έχουμε τη Σουηδία και τη Νορβηγία να είναι ενταγμένες σε λιγότερα «δυτικά» θεσμικά πλαίσια (εκτός Ευρωζώνης και ΝΑΤΟ η πρώτη, εκτός Ε.Ε και Ευρωζώνης η δεύτερη) αλλά να είναι σαφώς πιο «δυτικές» και «ευρωπαϊκές».
Οι χώρες που σταθμίζουν σε ποιους οργανισμούς και σε ποια θεσμικά πλαίσια θα ενταχθούν -και δεν εντάσσονται αδιακρίτως σε όλα τα «ευρωπαϊκά» π.χ.- αποφασίζουν με βάση το συμφέρον τους, ενδογενείς ανάγκες, τις ιδιαίτερες καταστάσεις που αντιμετωπίζουν και τη γεωγραφία τους (δηλαδή αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως διακριτή οντότητα). Τα προηγούμενα είναι προϋποθέσεις.
Ούτε πιο «δυτική» από την Αυστρία και τη Φινλανδία (που δεν μετέχουν στο ΝΑΤΟ), ούτε πιο «ευρωπαϊκή» από τη Τσεχία και την Πολωνία (που δεν μετέχουν στην Ευρωζώνη) είναι η Ελλάδα.
Το «τα πάντα όλα εδώ και τώρα», οδηγεί εδώ που βρισκόμαστε τώρα. Η Ελλάδα πληρώνει στρατηγικά εσφαλμένες της επιλογές. Και τα στρατηγικά σφάλματα δεν διορθώνονται με «μεταρρυθμίσεις» και «εκσυγχρονισμούς» (υπό συνθήκες εσωτερικής κατάρρευσης), ούτε με ευχολόγια. Τα στρατηγικά σφάλματα οδηγούν σε μη επιλύσιμα αδιέξοδα τα οποία με τη σειρά τους οδηγούν σε καταστροφές.
-----
Και επειδή η Τουρκία έχει γίνει καραμέλα ως προς τα ανούσια. Η Ελλάδα -δηλαδή τα λούμπεν αστικά στοιχεία που διαμορφώνουν το καθεστώς ηγεμονίας στη χώρα- βιάστηκε να εμβαθύνει δύο επίπεδα ευρωπαϊκά σε σχέση με την Τουρκία. Ένα επίπεδο διαφορά θα ήταν αρκετό. Δηλαδή η Ελλάδα να είναι ενταγμένη στην Ε.Ε και όταν οι πιθανότητες για ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε αυξάνονταν να εμβαθύνει στην Ευρωζώνη (ή σε κατάλληλο χρόνο ανεξάρτητο από αυτή την παράμετρο). Βιάστηκε όμως γιατί πολύ απλά το ζήτημα δεν ήταν κατά βάση η Τουρκία. Και εγκλωβίστηκε. Και θα το πληρώσει.
IV
Ως προς τα ουσιώδη. Το 1980 ο πληθυσμός της Ελλάδας ήταν περίπου 9,65 εκατομμύρια και της Τουρκίας 42,17 εκατομμύρια. Το 2009, έτος δημογραφικής «κορύφωσης» της Ελλάδας (από εκεί και μετά αρχίζει η μείωση ή κατάρρευση) η κατάσταση είχε διαμορφωθεί ως εξής: ο πληθυσμός της Ελλάδας ήταν περίπου 11,19 εκατομμύρια και της Τουρκιάς 72,04 εκατομμύρια. Για το 2015 ο πληθυσμός της Ελλάδας υπολογίζεται σε 10,98 εκατομμύρια και της Τουρκίας σε 77,74 εκατομμύρια. Δηλαδή, από το 2009 έως το 2015 ο πληθυσμός της Τουρκίας αυξήθηκε κατά μισή περίπου Ελλάδα.
-----
1) Όλα τα στοιχεία από το I.M.F. 2) Το World Factbook (CIA World Factbook) υπολογίζει τον πληθυσμό της Ελλάδας για το 2015 στα 10,78 εκατομμύρια. 3) Το 2013, ο πληθυσμός της Ελλάδας μειώθηκε κατά 17,660 άτομα ενώ την τριετία 2011-2013, ο πληθυσμός μειώθηκε κατά 38,628 άτομα. Ο δείκτης γεννητικότητας για το έτος 2013 έφτασε στο 8,6 ενώ ο δείκτης θνησιμότητας στο 10,2 (europarl). 4) Μελλοντικά θα αναφερθώ στην πρόσφατη Έκθεση Γήρανσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Μπορούμε να συνεχίσουμε την ασχολία μας με την τιτανοτεράστια υπερ-παγκόσμια supra-ιδεολογική και επική «αντιπαράθεση» ανάμεσα σε Συ.Ριζ.Α και Ν.Δ. Συγνώμη εάν διατάραξα το κλίμα του προεκλογικού αγώνα (ύπνου) και εάν παρέκλινα από την εκλογολογία.
Πηγή: Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
