"θάνατος ἀπό ἄρωμα"

Ἧταν μιά φορά ἕνας ἄπιστος αὐλικός πού ἀπάτησε τήν ἐρωμένη του μέ τρεῖς διαφορετικές γυναῖκες σέ μιά νύχτα. Μιά ἀπό τίς γυναῖκες, ὑπηρέτρια τῆς καλῆς του, τῆς τό ὀμολόγησε μέ κλάματα κι ἐκείνη, πού εἶχε τραβήξει ἀρκετά ἀπό τίς ἀνοησίες τοῦ ἐραστή της, σκέφτηκε ἔνα σχέδιο γιά νά τόν ξεφορτωθεῖ. Τήν ἐπόμενη φορά πού τήν ἐπισκέφθηκε, πῆρε ὕφος γλυκό κι ὅλο ἐμπιστοσύνη καί τόν παρακάλεσε νά τήν συνοδεύσει στό δωμάτιο ὅπου ἀνακάτευαν τά ἀρώματα, μέ τό πρόσχημα τῆς παρασκευής ἑνός ἀρώματος πού θά ἧταν μόνο δικό τους. Ὁ αὐλικός, πού καμάρωνε πὠς ἧταν γνώστης τῆς τέχνης τοῦ ἀρωματοποιοῦ, τήν ἀκολούθησε μέ ἐνθουσιασμό στή μαρμαρόστρωτη κάμαρα, ὅπου ἔβραζαν οἱ κάδοι μέ διάφορα μείγματα, φύλλα ἀγγελικῆς στέγνωναν κρεμασμένα σέ μακριές κορδέλες καί πέταλα πρίμουλας πρόσφεραν τά αἰθέρια ἔλαιά τους μέσα σέ μεγάλα μάγκανα.

Ὁ αὐλικός δέν εἶχε νιώσει ποτέ ἄλλοτε τέτοια συρροή ἀρωμάτων καί τά ρουθούνια του τρεμούλιασαν ἀπό τήν ἀρμονία τῆς μπιζελιᾶς καί τῆς βιολέτας, τοῦ ἀγιοκλήματος, τοῦ λεμονανθοῦ καί τοῦ ἄγριου ὑακίνθου. Περνώντας μπροστά ἀπό τό γουδί, πῆρε μιά πρέζα σκόνη μοσχοκάρυδο καί γαρίφαλο κι ἔλιωσε τούς λευκούς κρυστάλλους πού προέρχονταν ἀπό τή φλοῦδα τοῦ κορμοῦ τῆς καμφορᾶς, ἀπαγγέλοντας ταυτόχρονα ἀποσπάσματα ἀπό ποιήματα πού τά θεωροῦσε σχετικά, γιατί πρέπει νά ποῦμε πώς ὅλα ὅσα μποροῦσε νά θυμηθεῖ ἧταν μόνο ἀποσπάσματα. Κρύβοντας τήν περιφρόνησή της γιά μιά τέτοια ἐγωϊστική ἰκανοποίηση, ἡ κυρᾶ ἀγκάλιασε μέ πάθος τόν ἐραστή της καί τοῦ ὑποσχέθηκε μιά ἐντελῶς καινούργια αἰἴσθηση. Γοητευμένος, ὁ αὐλικός πείστηκε εὔκολα νά βγάλει τά ροῦχα του καί νά ξαπλώσει πάνω σ΄ ἕνα μανδύα πού ἡ ἐρωμένη του εἶχε ἀπλώσει καταγῆς. Ἡ κυρᾶ ἄρχισε ἀπό τούς κροτάφους τοῦ ἐραστή της μέ σταγόνες ἀγριόκρινου καί γαρίφαλου κι ἔφτασε μέχρι τήν ἀπαλή κοιλότητα στή βάση τοῦ λαιμοῦ, ὅπου ἔσταξε τά τἀ ἱσχυρά ἔλαια τοῦ κατιφέ. Κάτω ἀπό τίς μασχάλες του ἔβαλε χιλιόφυλο καί γεντιανή καί συνέχισε τίς τρυφερές της περιποιήσεις μέχρι πού ἀρωμάτισε ὁλόκληρο τό ἐκστασιασμένο κορμί του. Ἀλλά αὐτό πού ἡ κυρᾶ ἤξερε ἧταν πώς ὅπως μιά ὑπερβολική δόση γίν τό μεταμορφώνει στό ἀντίθετό του, τό γιάνκ, ἔτσι καί ὁρισμένες δόσεις ἀπό αἰθέρια ἔλαια, ἀντί νά θεραπεύουν καί νά διεγείρουν, μποροῦν νά ἔχουν ἀρνητική ἐπίδραση. Γιά ἄλλη μιά φορά ἔγειρε τά φιαλίδιά της πάνω ἀπό τό κορμί τοῦ αὐλικοῦ καί τό σινάπι τόν ἔριξε σέ μιά ἀνεξήγητη βαθιά κατάθλιψη, ὁ μίμουλος τόν γέμισε μέ φόβο γιά τίς ἀρρώστιες καί τίς ἐπιπτώσεις του, ὁ λάριξ τόν ἔπεισε γιά τήν ἀποτυχία του, τό ἀρκουδοπούρναρο κέντρισε τήν καρδιά του μέ ζηλότυπη δυσαρέσκεια καί τό ἀγιόκλημα τοῦ ἔφερε δάκρυα νοσταλγίας στά μάτια. Τό ρείκι, πού ἡ κυρᾶ πρόσθεσε σέ κάποια κρυφή ἀναλογία, τόν ἔκανε νά βλέπει κάποιες δυσκολίες σάν βουνά, ὁ ράχος τόν ἀποθάρρυνε, ἡ κληματίδα τόν ζάλισε, ἡ φτελιά τόν ἐξάντλησε μέ ἀνικανότητες καί ἡ ξινομηλιά τόν ἔπεισε πώς ἧταν ἀκάθαρτος. Τό μπουμπούκι τῆς ἀγριοκαστανιᾶς τόν ἔκανε νά θυμᾶται ἐπίμονα τά τόσα λάθη του, ἡ ἰτιά τόν ἔκανε πικρόχολο γιά τήν καλοτυχία τῶν συνανθρώπων του, ἡ ἄγρια λεῦκα τόν ἔκανε νά τρέμει μέ ἀπροσδιόριστους φόβους, ἡ δαμασκηνιά τόν ἔπεισε πώς ἔχανε τά λογικά του καί ἡ ἀγριοτριανταφυλλιά τόν ἔριξε στήν ἀπάθεια, ἔτσι πού δέν τόν ἔνοιαζε ἄν θά ζοῦσε ἤ θά πέθαινε, ἀλλά ἀπό τά δυό θά προτιμοῦσε τό δεύτερο. Ἰκανοποιημένη πού τόν ἔφερε σέ τέτοιο σημεῖο, ἡ κυρᾶ ἔσταξε ἀκόμη δυό σταγόνες ξινομηλιά στούς κροτάφους του, γιά νά ἐπιδεινωθεῖ τό μίσος γιά τόν ἐαυτό του. Στήν παραζάλη του, ἀηδιασμένος ἀπό τόν ἐαυτό του, ὁ ἐραστής της τήν ἰκέτευσε νά τοῦ δώσει μιά θανατηφόρα δόση, γιά νά πληρώσει ὅλα ὅσα τῆς εἶχε κάνει. Ἡ κυρᾶ, βλέποντας τόν αὐλικό ἀνίσχυρο στήν ἀγκαλιά της λυπήθηκε τό μαρτύριό του κι ἔριξε μιά σταγόνα κώνειο στήν ἀνυπόμονη γλῶσσα του. Ἔτσι πέθανε ὁ ἄπιστος ἐραστής, ὁλόγυμνος καί ξαλαφρωμένος, καί ἀπό τήν ἐποχή τοῦ θανάτου τοῦ ἴδιου τοῦ Φωτεινοῦ Πρίγκηπα κανένα ἄλλο πτῶμα δέν ἧταν τόσο εὐωδιαστό στήν κηδεῖα του.

Πηγή: The Pillow Boy of the Lady Onogoro, Αφροδίτη, Ἰζαμπελ Ἀλιέντε, ἐκδόσεις, ΩΚΕΑΝΙΔΑ
Φωτογραφία: https://gr.pinterest.com/

Χρύσα Νικολοπούλου/Ἑλλήνων Φῶς