The lowest of the low.
Οι μεγαλύτεροι εταίροι ως προς τις εξαγωγές της Σιγκαπούρης είναι: η Κίνα, η Μαλαισία, το Χονγκ Κονγκ, η Ινδονησία, η Νότιος Κορέα, η Ιαπωνία (και οι Η.Π.Α). Οι μεγαλύτεροι εταίροι ως προς τις εισαγωγές της Σιγκαπούρης είναι: η Κίνα, η Μαλαισία, η Νότιος Κορέα, η Ιαπωνία, η Ινδονησία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Σαουδική Αραβία (και οι Η.Π.Α). Εις τα παλαιότερα των υποδημάτων της Σιγκαπούρης το «πλανητικό κέντρο» που ονομάζουμε «Δύση» ή η «Ευρώπη».
Οι μεγαλύτεροι εταίροι ως προς τις εξαγωγές των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων είναι: η Ινδία, η Ιαπωνία, το Ιράν, η Νότιος Κορέα, η Κίνα, η Σιγκαπούρη και η Ταϊλάνδη (ούτε καν οι Η.Π.Α). Οι μεγαλύτεροι εταίροι ως προς τις εισαγωγές των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων είναι: η Κίνα, η Ινδία, η Ιαπωνία (οι Η.Π.Α και η Γερμανία). Εις τα παλαιότερα των υποδημάτων των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων η «Δύση» ή η «Ευρώπη» ως προς τις εξαγωγές, όχι ως προς τις εισαγωγές (όπου μόλις δύο χώρες της «Δύσεως» υπάρχουν και μια της «Ευρώπης» και μάλιστα όχι στις πρώτες θέσεις).
Στη Νορβηγία, έχουν διεξαχθεί ιστορικά δύο δημοψηφίσματα για την ένταξη της στους ευρωπαϊκούς θεσμούς (το πρώτο το 1972 και το δεύτερο το 1994). Και στα δύο δημοψηφίσματα η άποψη κατά της ένταξης επικράτησε με ελάχιστο ποσοστό. Συγκεκριμένα, το 1972 ψήφισε κατά το 53,5% και υπέρ το 46,5%, ενώ το 1994 ψήφισε κατά το 52,2% και υπέρ το 47,8% (είμαι πεπεισμένος πως εάν είχαν υπάρξει δημοψηφίσματα στην Ελλάδα και εάν είχαμε τέτοια οριακά ποσοστά, κάποιο μεταμοντέρνο πραξικόπημα θα είχε συμβεί στη χώρα και ορισμένοι -όχι όλοι φυσικά- ultra/supra/hyper«ευρωπαϊστές» θα είχαν φανερώσει το πραγματικό τους πρόσωπο). Και στις δύο περιπτώσεις, στη Νορβηγία, το αποτέλεσμα ήταν οριακό. Τότε. Πλέον το ποσοστά που είναι υπέρ της ένταξης στους ευρωπαϊκούς θεσμούς κυμαίνονται περίπου στο 20%.
Ας έχουμε υπόψη μας, πως η οικονομία των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων δεν είναι απαραίτητα περισσότερο εξαρτημένη από τα πετρελαιοειδή από ότι η οικονομία της Νορβηγίας (το αναφέρω αυτό διότι το -αγαθό και δημοκρατικό, μη ρατσιστικό, οικουμενικό και πανανθρώπινο- ευρωκεντρικό μυαλό κατευθύνεται πάντα πιο εύκολα προς τη λύση: «είναι τα πετρέλαια και μόνο τα πετρέλαια» για τους κελεμπιοφόρους μελαχρινούς με τα μούσια παρά για τον υπερβόρειο λευκόδερμο αδερφό). Επίσης η Νορβηγία δεν οργανώνει αποστολή στον πλανήτη Άρη, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα οργανώνουν. Το μεγάλο πλεονέκτημα της Νορβηγίας -ως διαφορά από τα Η.Α.Ε- είναι πως αποτελεί ναυτικό έθνος, καθώς διαθέτει έναν από τους δέκα μεγαλύτερους εμπορικούς στόλους στον πλανήτη (πεδίο το οποίο μας φέρνει στο μυαλό μια σύνδεση με την Ελλάδα). Η Σιγκαπούρη, ομοίως, βρίσκεται υψηλά στη σχετική λίστα (ενώ ουδεμία σχέση έχει με πετρελαιοειδή σε αντίθεση με τις δύο προηγούμενες).
Η μόνη περίπτωση χώρας που βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία, αν όχι αντιστροφή (ως προς τον πλούτο, την ανάπτυξη, το επίπεδο ζωής κ.λπ) η σχέση «εμπορικός στόλος» - «επίπεδο/λειτουργία κράτους/οικονομίας», είναι η Ελλάδα.
Νομίζω πως δεν θα ήταν άσχημο να διεξαχθεί ένα συνέδριο με θέμα την παράλληλη εξέταση αυτών των τριών οικονομιών. Της Σιγκαπούρης, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και της Νορβηγίας. Και οι τρεις αυτές χώρες έχουν πληθυσμό μικρότερο από την Ελλάδα και μέχρι τη δεκαετία του 1960-70, οι δύο από αυτές δεν ήταν καν ανεξάρτητες. Η ανεξαρτησία και η κυριαρχία διαδραματίζει καθοριστικό, θεμελιώδες ρόλο και μην ακούτε τους -κεκαλυμμένους αριστεροδεξιούς- προ/υπερμαχους της αποικιοκρατίας.
Κατά την διάρκεια της κρίσης, έγινε αρκετός λόγος για την περίπτωση της Ισλανδίας (κυρίως στους χώρους της «αριστεράς»). Το 2013 η Ισλανδία υπέγραψε την πρώτη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου ευρωπαϊκής χώρας με την Κίνα. Παλαιότερα είχε φιλοξενήσει τον -πρώην- Κινέζο Πρωθυπουργό και φέτος ανταπέδωσε την επίσκεψη, πηγαίνοντας στο Πεκίνο. Όλα αυτά συνέβησαν δίχως να βυθίσουν την νήσο (η οποία έχει το 1/3 του πληθυσμού της Κύπρου, περίπου 330 χιλιάδες κατοίκους).
Ποια ήταν και παραμένει η δομική, ή μάλλον ορθότερα η ελάχιστη, διαφορά ανάμεσα στην Ισλανδία και όλες τις προαναφερθείσες χώρες (Σιγκαπούρη, Η.Α.Ε, Νορβηγία) από τη μια μεριά και στην Ελλάδα από την άλλη; (πέρα από το ότι εμείς είμαστε «κακοί, άθλιοι, υπάνθρωποι, ντροπή και όνειδος της Ευρώπης και της ανθρωπότητας κ.λπ» μπλα, μπλα... όπως μας λένε αυτοί που θέλουν να μας σώσουν από τον εαυτό μας. The lowest of the low, the scum of the earth, που λέει και ο Mark Renton στο Trainspotting, το οποίο μια χαρά συνέβαλε ή αποτέλεσε πρόπλασμα των ανεξαρτησιακών τάσεων της Σκωτίας).
Η Ισλανδία, όπως και όλες οι υπόλοιπες χώρες, διαθέτουν έλεγχο του νομίσματος τους και, το κυριότερο -γιατί οικονομιστές το υποτιμούν- κυρίαρχο κοινοβούλιο (ή κυβέρνηση).
Παγκοσμιοποίηση, αποτελεί και αυτή η κατάσταση. Η σχέση «παγκοσμιοποίησης» και πολιτικής μονάδας είναι αρκετά πιο σύνθετη από τις θεωρίες περί «εθνικού κράτους».
Υ.γ: Εάν είχες τον έλεγχο του νομίσματος σου η οικονομία σου θα προσομοίαζε προς την οικονομία αυτών των χωρών; Όχι, δεύτερη θεμελιώδης προϋπόθεση αποτελεί το κυρίαρχο -όχι ρητορικά- κοινοβούλιο. Η εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που δεν διαθέτει ευρύτερη πολιτική και οικονομική κυριαρχία, δεν διαθέτει νομισματική κυριαρχία, δεν διαθέτει κυριαρχία επί του προϋπολογισμού, δεν διαθέτει νομοθετική κυριαρχία, σε λίγο δεν θα διαθέτει και εδαφική κυριαρχία. Όλη η γραμμή σκέψης μου δεν έχει να κάνει με το νόμισμα (ούτε με την «Δύση» ή την «Ευρώπη»), αλλά με το εξής θεμελιώδες:
Στην Ελλάδα προβάλλεται η υποτακτικότητα και η υποταγή ως μόνη διέξοδος από την υστέρηση, τη φτώχεια και την υπανάπτυξη.
-----
Και όπως μου επισήμαναν με όμορφο τρόπο: «ο στίχος του Σεφέρη "Mας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχθείτε. Yποταχθήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη" έχει αποκτήσει καινούργιο νόημα στην μεταπολεμική πολιτική ελληνική πραγματικότητα».
Πηγή: Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
