Θέλουμε καί σήμερα νά προσκυνήσουμε;

Ἤ μήπως θέλουμε σήμερα νά ξεκινήσουμε, ἐπὶ τέλους, νά δροῦμε καί νά ζοῦμε Ἐλεύθεροι;

Ἡ μεγάλη φρίκη τῆς πραγματικότητός μας…
ἤ, ἄλλως ἡ κατάληξις τῆς ἐθελουσίας βλακείας μας…
Πανηγυρισμοὶ γιὰ τὴν «παλινόρθωσιν τῆς δημοκρατίας», ὡς ἀπότοκον τῶν -ἔξωθεν ἐπιβεβλημένων- ἐπεισοδίων στὸ Πολυτεχνεῖο τὸ 1973.
Κοινῶς; Ἐμεῖς γλεντούσαμε καὶ τὴν ἰδίαν στιγμὴ τὰ ἀδέλφια μας κατεσφάζοντο στὴν Κύπρο…
Πότε θά μετανοήσουμε γιά αὐτό μας τό ἔγκλημα;

Παραμονὴ σήμερα τῆς μεγάλης παραστάσεως.
Καταλήψεις, ἐξαγγελίες, δηλώσεις, φωτογραφίσεις, ὁμιλίες, ἀρθρογραφία…
…καὶ ἄλλα πολλὰ προπαγανδιστικά, ποὺ πραγματικό τους στόχο ἔχουν τὰ μυαλά μας καὶ τὰ παιδιά μας. Σκοπός τους εἶναι ὁ ἔλεγχός μας, γιὰ μίαν ἀκόμη φορά, ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήση στὸ νὰ παραιτηθοῦμε ὁριστικῶς ἀπὸ τὶς ὁποίες ἀπαγορευτικὲς γραμμὲς τῆς ἐθνικῆς συνοχῆς μας καί, φυσικά, πρωτίστως τοὺς βαθμοὺς ἐλευθερίας μας. Διότι κακὰ τὰ ψέμματα… Πρῶτα ἀπαιτεῖται νὰ ἐκπαιδευθῇ κάποιος στὸ ψεῦδος, πρὸ κειμένου νὰ μὴν ἀμφισβητῇ τὴν …«ἀλήθεια» του καὶ μετὰ εἶναι πανέτοιμος νὰ θυσιασθῇ γιὰ αὐτὴν τὴν «ἀλήθεια» μά, κυρίως, νὰ προσφέρῃ τὰ ἴδια του τὰ παιδιὰ θυσία στὸ νὰ συντηρηθῇ ἡ ὁποία πεποίθησίς του.
Μία ἀκόμη πλάνη μας ὅλο αὐτό… Μία πλάνη, ποὺ συντηρεῖται ἀπὸ μέσα μαζικῆς ἐξαπατήσεως, ἀπὸ σχολεία καὶ δασκάλους μὰ ἰδίως ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ «δημοκρατικὸ τόξο»-παραμάγαζο καὶ ὑποκατάστημα τῶν συμφερόντων τοῦ (κάθε) Rothschild.

Δουλειά μας καί Χρέος μας; Ἡ Ἀντίστασις μὲ ὅλα τὰ μέσα. Δουλειά μας καὶ Χρέος μας ἡ ἂνευ ἀρχῆς καὶ τέλους ἐξυπηρέτησις τῆς (ἱστορικῆς καὶ ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου) ἀληθείας. Δουλειά μας καὶ Χρέος μας ἡ προστασία τῶν νέων γενεῶν ἀπὸ τὰ δηλητηριώδη τους μυθεύματα. Κατ’ ἐπέκτασιν σήμερα καὶ αὔριο καὶ μεθαύριο (καὶ διαρκῶς ἐπὶ τῆς οὐσίας) δουλειά μας καὶ Χρέος μας εἶναι νὰ ἀποδεικνύουμε πὼς «πέσαμε θύματα ἀδέλφια» τῆς προπαγάνδας, τοῦ μισελληνισμοῦ καὶ τῆς λοβοτομῆς (μας) ποὺ μᾶς ἐπέβαλαν διὰ τῆς συστηματικῆς ἐκπαιδεύσεώς μας. Δουλειά μας καὶ Χρέος μας τὸ νὰ διατυμπανίζουμε τὶς Ἀλήθειες, ὅπου κι ἐὰν στεκόμεθα. Δουλειά μας καὶ Χρέος μας τὸ νὰ μὴν ἀφήσουμε αὐτὸν τὸν καθημαγμένο τόπο, γιὰ ἀκόμη μίαν φορά, ἀνυπεράσπιστον. Κι ἐπεὶ δὴ ὁ τόπος, ἀπὸ μόνος του, ἴσως νὰ μὴν μπορῇ νὰ ἀντιδράσῃ, δουλειά μας καὶ Χρέος μας νὰ τὸν θεωρήσουμε, ἐπὶ τέλους, κομμάτι τῆς ἱστορίας μας, τῆς ἐθνικῆς μας ὑποστάσεως καὶ καταληκτικῶς τοῦ μέλλοντός μας, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ τὸν διαφυλάξουμε καὶ νὰ τὸν κληροδοτήσουμε, ἀγωνιζόμενοι μὲ τὸν λόγο μας καὶ μὲ τὰ ἔργα μας.

Ἀπομακρύνουμε λοιπὸν τὰ παιδιά μας ἀπὸ τὶς παπάτζες τους καὶ τοὺς μαθαίνουμε ὅλες αὐτὲς τὶς ἱστορικὲς ἐκδοχὲς καὶ ἀλήθειες ποὺ ἀποσιωπήθησαν. Δὲν ἀσχολούμεθα μὲ τὰ «ἔργα καὶ τὶς ἡμέρες» γελοίων ἀνθρωποειδῶν, ποὺ παπαγαλίζουν κοτσανολογίες. Ἑστιάζουμε μόνον στὴν Ἀλήθεια καὶ τὴν περιφέρουμε ὡς Σημαία μας.
Μιλᾶμε παντοῦ καὶ πάντα, δίχως νὰ φοβούμεθα τὴν ἀλητεία θρασυδείλων ἀνθρωποειδῶν ποὺ βασιλεύουν πατώντας σὲ πλάνες καὶ παραχαράξεις, μὰ κυρίως στὴν δική μας σιωπή.
Ἀμφισβητοῦμε τὴν ἐξουσία τους ἐπάνω μας, διότι πατᾶ σὲ πλαστογραφίες.
Μά, κυρίως, ἐπὶ τέλους, δίδουμε ἐνέργεια, χῶρο καὶ χρόνο νὰ ἀναπτυχθοῦν μέσα μας εἰκόνες γιὰ τὸ πῶς θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ὁ κόσμος μας, ἐὰν θὰ πατᾶ σὲ γερὰ θεμέλια, τὰ ὁποία γιὰ νὰ ὑπάρξουν θὰ πρέπη, ἐπὶ τέλους, νὰ συνειδητοποιήσουμε, πὼς μόνοι μας θὰ τὰ κτίσουμε…

Ἐὰν ξεκινήσουμε, πρὸς ὤρας, μὲ αὐτά, ἔχουμε καλὲς πιθανότητες νὰ ἀπαλλαγοῦμε συντόμως καὶ ὁριστικῶς ἀπὸ τὰ σαπρόφυτα.

Φιλονόη

Πηγή: Φιλονόη καὶ Φίλοι...