Θέλουμε κι ἐκλογές;
Γιά νά ἀλλάξουμε τί; Μέ ποίους; Μέ τούς
ἰδίους καί τούς ἰδίους, ποὺ μεταπηδοῦν ἀπὸ κομματομάγαζο σὲ
κομματομάγαζο ἤ μέ νέα πρόσωπα πού δέν σχετίζονται μέ γραμμές διαπλοκῆς;
Μήπως μέ τά ἴδια κόμματα, ποὺ ἐνίοτε ἀλλάζουν ΑΦΜ κι ὀνόματα,
παραμένοντας πανομοιότυπα μεταξύ τους, ἤ μέ νέα πού δέν ὑπάρχουν; Μήπως
μέ τό ὑπάρχον ἐκλογικό σύστημα πού δίδει ἀσυλία αἰωνίως στούς πιστούς
ὑπηρέτες του ἤ μέ ἕνα ἄλλο, πού πρέπει μόνοι μας νά στήσουμε ἐκ τοῦ μή
ὄντος, ἀλλά θά πατᾶ ἐπάνω στό δίκαιον καί στήν ἀριστεία;Καί,
τέλος πάντων, μέ ποίαν λογική θά μποροῦσε νά ἐπέλθῃ κάποια θετική
ἀλλαγή ὑπέρ μας, ὄταν ὑποχρεωτικῶς πρέπει νά χρησιμοποιήσουμε ἔναν
μηχανισμό πού διαρκῶς στρέφεται ἐναντίον μας, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐκλογικοῦ
ἀποτελέσματος; Πῶς θά χρησιμοποιήσουμε πρός ὄφελός μας κάτι πού πρό
πολλοῦ ἔχει ἀποδειχθῆ πώς εἶναι λάθος; Γιατί νά πρέπῃ νά ἐπιλέξουμε κάτι
μεταξύ αὐτῶν πού μᾶς κατέστρεψαν καί μᾶς καταστρέφουν ἀντί νά τά
πιάσουμε ὅλα ἀπό τήν ἀρχή ;
Ὥρα εἶναι νὰ ἐλπίζουμε καὶ σὲ …ἐπιφοιτήσεις.
Ἕνας ὁλόκληρος μηχανισμός, ποὺ δὲν ἀναφέρεται στὴν νομιμότητα τῆς τοκογλυφίας, ἀλλὰ μὲ ὄλους τοὺς τρόπους τὴν ὑπερασπίζεται λυσσωδῶς, εἶναι ἔνας λάθος μηχανισμός. Καὶ τέτοιος ἀκριβῶς εἶναι αὐτὸς ποὺ πατᾶ ἐπάνω του καὶ τὸ μόρφωμα (ποὺ καταχρηστικῶς καὶ πλαστογραφημένως φέρει τὸ ὄνομα) «Ἐλλάς», ἀλλὰ καὶ ἠ Ἡνωμένη (τους) Εὐρώπη, καθὼς καὶ ἄπαντες οἱ διεθνεῖς ὀργανισμοὶ πού, τάχα μου τάχα μου, ἐπιβλέπουν καὶ ἐγγυῶνται τὴν νομιμότητα. Ποίαν νομιμότητα;
Ἔχουμε συνειδητοποιήση πώς, πάλι βάσει πλαστογραφήσεως, ἀνεβαπτίσθη σέ «νομιμότητα» μόνον ὅ,τι ὑπηρετεῖ, προστατεύει καί ἐπιμηκύνει τήν διάρκεια τῆς ἀνομίας, τῆς ἀδικίας καί τῆς ἀνελευθερίας;
Ξανὰ λοιπὸν ἀπὸ τὴν ἀρχή.
Ὑπῆρχε ποτέ περίπτωσις αὐτός ὀ σαπροφυτικός μηχανισμός νά ὑπηρετήσῃ ἤ νά ἐνισχύσῃ ὁ,τιδήποτε θά τόν ἔβλαπτε; Ὑπῆρχε περίπτωσις νά ἐπιτρέψῃ σέ ῥωγμές νά τόν ἀποδυναμώσουν; Ἤ μήπως ὑπῆρχε περίπτωσις τά σαπρόφυτα τοῦ κόσμου μας νά βάλουν τά χεράκια τους καί νά βγάλουν τά ματάκια τους;
Συνεπῶς νόμοι, Συντάγματα, δικαιοσύνη, πολιτικοί, δημόσιοι ὑπάλληλοι, δημοσιοκάφροι, πανεπιστήμια, στρατοί, ἀστυνομίες τοῦ κόσμου μας ὑπηρετοῦν τὰ κράτη (ἢ καὶ τὶς Ἑνώσεις κρατῶν ἐνίοτε, ἤ ἀκόμη καὶ τὶς αὐτοκρατορίες), ποὺ ὅμως ἐλέγχονται ἀπὸ ἔναν -τύποις- δανειοληπτικὸ μηχανισμό, ὁ ὀποῖος ἀποκρύπτει ἐπὶ τῆς οὐσίας τὴν παγκόσμιο δικτατορία τῶν τοκογλύφων. Μὲ πρόσχημα τοὺς τόκους καὶ τὰ χρέη, χειραγωγοῦν τὴν ἀνθρωπότητα, χρησιμοποιῶντας τοὺς νόμους -ποὺ οἱ ἴδιοι ψηφίζουν- ἢ τὰ συντάγματα -ποὺ ἐπίσης οἱ ἴδιοι μᾶς φορτώνουν ἤ, ἐὰν αὐτὰ ἔχουν καταπέση, τοὺς στρατούς τους.
Μῦθος τὰ πάντα ἑξ ὄσων μᾶς ἔχουν ὐποδείξη γιὰ πραγματικότητά μας. Τὰ πάντα στὴν ὑπηρεσία τοῦ τοκογλύφου δικτάτορος ἦσαν, εἶναι καὶ σχεδιάζεται νὰ παραμείνουν.
Βιτρίνες εἶναι ὅλα αὐτά. Βιτρίνες. Βιτρίνες πρὸ κειμένου νὰ μὴν βλέπουμε τὸν πραγματικὸ δυνάστη τοῦ κόσμου μας καὶ νὰ καταφεύγουμε στὶς «δημοκρατικὲς διαδικασίες» γιὰ νὰ ἀλλάξουμε τοὺς μὲν μὲ τοὺς δὲ καὶ νὰ συνειδητοποιήσουμε, λίγο ἀργότερα, πὼς καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δὲ εἶναι τὸ ἴδιο πράγμα.
Μήπως λοιπόν ἀκόμη ἐλπίζουμε σέ ἀλλαγή
μέ τό ὑπάρχον ἐκλογικό σύστημα, πού ἀγνοεῖ καί περιφρονεῖ ὅσους δέν τό
ἀναγνωρίζουν; Μήπως δέν ἀντιλαμβανόμεθα πώς μᾶς τελείωσε ἡ «ψῆφος
διαμαρτυρίας», μαζύ μέ ὅλους αὐτούς πού θά ἤθελαν -καὶ θὰ μποροῦσαν- νά
ἀλλάξουν κάτι ὑπέρ τῶν πολλῶν καί εἰς βάρος τῶν τοκογλύφων, εἰδικῶς μέσῳ
αὐτοῦ τοῦ θνησιγενοῦς ἐκλογικοῦ αὐτοῦ συστήματος; Μήπως ἔληξαν οἱ
κατευθυνόμενες δημοσκοπήσεις ἤ μήπως ἔπαυσε ἡ στοχευμένη προπαγάνδα;
Μήπως μᾶς τελείωσε ἡ παραπληροφόρησις ἤ μήπως θά ἐκλεγῇ γιά νά διοικήσῃ
κάποιος ἤ κάτι ἐκτός «δημοκρατικοῦ τόξου»;
Μήπως τέλος πάντων ὑπάρχῃ, ὑπὸ τὶς παροῦσες συνθῆκες, δυνατότης διαφυγῆς
ἀπό τά παραμάγαζα τῶν …«περιουσίων» τοῦ κόσμου μας ἤ μήπως ἔπαυσαν τά
ἐκλογικά ἀποτελέσματα νά εἶναι «φορεμένα» ἐκ τῶν δυναστῶν μας, βάσει τῶν
δικῶν τους σχεδιασμῶν καί οὐδέποτε βάσει τῆς (ἂς ποῦμε) δημοκρατικῆς
ψήφου; Μήπως τελικῶς ὅλα αὐτά πού μᾶς συμβαίνουν εἶναι ἀποτέλεσμα
συγκεκριμένων γραμμῶν καί κατευθύνσεων πού πηγάζουν ἁπλῶς ἀπό τήν
τοκογλυφική μας δικτατορία, μέσῳ τῶν δικῶν τους μηχανισμῶν ἐλέγχου ἀκόμη
καί τῆς ψήφου, πού «παγιώνονται» ὡς «ἀληθῆ» μέ τήν βοήθεια τῶν δικῶν
τους Μέσων Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως;
Κι ἐάν ἰσχύουν ὅλα -ἢ κάποια- ἀπό αὐτά, τότε μέ ποιόν τρόπο μπορεῖ μία κοινωνία νά ἀπαλλαγῇ ἀπό αὐτόν τόν σαπροφυτισμό, ποὺ ἀποδεδειγμένα εἶναι λάθος; Γίνεται ὅμως ἕνα λάθος νά διορθωθῇ μέ ἄλλο λάθος; Ἤ μήπως διορθώνεται μόνον μέ τό νά παύσουμε νά πατᾶμε ἐπάνω του, ἀφήνοντάς το πίσω μας ὁριστικῶς;;;
Ἀλλὰ ἔχουμε κι ἄλλα…
Ἀπὸ τὴν μία οἱ ἀθρόες, ἂν καὶ ἐπισήμως -βάσει ἀποφάσεων τοῦ ΣτΕ- ἀντισυνταγματικὲς ἀκόμη, «ἑλληνοποιήσεις», ποὺ μετατρέπουν τὰ στίφη τῶν εἰσβολέων σὲ μέσον ἐλέγχου τοῦ ἐκλογικοῦ ἀποτελέσματος, μὲ ἀποτέλεσμα ὁ κάθε ἰμάμης, γιὰ παράδειγμα, ἔχει τὰ δικά του «διαπραγματευτικὰ χαρτιά», πάντα εἰς βάρος μας.
Ἀπὸ τὴν ἄλλην ἡ κάθε Singular, ποὺ ἀπαγορεύει ἔλεγχο καὶ παρατηρητές, πρὸ κειμένου νὰ παραμένουν οἱ σχετικὲς νοθεῖες στὸ ἀπυρόβλητον. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς οὐδεὶς θέλει νὰ ἐμπλακῇ μαζύ τους καί, ἀκόμη κι ἐὰν ὑπάρξουν ἀμφισβητήσεις τῶν ἐκλογικῶν ἀποτελεσμάτων, οὐδεὶς δύναται νὰ ἐρευνήσῃ τὸ ἐὰν τὰ ἐκλογικὰ ἀποτελέσματα εἶναι ἀληθῆ ἢ μαγειρεμένα.
Καί, φυσικά, μονίμως πίσω ἀπὸ ὅλες τὶς σοσιαλιστικοῦ τύπου κομματικὲς προτάσεις, κρύβεται βεβαιωμένα ὁ ἀπόλυτος ἔλεγχος τῶν διαφόρων στοῶν καὶ λεσχῶν καὶ Μ.Κ.Ο., ποὺ ὅμως οὐδέποτε ἐπεδίωξαν τὸ καλό μας, παρὰ μόνον τὴν ἀπόλυτό μας ὑποταγή.
Θέλουμε κι ἐκλογές λοιπόν;
Ὑπό ποίους ὄρους; ‘Υπό ποίες συνθῆκες; Μέ ποίους μηχανισμούς ἐλέγχου; Μά ποίαν -μεγάλη ἢ μικρὴ- νοθεία; Μέ ποίους ὑποψηφίους; Μέ ποῖον ἐκλογικό σῶμα;
Ἂς τὸ ξανά-καλό-σκεφθοῦμε.
Τὰ φερόμενα ὡς ὅπλα μας εἶναι δικά τους καὶ εἶναι σημαδεμένα. Μὲ σημαδεμένα ὅπλα δὲν πηγαίνεις σὲ πόλεμο. Κάθεσαι σπίτι σου.
