Θράσος καὶ ποταπότης Ἄρχοντος ἀναιδοῦς!
Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης, Δάσκαλος
«… Ἡ μεταμνημονιακὴ Ἑλλάδα δὲν μπορεῖ νὰ βασίζεται σὲ ἀτζέντα «Ἑλλὰς Ἑλλήνων χριστιανῶν» οὔτε «Πατρίς, θρησκεία, οἰκογένεια». Δὲν εἴμαστε λαὸς ὀρθόδοξος. Ἡ θρησκευτικὴ συνείδηση εἶναι γιὰ κάθε ἄνθρωπο κάτι ἰδιαίτερο. Εἴμαστε ἕνα σύγχρονο κράτος καὶ ὄχι «ταλιμπᾶν τῆς Ὀρθοδοξίας». Οἱ παραδόσεις σὲ πολὺ μεγάλο βαθμὸ κρατοῦνται ὅσο τὶς κρατάει ἡ ἐποχή τους», εἶπε ἕνας ἀπ` αὐτοὺς ποὺ «κυβερνᾶνε» τὴ χώρα.
Πρόκειται γιὰ θρασύδειλη κίνηση. Ὁ θρασύδειλος μεταμορφώνεται σὲ παλικάρι, ἀφοῦ πρῶτα κάνει ἐκτίμηση τῆς κατάστασης καὶ καταλάβει πὼς ὑπάρχει χῶρος νὰ ξεδιπλώσει τὴ δειλία του. Καὶ σήμερα ὑπάρχει ἡ ἀνάλογη ἀνοχὴ καὶ τὸ πρόσφορο ἔδαφος, νὰ μιλάει ὁ κάθε ἀσεβής, χωρὶς νὰ ὑπολογίζει νόμους, ἠθικὲς ἀρχὲς καὶ ἀναστολὲς καὶ κυρίως σεβασμὸ στὴν ἀξία τοῦ προσώπου καὶ σὲ κάθε διαχρονικὴ ἀξία.
Σύσσωμος ὁ πολιτικὸς κόσμος ἀπαντᾶ μὲ τὴ σιωπή του στὴ βλασφημία αὐτὴ ἢ τὸ πολὺ πολὺ μὲ μισόλογα καὶ ὑπαινιγμούς, μόνο καὶ μόνο νὰ κερδίσει τὰ γνωστὰ τιποτένια πράγματα, ἀπὸ μιὰ πρώτης τάξεως εὐκαιρία. Ὁ δὲ «πνευματικὸς» κόσμος, δεδηλωμένος στὴν πλειοψηφία του ἀρνητὴς τῆς πίστεως, δὲν συμμετέχει καν στὸ παιχνίδι. Τοῦ ταιριάζει μιὰ χαρὰ αὐτὴ ἡ κατάσταση. Θὰ ἐκφράζεται πλέον πιὸ....
ἄνετα, ἔχοντας ὡς προηγούμενο ἕνα ἀκόμη «δυνατὸ χαρτὶ τῆς τράπουλας».
Ἀρχικά, δὲν μπορεῖ νὰ περάσει ἀπαρατήρητο, τὸ ὅ,τι ὁ Αρχοντας τοποθετεῖ τὴν Ἑλλάδα σὲ περίοδο μεταμνημονιακή. Εἶναι ἕνα ψέμα μεγατόνων γιὰ μικρὰ παιδιά, καθὼς ὁ ἑλληνικὸς λαὸς βογκᾶ κυριολεκτικὰ κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τοῦ ἀγώνα γιὰ ἐπιβίωση. Ζοῦμε σὲ ἐποχὴ καθαρὰ ἐνδομνημονιακὴ καὶ μάλιστα στὴν κορύφωση τοῦ μαρτυρίου, χωρὶς νὰ γνωρίζουμε τὶς ἐπερχόμενες ἐξελίξεις. Γιὰ τὸ δὲ τέλος αὐτῆς τῆς αἰσχρῆς ταπείνωσης τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἃς μὴ γελιόμαστε, δὲν μπορεῖ νὰ γίνει καν συζήτηση.
Δυστυχῶς, τὰ παραπάνω λόγια εἰπώθηκαν ἀπὸ ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος, ἐνῶ κατέχει μιὰ λίαν ἐξέχουσα θέση στὴν λειτουργία τοῦ πολιτειακοῦ συστήματος, ἐντούτοις δὲν εἶναι ἱκανός(;) νὰ ξεχωρίσει τὶς ἔννοιες λαὸς καὶ κράτος, ἔννοιες οἱ ὁποῖες διδάσκονται ἀκόμη ἀπὸ τὴν πέμπτη δημοτικοῦ. Καὶ ὅσο γιὰ τὸ κράτος, μπορεῖ νὰ ἔχει γνώμη καὶ νὰ τὸ χαρακτηρίζει ὅπως νομίζει. Ἐξάλλου πολιτικὸς εἶναι καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ δουλειά του, νὰ λέει παραμύθια καὶ νὰ αὐτοϊκανοποιεῖται. Γιὰ τὸ λαὸ ὅμως καὶ τὴν πίστη του; Μὲ ποιὸ δικαίωμα;;;
Ἐρχόμαστε τώρα στὸ βαρύγδουπο βλάσφημο κενολόγημα: «Δὲν εἴμαστε λαὸς ὀρθόδοξος», λέει. Δὲν εἴμαστε, ποιοί; Ἐσύ, τὸ ξέρουμε πὼς δὲν εἶσαι, μᾶς τὸ εἶπες πολλάκις καὶ πολυτρόπως. Ἀλλὰ μὲ ποιὸ δικαίωμα παίρνεις στὸ στόμα σου τὸν ἑλληνικὸ λαὸ καὶ τὸν βάζεις ἀπὸ τὴ δική σου μεριά; Ποιός σου ἔδωσε αὐτὸ τὸ δικαίωμα;
Θρασύτατη παρέμβαση καὶ ἀσεβὴς συμπεριφορά, στὰ ἱερὰ καὶ ὅσια ἑνὸς λαοῦ μὲ τέτοια ἱστορία. Πῆραν ἀέρα τὰ μυαλὰ τοῦ Ἄρχοντα αὐτοῦ καὶ τολμάει νὰ ἀποκαλύψει τὴν ἀνήθικη διάθεσή του καὶ τὴν ἀπαξίωσή του ἀπέναντί σε ἑκατομμύρια ψυχές. Τὰ ὄνειρα καὶ τὶς ἐπιθυμίες τῆς ἀπιστίας του βιάζεται καὶ λαχταρᾶ νὰ τὰ κάνει , ἔστω, εἰκονικὴ πραγματικότητα, μήπως καὶ πάρει κάποια ἀνάσα ἡ ἄδεια καρδιά του.
Ἃς ἀκούσει καὶ ἃς μάθει ὁ Αρχοντας αὐτός, ὁ ἄσχετος καὶ ἄμοιρός τῆς Ὀρθόδοξης πίστης καὶ Παράδοσης, πὼς ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἦταν ποτὲ καὶ δὲν θὰ γίνει ποτὲ ταλιμπᾶν. Ταλιμπᾶν εἶναι οἱ ἤδη ἐφαρμοζόμενες λυκάνθρωπες «ἰδεολογίες», ντυμένες μὲ ἔνδυμα προβατόσχημο καὶ ὅλα τα συναφῆ, ποὺ ἐπιβάλλονται στὶς πλάτες αὐτοῦ τοῦ εὐλογημένου λαοῦ, ἄκοντος ἐκόντος. Οἱ ἅγιοι τῆς πίστης μας εἶναι οἱ ἰδανικοὶ διδάσκαλοι, ποὺ χαριτώθηκαν ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τοὺς ὁποίους εἶχε πάντοτε ὡς ὁδηγοὺς τὸ Γένος αὐτό, γιὰ νὰ πορευτεῖ στὴ ζωὴ του εἰρηνικά, δίκαια καὶ ἀνθρώπινα.
Κύριε Ἄρχοντα, δὲν ἔχεις ἰδέα ἀκόμη τί σημαίνει Παράδοση. Νομίζεις πὼς Παράδοση εἶναι τὸ καρναβάλι, ἡ λαγάνα καὶ ὁ χαρταετός; Ἢ ὁ χορὸς καὶ τὸ τραγούδι, σὰν μουσειακὰ ἐργαλεῖα, γιὰ νὰ `χοῦμε νὰ διασκεδάζουμε καὶ νὰ τρῶμε σουβλάκι; Ἢ μήπως ἀκόμη καὶ αὐτὴ ἡ λεγόμενη «ἐθιμοτυπία», ποῦ ἀπὸ μόνη της δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μονότονη ἐπανάληψη τῶν ἴδιων πραγμάτων, χωρὶς κανένα οὐσιαστικὸ περιεχόμενο; Τί περισσότερο νὰ ξέρεις βέβαια, πέρα ἀπὸ τὰ «πανηγυρτζίδικα» καὶ τὴν ὑποκριτικὴ τέχνη τῆς «φιλίας τοῦ λαοῦ»!
Ἡ Ρωμαίικη Παράδοση ἔχει γιὰ στέμμα της τὸν ἱδρώτα, τὸ δάκρυ καὶ τὸ αἷμα! Τὴν φιλοθεΐα, τὴν φιλοπατρία καὶ τὴν φιλανθρωπία, μέσα ἀπὸ τὴ θυσία καὶ τὴν ἑκούσια σταύρωση, ὅπως μᾶς τὴν παρέδωσαν οἱ ἅγιοι καὶ οἱ ἥρωες! Ἔχει γιὰ ὅπλα της τὴν ὀλιγάρκεια καὶ τὴν αὐτάρκεια ἀγκαλιὰ μὲ τὴν εὐσέβεια. Ἔχει τὴν ἄσκηση καὶ τὴν ὄντως ψυχαγωγία (ἀγωγὴ τῆς ψυχῆς). Τὸ τερπνὸ μὲ τὸ ὠφέλιμο, ἄριστα συνδυασμένα. Ἡ Ρωμαίικη Παράδοση προσβλέπει στὸν Οὐρανό. Δὲν ζεῖ μόνο γιὰ ἐδῶ, γιὰ τὰ παρόντα ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ αἰώνια, τὰ ὁποῖα φαντάζουν γιὰ σᾶς τοὺς «λογικοὺς» ἀστεία πράγματα.
Ἄγευστος αὐτῆς τῆς Ἀλήθειας, νομίζεις πὼς ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση εἶναι λαϊκὸ τραγούδι, ποὺ ἦρθε, τραγουδήθηκε γιὰ λίγον καιρὸ καὶ θὰ ἐξαφανιστεῖ στὸ «χρονοντούλαπο τῆς ἱστορίας»; Νομίζεις πὼς εἶναι μιὰ «συνήθεια», ποὺ ἦρθε καὶ θὰ περάσει; Οἱ Ὀρθόδοξες Παραδόσεις δὲν κρατοῦνται ἀπὸ τὴν ἐποχή τους, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ περιεχόμενό τους. Τρέφουν τὴν ὕπαρξη καὶ τῆς προσφέρουν τὴ χαρά, ποὺ πραγματικὰ ἔχει ἀνάγκη. Καὶ ἐπειδὴ εἶναι ποτισμένες μὲ Ἁγιοπνευματικὴ Χάρη, ἔχουν περιεχόμενο ἀληθινό, διαχρονικό, παιδαγωγικό, ἠθοπλαστικό, ψυχοθεραπευτικό, καὶ ἐντέλει σωστικό.
Γὶ` αὐτὸ δὲν τὶς κρατοῦν οἱ ἐποχὲς ἀλλὰ οἱ ψυχές!!! Τὶς βιώνουν, τὶς γεύονται, τὶς ἀναπλάθουν, τὶς ἀναγεννοῦν καὶ τὶς διατηροῦν ἀπὸ τὸ περίσσευμά τους, ἀπὸ τὸ ὑπερχείλισμά τους: ΟΙ ΨΥΧΕΣ!!! Καὶ ὅσο κι ἂν δὲν φαίνεται στὰ μάτια μας, ὑπάρχουν ἑλληνικὲς ψυχὲς γεμάτες λεβεντιά, ποὺ ἀγαποῦν αὐτὴν τὴν Παράδοση καὶ εἶναι ἕτοιμες, ὅταν ὁ καιρὸς τὸ καλέσει, νὰ τρέξουν καὶ νὰ δώσουν ἀκόμη καὶ τὴ ζωὴ τους γι` αὐτήν.
Ἀρκετὰ ἀπὸ ἕναν τιποτένιο δάσκαλο! Ἀπὸ ἕναν Ὀρθόδοξο, ποὺ πονάει γιὰ τὸ ψέμα, τὴν ἀναίδεια καὶ τὸ θράσος ἑνὸς «ἄρχοντα», ὁ ὁποῖος, καταχρώμενος τὴν ἐξουσία, ὑφαρπάζει τὴν ἐλευθερία καὶ τὰ ἱερά τοῦ λαοῦ καὶ τὰ διαχειρίζεται ὡς δικτάτορας κατὰ τὴ δική του «ἰδεολογία».
Σάββας Ἠλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 10-8-2017
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
