Τι να σκεφτόσουν βρε Ιούδα;

Τρομάζει κανείς αν καλοσκεφτεί πόσο σημαντική είναι η επίδραση της απαίσιας αυτής πράξης, της προδοσίας, στη διαμόρφωση της ανθρώπινης ιστορίας. Μια προδοσία συνέβαλε στο να χάσει ο άνθρωπος την ανώτερη φύση και υπόστασή του. Ένας άγγελος αποφάσισε να προδώσει τον Πλάστη και Δημιουργό του, να αυτονομηθεί και να αρχίσει την καταστροφική του δράση στον κόσμο. Αυτός ήταν που αποπλάνησε τους πρωτόπλαστους κι από εκεί αρχίζουν τα βάσανά μας πάνω σε τούτη τη γη. Αλλά μια προδοσία έπαιξε το δικό της ρόλο και στην ευκαιρία που έχει ο άνθρωπος να ξανακερδίσει όσα έχασε.

Ο Ιούδας πρόδωσε τον Κύριο που με το Σταυρικό Του μαρτύριο μας έδωσε τη δεύτερη ευκαιρία. Κι έτσι, αν το παλέψουμε, μπορούμε να αποκαταστήσουμε την πρότερη φύση μας και να' μαστε για πάντα μες στην καλή χαρά.

Ο Ιούδας λοιπόν από τότε έγινε το πρότυπο του προδότη. Και όχι άδικα. Η ιστορία είναι γεμάτη προδότες, αλλά σαν τη δική του την προδοσία δύσκολο να βρεις. Πώς είναι δυνατό να βλέπεις μπροστά στα μάτια σου τόσα και τόσα αδιανόητα θαύματα, τέτοια αγάπη, τόση καλοσύνη και να την προδίδεις; Πώς προδίδεις την τελειότητα και το μεγαλείο του Ύψιστου Δασκάλου που σου έκανε την τιμή να σε διαλέξει ως έναν από τους δώδεκα πρωτοκορυφαίους μαθητές Του; Πώς γίνεται να προδώσεις τον Υιό και Λόγο του Θεού, όταν βιώνεις και ζεις από κοντά χειροπιαστές αποδείξεις της υπέρτατης Αλήθειας;

Αυτά τα ερωτήματα έχουν βασανίσει πολλούς. Θεολόγους, συγγραφείς, ποιητές, φιλοσόφους. Σπουδαία μυαλά καταπιάστηκαν με το θέμα κι έχουν φτιάξει σενάρια σχετικά με το πώς το σκέφτηκε ο Ιούδας και πώς την πάτησε με αυτόν τον φρικτό τρόπο. Νομίζω λοιπόν πως ο Θεός δεν επιτρέπει να πάρουμε σίγουρες απαντήσεις γι' αυτό το ζήτημα, για να διαβάζουμε όλοι μας αυτά τα διαφορετικά σενάρια και να προβληματιζόμαστε.

Κι έτσι να ωφελούμαστε χρησιμοποιώντας τον Ιούδα σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα ως παράδειγμα προς αποφυγή.

Τα τροπάρια της Εκκλησίας μας αποκαλούν τον Ιούδα δυσσεβή και όχι ασεβή. Νομίζω ότι υπάρχει μια μικρή διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα δύο. Πράγματι, ο Ιούδας με όλα αυτά που βίωσε δεν θα μπορούσε να μην έχει σεβασμό (δεν ήταν α-σεβής) απέναντι στον Κύριο. Απλώς ο σεβασμός του δεν ήταν ο ορθός (ήταν δυσ-σεβής). Δεν ήταν, δηλαδή, προς τη σωστή κατεύθυνση. Πράγματι, αν γυρίσουμε πίσω στην κρίσιμη στιγμή της αποστασίας του εξαποδώ, όταν έγινε κι η Σύναξη των Αρχαγγέλων, μπορούμε καλύτερα να καταλάβουμε τη διαφορά. Βροντοφωνάζει λοιπόν τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, για να συγκρατήσει τους Αγγέλους, ώστε να μην παρασυρθούν και πάνε με τον άλλον, «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου». Δεν τους λέει μόνο να σταθούν με σεβασμό (φόβο) απέναντι στο Θεό, αλλά και καλώς. Εκεί στο «καλώς» το έχασε ο Ιούδας. Εκεί το χάνουν κι όσοι δεν στέκονται με την απόλυτα σωστή νοοτροπία (Ορθό-δοξα) απέναντι στον Χριστό, και γίνονται αιρετικοί – όλοι τους.

Γράφει στο Ευαγγέλιο ότι ο Ιούδας ήταν φιλοχρήματος κι ότι έβαζε και χέρι στο κοινό ταμείο. Η φιλαργυρία του λοιπόν σίγουρα ήταν η βάση, αλλά είναι πολλοί που εικάζουν ότι από μόνο του αυτό το ελάττωμα δεν ήταν ικανό να τον οδηγήσει στην προδοσία.

Ας δούμε λοιπόν κι άλλα πιθανά σενάρια – με την έννοια ότι είτε ισχύουν είτε όχι, εμείς μπορούμε να βγούμε ωφελημένοι από την ανάλυσή τους.

Είναι ένα περιστατικό που περιγράφεται στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, το οποίο είναι αρκετά αποκαλυπτικό για τον τρόπο που σκέφτεται ο Ιούδας. Πάει το λοιπόν η Μαρία η αδερφή του Λαζάρου κι αλείβει τα πόδια του Χριστού με μύρο. Κι τι λέει ο Ιούδας γι’ αυτό; Ότι αυτό δεν είναι σωστό, γιατί θα μπορούσε το μύρο αυτό να εκποιηθεί και τα χρήματα να δοθούν στους φτωχούς. Άρα εδώ δεν έχουμε μόνο φιλαργυρία. Εδώ έχουμε και αλαζονεία!

Αυτά είναι! Άμα είσαι έξυπνος και ψαγμένος, που λένε, δεν μένεις στο απλό. Όλα τα φέρνεις βόλτα με τη λογική, όλα τα καταφέρνεις. Κάνεις και μάθημα και υποδείξεις και στον Δάσκαλο, άμα λάχει. Έτσι είναι, άμα είσαι μεγάλος μάγκας. Λες και δεν ήξερε ο Χριστός για τους φτωχούς. Λες και δεν μπορούσε να την σταματήσει τη Μαρία και να της πει «άσε, μην το ξοδεύεις το πολύτιμο μύρο και πάει τσάμπα»... Τον Ιούδα περίμενε να του το πει. Εμ βέβαια... πού να του κόψει το μυαλό του Θεού τώρα...

Για να ανασταίνει τον Λάζαρο από τους νεκρούς καλός είναι. Αλλά στα άλλα... άσ' τα. Δεν του κόβει και πολύ.

Έτσι λοιπόν θα σκέφτηκε ο Ιούδας και με τα τριάντα αργύρια. Κοίτα είπε να δεις τι ξύπνιος που είμαι. Τσεπώνουμε τα τριάντα και όταν έρθουν τα κορόιδα να πιάσουν τον Χριστό, τότε Αυτός σαν Θεός που είναι θα τους φυσήξει και θα μαρμαρώσουν. Ή –ακόμα καλύτερα– θα τους κάνει σκόνη. Κι έτσι και θα τους τα πάρουμε, και τη δύναμή μας θα δείξουμε, και όλα καλά. Και η πίτα ολάκερη και ο σκύλος χορτάτος. Γεια σου ρε Ιούδα μεγάλε κουμανταδόρε! Έτσι, κανόνισέ τα εσύ και βάλε και τον Θεό να χορέψει στο ρυθμό που βαράς. Όλα τα τακτοποίησες... Αλλά... κάτι σου ξέφυγε μάλλον. Έτσι δεν είναι; Μήπως να κρατούσες μια πισινή βρε Ιούδα; Μήπως να ρωτούσες πρώτα τον Χριστό τον ίδιο για το σχεδιασμό σου; Ή έστω κανέναν από τους άλλους μαθητές; Έτσι λέμε, για μια δεύτερη γνώμη...

Αλαζονεία λοιπόν. Ταπεινοφροσύνη ούτε για δείγμα.

Έτσι να το κάνουμε κι εμείς οι νεοέλληνες. Να μη ρωτάμε τους Θεοφόρους πατέρες και τους Αγίους. Δεν χρειάζεται. Είμαστε σπουδαίοι κουμανταδόροι απάνω στους θρόνους μας. Να κάνουμε τις κολεγιές και τις διπλωματίες μας. Κι επειδή είμαστε σπουδαίοι και διανοούμενοι και πεφωτισμένοι και μας κόβει πολύ το μυαλό, θα τα φέρουμε βόλτα όλα από μόνοι μας. Κι ο Θεός τότε θα τρέξει από πίσω μας να μας υποστηρίξει. Δεν κουνάμε το κεφάλι μας καλύτερα να συνέλθουμε;

Γιατί ο άλλος, ο «ξύπνιος», στο τέλος «απελθών απήγξατο»...

Πηγή: Pontos-News