Τί ἐθνικότητας ἦταν ὁ Γεώργιος Καστριώτης, ὁ ἐπονομαζόμενος «Σκεντέρμπεης»;

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

Φίδια τριγύρω μας…γεννήματα ἐχιδνῶν. Οἱ Σκοπιανοί, κράτος προϊὸν πλεκτάνης τῶν ξένων καὶ προδοσίας τῶν ἡμετέρων γενιτσάρων, σφετερίστηκαν τὴν ἔνδοξη ἱστορία τῆς Μακεδονίας μας. Ποιοί; Τὸ ἀσκέρι σλαβόφωνων Κομιτατζήδων, συνεργατῶν τῶν ΝΑΖΙ, Μακεδόνες; «Φρίξον ἥλιε, στέναξον ἡ γῆ!!». Οἱ Τοῦρκοι, ποὺ ὅπως προσφυῶς ἐλέχθη, ἀντὶ γιὰ ἱστορία, ἔχουν ποινικὸ μητρῶο, λαὸς γενοκτόνος καὶ καταστροφέας πολιτισμῶν. Οἱ Βούλγαροι ποὺ ἀκόμη ἀχνίζει τὸ αἷμα τῶν ἀδικοσφαγέντων στὴ Δράμα καὶ σ’ ὅλη τὴν Μακεδονία. Οἱ Βούλγαροι, ποὺ ἀκόμη περιμένει ἡ λεηλατημένη Παναγία ἡ Εἰκοσιφοίνισσα τὰ ἁρπαγέντα τιμαλφῆ της καὶ δὲν ἔπαψαν ποτὲ νὰ ὀνειροφαντάζονται τὴν πολυπόθητη ἔξοδο στὸ Αἰγαῖο. Ἀπὸ κοντὰ καὶ οἱ Ἀλβανοί, οἱ ὁποῖοι ἐπιβεβαιώνουν ποικιλοτρόπως τὸ ὑπὸ τῶν ἀρχαίων λεχθὲν «οὐδεὶς ἀσφαλέστερος ἐχθρὸς τῶν εὐεργετηθέντων», δὲν ἔχουν ἀφήσει ἥρωα τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, ἐν τῇ διαχρονίᾳ της, τὸν ὁποῖο δὲν ἔχουν βαφτίσει Ἀλβανό. Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, ὁ Πύρρος, οἱ αὐτοκράτορες τοῦ Βυζαντίου, ὁ Μάρκος Μπότσαρης, ἡ Μπουμπουλίνα, κατὰ καιροὺς ἀλλάζουν ἰθαγένεια ἀπὸ τσαρλατάνους τῆς ἱστοριογραφίας τους. Τώρα καὶ τὸν ἐλευθερωτή μας, τὸν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Ἀλβανὸς δημοσιογράφος, τὸν καταγράφει στὰ μητρῶα ἀρρένων τῶν…Τιράνων. Ὁ Γέρος τοῦ Μοριᾶ ἔγινε «Τεοντὸρ Κολοκοτρόνι». (Θὰ τοῦ ζητοῦσα τοῦ κακομοίρη νὰ μοῦ ἐξηγήσει τὶς ἐτυμολογίες τοῦ ὀνόματος τοῦ ἥρωα. Τὸ «Τεοντὸρ» στὰ ἀλβανικά, τί ὁρίζει γιὰ παράδειγμα;).

Ἡ καλύτερη ἄμυνα ὅμως εἶναι ἡ ἐπίθεση. Ἐθνικὸς ἥρωας τῶν Ἀλβανῶν θεωρεῖται ὁ λεγόμενος κατ’ αὐτοὺς «Σκεντέρμπεης». Ἡ λέξη εἶναι σύνθετη ἀπὸ τὸ Ἰσκεντέρ, ἡ ἀραβικὴ ἀπόδοση τῆς λέξεως Ἀλέξανδρος καὶ ἀπὸ τὸ μπέης (=ἄρχοντας).

Ποιός ἦταν ὅμως ὁ Σκεντέρμπεης καὶ τί σχέση ἔχει μὲ τὴν μωαμεθανικὴ Ἀλβανία; Τὸ πραγματικό του ὄνομα εἶναι Γεώργιος Καστριώτης. Γεννήθηκε τὸ 1404 στὴν Ἤπειρο -δὲν ὑπῆρχε καμιὰ Ἀλβανία τότε- ἀπὸ χριστιανοὺς γονεῖς. Τὸν Ἰωάννη Καστριώτη καὶ τὴν Σερβίδα Βαϊσάβα. Ἀπὸ ἀρχοντικὴ γενιά, ὁ πατέρας του ἀναγκάστηκε, ὅταν ἡ περιοχή του ἔπεσε στὰ χέρια τῶν Τούρκων, νὰ παραδώσει τοὺς γιούς του ὡς ὁμήρους στὴν Ἀδριανούπολη. Ἐκεῖ ἐξισλαμίστηκαν βιαίως καὶ μετέπειτα δολοφονήθηκαν, πλὴν τοῦ Γεωργίου «ὅστις διακρινόμενος διὰ τὸ ἀνδρικόν του κάλλος, τὴν εὐχέρειαν τοῦ λόγου καὶ τὴν περὶ τὰ πολεμικὰ δεξιότητα, εἵλκυσε τὴν ἐκτίμηση τοῦ σουλτάνου Μουρὰτ Β΄, ὁ ὁποῖος ἀνέθεσεν εἰς τοῦτον τὴν ἀρχηγίαν σώματος ἐκ 5000 ἱππέων, προσονομάσας τοῦτον Σκεντέρμπεην…». (Λεξικὸ τοῦ «Ἡλίου», τόμ. 16, σελ. 1066). Καὶ βέβαια τὸν ὀνόμασε Ἀλέξανδρο (Ἰσκεντέρ), γιατί ἦταν ἑλληνικῆς καταγωγῆς.

Τὸ 1443 στὴν μάχη τῆς Νίσσας, αὐτομόλησε στὶς τάξεις τῶν Χριστιανῶν ἡγεμόνων καὶ ἀνέλαβε τὸ χριστιανικό του ὄνομα, Γεώργιος Καστριώτης, τὸ ὁποῖο ποτὲ πιὰ δὲν ἀποχωρίστηκε. (Ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια προφανῶς ἦταν κρυπτοχριστιανός). Παντρεύτηκε μάλιστα, ὄχι Ὀθωμανή, ἀλλὰ τὴν Ἀνδρονίκη Κομνηνή. Δὲν ἔπαυσε ἔκτοτε νὰ πολεμᾶ τοὺς Τούρκους. Μάλιστα τὸ 1457 κατανίκησε τουρκικὸ στρατό, ὑπὸ τὸν Ἰσὰ Μπέη, 50.000 ἄνδρες, τὸν ὁποῖο ἔστειλε ἐναντίον τοῦ Καστριώτη, ὁ Μεχμὲτ ὁ Β΄, γεγονὸς ποὺ προκάλεσε θαυμασμὸ καὶ κατάπληξη στὴν Εὐρώπη. Στὸ ἔργο τοῦ μεγάλου καὶ ἀκαταπόνητου ἱστοριοδίφη Κωνσταντίνου Σάθα «Τουρκοκρατουμένη Ἑλλάς, 1453-1821», ποὺ ἐκδόθηκε τὸ 1869, ἔργο βασιζόμενο σὲ ἐγκυρότατες πηγές, διαβάζουμε τὰ ἑξῆς, ποὺ ἀποκαλύπτουν τί ἐθνικότητας ἦταν ὁ Γεώργιος Καστριώτης, γιὰ ποιὰ πατρίδα πολέμησε καὶ σὲ ποιὸν λαὸ ἀνῆκε.

«Ὁ μέγας τῆς Ἠπείρου ἡγεμὼν Γεώργιος ὁ Καστριώτης, τοσάκις κατασυντρίψας τὰς τρομερὰς τοῦ Μωάμεθ φάλαγγας, ἔβλεπε πλέον τὴν ἡμισέληνον κυματίζουσα ἐντὸς τῶν χωρῶν του. Μάτην δ’ ἐπικαλεσθεὶς τὴν συνδρομὴν τῆς χριστιανωσύνης ἀπεφάσισεν ἵν’ αὐτοπροσώπως μεταβῇ εἰς τὴν Ρώμην καὶ προσπαθήσῃ ἵνα μαλάξῃ τὴν καρδίαν τοῦ σκληροτράχηλου πάπα, Παύλου. Παρουσιασθεὶς ἐνώπιον τοῦ πάπα καὶ τῶν καρδιναλίων ἐξώρκισεν αὐτοὺς εἰς τὸν κατὰ τοῦ Μωάμεθ πόλεμον, καταστέψας τὸν λόγον του ὡς ἑξῆς (καταλήγοντας μὲ αὐτὰ τὰ λόγια): «Μετὰ τὴν καταστροφὴν τῆς Ἀσίας καὶ τῆς Ἑλλάδος, μετὰ τὴν σφαγὴν τῶν ἡγεμόνων τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς Τραπεζοῦντος, τῆς Σερβίας, τῆς Βοσνίας καὶ τῆς Μολδοβλαχίας, μετὰ τὴν ὑποδούλωσιν τῆς Πελοποννήσου καὶ τὴν λεηλάτησιν τοῦ μεγαλυτέρου μέρους τῆς Μακεδονίας καὶ τῆς Ἠπείρου, ἔμεινα μόνος ἐγὼ μετὰ τοῦ ἀδυνάτου καὶ μικροῦ κράτους μου, μὲ τοὺς στρατιώτας μου ἐξηντλημένους ἐκ τόσων πολέμων, κατεστραμμένους ἐκ τοσούτων μαχῶν, ὥστε ἡ Ἤπειρος δὲν διατηρεῖ πλέον αἷμα ἵνα χύση ὑπὲρ τοῦ χριστιανικοῦ λαοῦ. Εἰς τὴν Μακεδονίαν ταύτην τὴν γενέτειραν τοσούτων ἡγεμόνων καὶ στρατηγῶν δὲν μένει ἄλλο εἰμὴ μόνον ἡ ἡμετέρα ἀνδρεία καὶ ψυχὴ ἀκαταδάμαστος. Δράμετε λοιπὸν πρὸς βοήθειάν μας, ἐν ὅσῳ μένει καιρός· διότι μετ’ οὐ πολὺ δὲν θέλουσιν ἴσως ὑπάρχει εἰς τὸ ἀντιπέραν τοῦ Ἀδριατικοῦ πελάγους ἀθληταὶ τοῦ Χριστοῦ…» (ἔκδ. «Καμαρινόπουλος», σελ. 17, Ἀθήνα 1962).

Τί ἀπέγινε ἡ ἔκκληση τοῦ Καστριώτη πρὸς τὸν Πάπα; Διαβάζω. «Ἡ Ρωμαϊκὴ αὐλὴ ἀνάλγητος εἰς τοὺς ἐξορκισμοὺς τοῦ προμαχῶνος τῆς θρησκείας ὡς ἀπεκάλει τὸν Καστριώτην, μόλις προσήνεγεν αὐτῷ (=προσέφερε) βοήθειαν 100.000 δραχμῶν, ἣν ὁ Σαγρέδος ὀνομάζει ἀτιμίαν τῶν Χριστιανῶν». (Τὸν πάπα τὸν ἐνδιαφέρει μόνο ἡ καθυπόταξη τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τίποτε ἄλλο).

Μὲ βάση τὸ κείμενο ἔχει καμμιὰ σχέση ὁ Γ. Καστριώτης μὲ τὴν Ἀλβανία καὶ τοὺς τωρινοὺς μωαμεθανοὺς Ἀλβανούς; Ἦταν μέγας ἡγεμὼν τῆς Ἠπείρου, πρόμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας, ὑπερασπιστὴς δεινός τῆς Μακεδονίας καὶ τῆς Ἠπείρου. Ἦταν Ρωμιός, Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος, πολίτης τῆς ψυχορραγούσης τότε αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως, ὅπως ἦταν ὁ Παλαιολόγος, ὁ Γεννάδιος Σχολάριος , ὁ Ἀθ. ὁ Πάριος, ὁ Κολοκοτρώνης καὶ ὁ Τζαβέλας. Ἀνῆκε στὴν Πονεμένη Ρωμιοσύνη, στὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων. Ὅσοι στὴν Ἤπειρο ἐξισλαμίστηκαν, ἔγιναν Ἀλβανοί, Τουρκαλβανοὶ τοὺς ὁποίους ὁ σουλτάνος χρησιμοποιοῦσε γιὰ νὰ καταπνίγει στὸ αἷμα τὶς ἐπαναστάσεις τῶν Χριστιανῶν Ἑλλήνων. Μάλιστα ὁ Καστριώτης πέθανε τὸ 1486 «εὑρισκόμενος ἐν Ἀλεσσίῳ» καὶ τάφηκε «ἐν τῷ ἐκεῖ ναῷ τοῦ Ἁγίου Νικολάου».

Ὁ Γεώργιος Καστριώτης, ἐθνικὸς ἥρωας τῶν Ἀλβανῶν. Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, τῶν Σκοπιανῶν. Ἡ Θράκη καὶ ὁ Δημόκριτος τῶν Βουλγάρων. Ὁ Ὅμηρος, ἡ Ἰωνία καὶ Θαλὴς ὁ Μιλήσιος, τῶν Τούρκων. Τρῶνε, τρῶνε, τὴν μαγιά μας, ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Μακρυγιάννης, διεκδικήσεις παρανοϊκὲς καὶ ἀνιστόρητες, γιατί; Γιατί διαβάζοντας τὴν ἱστορία τους αἰσθάνονται ντροπὴ καὶ κλέβουν φῶς ἀπὸ τὸν ἥλιο τοῦ πολιτισμοῦ μας, κλέβουν μεγαλεῖα, γιατί δὲν ἔχουν καὶ ψάχνουν γερὰ θεμέλια γιὰ νὰ σταθοῦν. Καὶ θὰ συνεχίζεται ἡ ἀτιμωτικὴ λεηλασία τῆς μυρίπνοης ἐθνικῆς μας λειψανοθήκης, ὅσο μᾶς κυβερνοῦν νάνοι καὶ ἀρλεκίνοι ποὺ δὲν γνωρίζουν ἢ περιφρονοῦν τὸ τί σημαίνει Ἑλλὰς καὶ Ἕλληνας. «Δὲν ὑπάρχει ἰδιότης τιμιωτέρα», ὅπως λέει ὁ ποιητής. Θλιβόμενοι, ὑστερούμενοι, κακουχούμενοι, ὅμως, «ἰδοὺ ζῶμεν». Πεινῶντες, διψῶντες, γυμνητεύοντες… Ναί, ὅμως Ἕλληνες… μὲ ψυχὴ καὶ Χριστό.

Πηγή: Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία