Την γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική (Οδ. Ελύτης)
«Αν είναι αλήθεια πως το βιολί είναι το τελειότερο από τα μουσικά όργανα τότε η Ελληνική γλώσσα είναι το βιολί της ανθρώπινης σκέψεως».
Στο ίδιο μήκος κύματος ο ποιητής Ν. Βρεττάκος γράφει:
«Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα
στους γαλάζιους διαδρόμους
συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω
Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες.
Μιλάνε μεταξύ τους με μουσική».
Με τα παραπάνω λόγια τους τόσο η Κέλλερ όσο και ο Βρεττάκος υποδηλώνουν την αρμονία της Ελληνικής γλώσσας.
Έτσι το πόσο ισορροπημένο είναι ένα άτομο φαίνεται από την χρήση της Ελληνικής. Δεν είναι τυχαίο το ότι στην Αμερική και στην Ευρώπη προτιμούνται σε θέσεις κλειδιά άτομα που έχουν γνώση της Αρχαίας Ελληνικής.
Πραγματικά η γλώσσα είναι το χέρι του νου, «και αυτός που θα καταφρονήσει τους κανόνες της γραμματικής γρήγορα θα καταφρονήσει και τους κανόνες της λογικής κι΄ έτσι το έθνος καταφέρεται από το ύψος της δόξας στον βυθό της αδοξίας».
Η γλώσσα και χώρα χαλάει αλλά και χώρα φτιάχνει. Το γνωρίζουν πολύ καλά όσοι επιχειρούν σταθερά και μεθοδικά να την αλλοιώσουν.
«που την τραβάτε ως γραμματισμένοι
τη νέα τη γλώσσα την Ελληνική;
Εμπρός εκείνη μόνη της πηγαίνει
Αφήστε τη να δούμε που θα βγει.
Τη σέρνετε οπίσω την καϋμένη
ενώ αυτή εμπρός γερά πατεί,
θα σπάσει το σκοινί που την τραβάτε
και όλοι σας ανάσκελα θα πάτε».
(Ρήγας Γκόλφης)
Δεν είναι δυνατόν σε μια χώρα που έδωσε τόσο πολιτισμό οι ίδιοι οι ταγοί της παιδείας να προσπαθούν ανελέητα να την απογυμνώσουν.
Σωστά λέγει ο Οδ. Ελύτης
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου
* * *
Εκεί δάφνες και βάγια
θυμιατό και λιβάνισμα
τις πάλες ευλογώντας και τα καρυοφύλλια…
Το πρώτο ελληνικό αλφάβητο περιείχε 27 γράμματα. Το κεντρικό του γράμμα ήταν το «Ν». Τώρα βλέπουμε ότι αρχίζει πλέον να μην χρησιμοποιείται στο τέλος των λέξεων, όλα όμως στην σοφή Ελλάδα μας έχουν τον σκοπό τους. Στο ιατρικό περιοδικό MEDIZIN – JURNAL στην Γερμανία (1996) δημοσιεύθηκε μια επιστημονική εργασία που μας αποκαλύπτει ότι: «Η εκφορά του γράμματος «Ν» μεταφέρει οξυγόνο στον εγκέφαλο και δεν ήταν τυχαίο το γεγονός της τοποθέτησης του «Ν» στο μέσον ακριβώς του πρώτου Ελληνικού αλφαβήτου».
Είναι δυνατόν να μιλάμε και να λέμε π.χ. «το εμβαδό» αντί το εμβαδόν;
Ο Οδ. Ελύτης στο κείμενό του «Για μιαν οπτική του ήχου» λέγει: «Κανένας Ηρώδης δεν θα τολμούσε να διατάξει τέτοια γενοκτονία όπως αυτή του τελικού «Ν», εκτός κι΄ αν του έλειπε η οπτική του ήχου».
Μετά όμως το «Ν» έρχεται και η σειρά του τελικού «Σ» κι έχουμε «η μέθοδο», «η οδό», «η πλήρη ένταξη».
Κι όμως το τελικό «Σ» ηρεμεί τον άνθρωπο.
Και εφ΄ όσον το «Ν» χρησιμοποιείται για να σκέφτεται και να συντονίζεται ο εγκέφαλος, το «Σ» μας κατευνάζει και μας ηρεμεί. Γι΄ αυτό και εμείς οι Έλληνες λέμε την μοναδική φράση «Τα είπα με το Νι και με το Σίγμα».
Δεν μπορούμε σ΄ αυτό το σημείο να μην ανατρέξουμε πάλι στο Ν. Βρεττάκο που γράφει:
«Ευχαριστώ τις μακριές σειρές των προγόνων,
που δούλεψαν τη φωνή,
την τεμάχισαν σε κρίκους
την κάμαν νοήματα … … κι΄ έγινε
Όμηροι, Αισχύλοι, Ευαγγέλια…»
Αυτοί που αποδομούν την γλώσσα μας, μας θέλουν πειθήνια όργανά τους, και θα μας έχουν μόνο όταν κρημνίσουν την παιδεία μας.
Γιατί ο απαίδευτος μεταλλάσσεται σε κάθε περίσταση όπως ο Πρωτέας. Είναι βολικός, υπάκουος με «γλώσσα παπούτσι και μυαλό κουκούτσι».
Και κατάντησαν έτσι σιγά – σιγά στην γλώσσα μας – εκεί που δεν υπήρχε ζήτημα να δημιουργηθεί.
Τέτοιο γελοίο ζήτημα που όπως λέει ο Σουρρής «το ζήτημα το γλωσσικόν τα μάλλα καρναβαλικόν».
Κύριοι, πράγματι είστε και για τον καρνάβαλο και για τα πανηγύρια.
Είστε οι Γενίτσαροι της σύγχρονης Ελλάδας.
Μίζεροι ανθέλληνες, αργόσχολοι οσφυοκάμπτες στους διαδρόμους των Βρυξελλών.
+ Αικατερίνη Μοναχή
Ι α τ ρ ό ς
Ιερά Μονή
Αγίου Νικολάου Καλτεζών
