Το αληθινό ευ ζην

Είναι μερικοί από τους ιερείς και τους μοναχούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, σήμερα, που ξεχωρίζουν με το λόγο τους. Τα λένε με ιδιαίτερο τρόπο τα πράγματα, και με νοστιμάδα ξεχωριστή. Δεν βαριέσαι ποτέ να τους ακούς, και τα λόγια τους σε αγγίζουν. Ο τρόπος τους είναι απλός και άμεσος, ακόμα κι όταν καταπιάνονται με δύσκολα ζητήματα και λεπτές θεολογικές έννοιες. Οι νέοι μάλιστα ευχαριστιούνται πολύ να τους ακούν, γιατί ο λόγος τους δεν ακολουθεί την πεπατημένη – είναι αλλιώτικος.

Αυτοί, λοιπόν, όχι μόνο ορθοτομούν, αλλά και καινοτομούν το Λόγο της Αληθείας. Έτσι, φέρνουν αυτούς που δεν γνωρίζουν την Ορθοδοξία ή που είναι χλιαροί στην πίστη τους, πιο κοντά στον Χριστό.

Και δεν μιλάω καθόλου για κάποιους που στρογγυλεύουν τα πράγματα και κάνουν εκπτώσεις για να γίνονται αρεστοί. Είναι ορθοδοξότατοι και πατάνε στέρεα πάνω στα δόγματα, στην πατερική μας παράδοση και στα διδάγματα των Αγίων. Αλλά και πλάκα κάνουν, και χιούμορ έχουν, και με τα λόγια τους αγκαλιάζουν όλο τον κόσμο χωρίς να κουνάνε αυστηρά το δάχτυλο, παρά μόνο κάποιες λίγες φορές που είναι ανάγκη.

Τι θα πει όμως καινοτομούν το Λόγο της Αληθείας; Ότι τον αλλάζουν; Μη γένοιτο, που λέει κι ο Απόστολος Παύλος. Α πα πα... δηλαδή, και ποτέ των ποτών! Οι λόγοι του Κυρίου «ου παρελεύσονται». Ο δε «Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας». Απλώς είναι όπως οι καλλιτέχνες του φωτισμού που φωτίζουν ένα όμορφο κτήριο ή ένα έργο τέχνης με διαφορετικούς τρόπους.

Το έργο τέχνης είναι το ίδιο, αλλά με τους φωτισμούς κάθε φορά αναδεικνύονται με ιδιαίτερο τρόπο η ομορφιά και η χάρη του.

Αυτό είναι ένα χάρισμα του Θεού πολύ ιδιαίτερο. Όπως το σκέφτομαι, το βλέπω ως μια ξεχωριστή περίπτωση του χαρίσματος της διδασκαλίας. Και από τις παρατηρήσεις μου, σαν να αρχίζω να καταλαβαίνω σε ποιους το δίνει ο καλός Θεός. Λοιπόν οι περισσότεροι που μου φαίνεται πως το διαθέτουν, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Είναι επιστήμονες με πολλές και αξιοζήλευτες σπουδές τις οποίες τις έβαλαν στην άκρη, τις θυσίασαν και αφιερώθηκαν στον Κύριο. Αντί να καρπωθούν το καλό επάγγελμα, την κοινωνική θέση, τα χρήματα και τη δόξα που θα τους εξασφάλιζαν οι εξαιρετικές τους σπουδές και οι επιδόσεις τους στην επιστήμη, τα παράτησαν όλα και γίνανε μοναχοί και ιερομόναχοι.

Μεγάλη θυσία, έτσι δεν είναι; Αλλά και δύσκολη. Γιατί έπρεπε να ξεπεράσουν κι ένα μεγάλο εμπόδιο. Έπρεπε να υπερβούν τη λογική. Κι αυτή δεν είναι εύκολο να την φέρεις βόλτα, ειδικά αν είσαι και πολύ σπουδασμένος. Γιατί η πολλή η γνώση την δυναμώνει. Αν τώρα μαζί με τη γνώση πάρουν και τα μυαλά σου αέρα και νομίσεις πως κάποιος είσαι, άσ’ τα και βράσ’ τα, που λένε... Αν όμως μαζί με τη γνώση κρατήσεις το μυαλό σου καθαρό, και με την επιστήμη έρθεις σε επίγνωση του πόσος μικρός είσαι μπροστά στα μεγαλεία του σύμπαντος, τότε μπορεί να έρθουν αλλιώς τα πράγματα.

Τότε μαζί με την καρδιά είναι κι η ίδια η κυρα-λογική που σε οδηγεί στον Χριστό.

Αυτό νομίζω πως έγινε και με αυτούς τους ανθρώπους. Για τη θυσία λοιπόν που κάνανε, είπε κι ο Θεός να τους δώσει τούτο το δώρο. Να μπορούν να καινοτομούν το Λόγο Του. Να δοξάζουμε τον Θεό πρέπει και να Τον ευχαριστούμε, αλλά κι αυτούς τους ιερείς και τους μοναχούς να τους λέμε ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μας. Γιατί ακούμε τις ομιλίες τους και θερμαίνεται η καρδιά μας και παίρνουμε κουράγιο τους δύσκολους αυτούς καιρούς που ζούμε.

Όπως γράφει όμως σε ένα από τα γράμματά του κι ο θεόπνευστος Παύλος, «διαιρέσεις δε χαρισμάτων εισί, το δε αυτό Πνεύμα». Και ό,τι αυτοί οι υπέροχοι πατέρες που είπαμε παραπάνω μάς το διδάσκουν με τις ομιλίες τους, είναι άλλοι πατέρες που μας το διδάσκουν με δυο κουβέντες, με τη σιωπή, με το βλέμμα, με την προσευχή και την αγάπη τους. Άγιοι ησυχαστές.

Έναν τέτοιο μου χάρισε ο Θεός (χίλιες δόξες να έχει) για πνευματικό πατέρα και στήριγμα. Τον γέροντα Αγάθωνα, Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου του Αγίου Όρους.

Πριν από πολλά χρόνια, κατά την ενθρόνισή του στην Ηγουμενία της Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου, ο γέροντας Αγάθων ευχαρίστησε τον πνευματικό του, με τον ίδιο τρόπο που ο Μεγαλέξανδρος έδειχνε την ευγνωμοσύνη του στον δάσκαλό του τον Αριστοτέλη. Είπε: «εάν στους γονείς μου οφείλω το ζην, στον πνευματικό μου πατέρα [τον γέροντα Εφραίμ τον Φιλοθεΐτη] οφείλω το ευ ζην».

Μερικές φορές αποφεύγουμε να πούμε τον καλό το λόγο στους Πατέρες. Κάπως μάλλον το έχουμε στο μυαλό μας ότι μπορεί να τους προκαλέσουμε λογισμό υπερηφάνειας, που όντως δεν είναι για καλό. Από την άλλη, όμως, δεν είναι και σωστό να κρύβουμε τους πραγματικούς λύχνους της πατρίδας υπό τον μόδιον. Έτσι το πήρα απόφαση σήμερα (και νομίζω πως εκφράζω την επιθυμία πολλών ανθρώπων) να πω δημόσια ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους πνευματικούς μας πατέρες.

Τους ιερείς, μοναχούς και μοναχές που είτε με λόγια είτε με έργα, είτε με σιωπή και προσευχή, μας στηρίζουν και μας δείχνουν το δρόμο για το πραγματικό «ευ ζην». Το «ευ ζην» το αιώνιο.

Πηγή: Pontos-News