ΤΟ ΠΟΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥΤΟ

11 Απριλίου, 2020 - 21:11

Ἐκεῖ ποῦ φθάσαμε, θάμενε νὰ στραφοῦμε
πρὸς νέους προσανατολισμούς. Ἡ ὥρα ἦρθε,
ἐντελῶς ἀνεπαίσθητα, ποὺ ὅ,τι ἴσχυε γιὰ μᾶς
ἔπαψε πιὰ νὰ ἰσχύει· ἕναν Κανόνα ζωῆς
εἴχαμε καταρτίσει, ὅπου ὅλα μὲ ἀκρίβεια
προβλέποντο· ὅλα εἶχαν τὴ θέση τους ἀσάλευτη:
στέρεες κολόνες οἱ τέσσερες ἐποχὲς στὴ διαδοχή τους
μὲ ὅσα γι' αὐτὲς εἶχαν ὁρίσει τῆς φύσης
μακριὰ παράδοση κι' ἀκατάλυτη μνήμη.
Αὐτοῦ μεταξὺ εἴχαμε θέσει μ' ἐπιμέλεια
σχέδια, ἀξίες, σκαλοπάτια, εἴχαμε ἀναπτύξει
μελέτη, φαντασίαν, ἄθληση, κι' ἀποθεώναμε
ἰδέες τῆς ἀγάπης μας, μορφὲς τῶν ὀνείρων μας,
στιγμὲς τῆς λατρείας μας, προσμονὲς τῶν στιγμῶν μας,
(τὸ μόνο ἴσως σημεῖο ποῦ ἔδειχνε πάντα
κάπως θολὸ ἦσαν αὐτὲς οἱ προσμονές,
ἀλλά, μὲ κάτι ἀκροβατικοὺς μικροσυμβιβασμοὺς
ἀπέναντι στὸν ἄτεγκτο κατὰ τ' ἄλλα ἑαυτό μας,
ρίχναμε ἀκόμη καὶ σ' αὐτὲς μιὰ δέσμη φῶς,
ἀδιαμαρτύρητα ἔτσι προσπερνώντας τες
καί, «λευκοχίτωνες ταῖς ἐναρέτοις πράξεσι»,
τραβούσαμε ἄθικτοι τὸ δρόμον). Ὅλα
τέλος πάντων προβλέποντο· ὅλα, πλὴν ἑνός,
αὐτῆς τῆς ἀλλαγῆς, ποὺ σὲ μιὰ νύχτα
μονάχα ἀνάτρεψε ὅλα τὰ καλοστεκούμενα,
καὶ ποὺ μᾶς ἔρριξε σὲ ξένο χῶρον
ἂγνωστον ὥς τὰ τώρα· ἀνύποπτοι ἐμεῖς
εἴχαμε φιλόπονα κεντήσει, μπλέκοντας
κλωστὲς αἰωνιότητας μὲ ἄλλες κλωστές,
μίαν ὁλόκληρη σύνθεση, καὶ τὴν καμαρώναμε.
Καὶ βρέθηκε τώρα συγκεχυμένη· καὶ βρέθηκε
θολή, ξέθωρη κι' ἄχρηστη· ποῦ τὸ θάρρος
νὰ πιάσουμε καινούργιαν ἀπασχόληση
μὲ ὑλικὰ ξένα στὴ γνώριμη τὴν τεχνική μας
καὶ ποὺ ἀπὸ δῶ κι' ἐμπρὸς τὰ πιάνομε
κι' αὐτὰ φθείρονται καὶ βεβαιωνόμαστε
πὼς θάταν μάταιη κι' ἡ παραμικρὴ προσπάθεια.

Τὸ μόνο πρέπον ποὺ μᾶς ἀπόμενε ἦταν,
μόλις μᾶς ἔγινε συνείδηση αὐτὴ ἡ ἀλλαγὴ
κι' ὅλα της τὰ συνεπακόλουθα, νὰ μαζευτοῦμε
καὶ νὰ συντάξομε τοῦτο τὸ Πρακτικό,
τὸ ἄχαρο, τὸ στιφό, τὸ στεγνό, τὸ ἀπρόσωπο,
ρικνὴ περγαμηνὴ ἀνασκαμμένη ἀπό τάφο,
ποὺ δείχνει μὲ τοὺς τόνους του τοὺς ρεαλιστικούς,
πὼς ἀπὸ τὴ ζωὴ ποὺ ξέραμε, τελειωτικὰ
ξοφλήσαμε. Κι' ἐξ ὀνόματος ὅλων τὸ ὑπογράφω,