Τρία μετα-κοσμικά (με αφορμή τον Πάπα) και τρία κοσμικά σχόλια περί «Ευρώπης», καθώς και ένα σχόλιο περί Κίνας.

Μετα-κοσμικά περί «Ευρώπης»

I

Έγραφα πριν περίπου 8 μήνες: ''Οι Βρυξέλλες αποτελούν μια κοσμική μορφή Βατικανού (υπερβολικά πιο παρεμβατική βέβαια) και η Ευρωπαϊκή Ένωση μια κοσμική επαναφορά της Αγιάς ΡωμαιοΓερμανικής Αυτοκρατορίας (ορισμένοι θα ισχυρίζονταν η Ευρωζώνη και όχι η Ε.Ε). Βρυξέλλες και Ε.Ε - ή Ευρωζώνη - αποτελούν ένα κοσμικό ισοδύναμο του είδους της οικουμενικής πολιτικής οργάνωσης που υπήρχε στη δυτική χριστιανοσύνη κατά τον μεσαίωνα. Είναι μια μετανεωτερική νεομεσαιωνική κοσμικιστική οικουμενίστική πολιτική τάξη-σύστημα που έχει ως βασικά χαρακτηριστικά της την επικαλυπτόμενη εξουσία, την πολλαπλή αφοσίωση και την μη εδαφική υπερ-εθνική ταυτότητα.

Αν και οι Βρυξέλλες, σε σχέση με το Βατικανό, έχουν πολύ μικρότερο πεδίο αναφοράς (500 εκατομμύρια ανθρώπους η Ε.Ε, 330 η Ευρωζώνη, πάνω από 1 δις το Βατικανό), η παρεμβατικότητα, οι υπερεξουσίες και οι αρμοδιότητες σε επίπεδο νομοθεσίας, πολιτικής και οικονομίας είναι απίστευτες...

Ούτε την αντιστοιχία Βρυξελλών-Βατικανού όμως, μπορούν να «δουν» ορισμένοι, ούτε τη σχέση Βρυξελλών-Γερμανίας ως αντιστοιχία της σχέσης Βατικανό-Αυτοκράτορας (της Αγίας ΡωμαιοΓερμανικής Αυτοκρατορίας), ούτε την σημερινή γεωπολιτική σημασία του Βατικανού.''

II

Επειδή όμως από την άλλη, διακρίνω μεγάλη αγάπη, υπερ-προβολή και θετικότητα για τον Πάπα, οφείλω να επισημάνω το εξής. Εάν μάθατε να ακούτε τον Πάπα να μάθετε να ακούτε και όσους διαφωνούν με τον Πάπα, και όχι να τους χαρακτηρίζετε, by default, «σκοταδιστές». Εκτός εάν υπάρχει κάποιος άγραφος νόμος που λέει πως οι άνθρωποι πρέπει να είναι θετικοί μονάχα προς τον ρωμαιοκαθολικισμό και πως χριστιανοί είναι μονάχα οι ρωμαιοκαθολικοί. Ούτε γνωρίζω κάποιον άγραφο κοσμικό νόμο που να λέει πως οι άνθρωποι, θρησκευόμενοι ή μη, πρέπει να είναι θετικοί προς τον Πάπα ή πως ο Πάπας κατέχει το αλάθητο. Εκτός εάν διάφοροι σεκιουλαριστές και αθεϊστές μοιράζονται το αλάθητο από κοινού με τον Πάπα.

III

Μιας και κυριάρχησε το «θρησκευτικό αίσθημα» αυτές τις μέρες, λόγω της επίσκεψης του Πάπα, ας αναφερθώ σε δύο διαφορετικές «Ευρώπες».

Έχω κατ' επανάληψη τονίσει πως υπάρχουν πολλές «Ευρώπες». Με αφορμή τον χάρτη θέλω να αναδείξω δύο από αυτές. Τι δείχνει ο χάρτης; Με λευκό χρώμα αποτυπώνονται τα κράτη που έχουν μηδενικά ποσοστά μουσουλμάνων στα εδάφη τους, ενώ με διαβαθμίσεις πράσινου χρώματος αποτυπώνονται τα κράτη που έχουν, σε ένα ορισμένο ποσοστό, μουσουλμάνους στα εδάφη τους (ανάλογα το ποσοστό και η διαβάθμιση). Εδώ θέλω να αναφερθώ στην Ευρώπη άνω και πέρα του Δούναβη και στην Ευρώπη του Ρήνου.

Η πρώτη Ευρώπη είναι αυτή με το λευκό χρώμα. Αυτή η Ευρώπη (εξαιρώντας τη Φινλανδία, την Εσθονία, την Τσεχία και εν μέρει την Λετονία), η οποία είναι μετα-σοσιαλιστική, αποτελεί τον πυρήνα του χριστιανισμού στην ευρωπαϊκή ήπειρο ή την κυρίως ειπείν χριστιανική Ευρώπη (και όχι, σε αυτήν δεν συμπεριλαμβάνεται η Ρωσία). Αυτή η Ευρώπη χωρίζεται σε ρωμαιοκαθολική (Πολωνία, Ουγγαρία, Σλοβακία και Λιθουανία) και ορθόδοξη (Λευκορωσία, Ουκρανία και Ρουμανία). Αυτές οι χώρες δεν ανέχονται ή δεν αντέχουν - όχι μονάχα τώρα αλλά και ιστορικά - σταγόνα μουσουλμανισμού, και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει όσο και εάν τις πιέζουν ή τις κατηγορούν. Αντίθετα, το πιθανότερο είναι πως αυτές οι χώρες (και κυρίως οι ρωμαιοκαθολικές) θα σηκώσουν το λάβαρο της «Χριστιανικής Ευρώπης». Καμία «ισλαμοποίηση της Ευρώπης» λοιπόν, έτσι γενικά και αόριστα, δεν υπάρχει.

Ας περάσουμε στην επόμενη Ευρώπη. Αναφέρομαι στην Ευρώπη του Ρήνου ή του πυρήνα της Ε.Ε (Γερμανία, Γαλλία, Βέλγιο και Ολλανδία), η οποία αποτυπώνεται με μέτριας διαβάθμισης πράσινο χρώμα. Αυτή η Ευρώπη (στην οποία μπορούμε ιδεολογικά να προσθέσουμε την Σουηδία και να αφαιρέσουμε την Αυστρία και την Ελβετία), ταυτίζεται εσφαλμένα και προπαγανδιστικά με την Ευρώπη ως όλον και έχει τα εξής χαρακτηριστικά: Είναι κοσμικιστική και μετα-χριστιανική και μέσω της σύνθεσης ή του συνδυασμού μετανάστευσης και «πολυ-πολιτισμού» θα μπορούσε να καταστεί μετα-κοσμική (post-secular) και μετα-εθνική. Όταν κάποιοι αναφέρονται σε «ισλαμοποίηση της Ευρώπης», σε αυτήν την Ευρώπη αναφέρονται και όχι στην Ευρώπη ως όλον. Μονάχα που αυτή η Ευρώπη κατ' επιλογήν της έχει μια συγκεκριμένη πορεία.

Αυτές οι δύο «Ευρώπες» αντιπροσωπεύουν δύο άκρα ή δύο διαμετρικά αντίθετους ευρωπαϊκούς πόλους. Όσες και όσοι νομίζουν πως μπορούν να απλοποιήσουν αυτή την αντίθεση μέσω της περί «δορυφόρων της Γερμανίας» οικονομίστικης αντίληψης και προσέγγισης σφάλλουν, και θα διαψευστούν.

Σημειώσεις

(-) Για τις υπόλοιπες «Ευρώπες» και για το «νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης», θα επανέλθω.

(-) Αν και πρέπει να σημειωθεί πως η αντίληψη της Ρωσίας ως απειλής και κινδύνου αποτελεί, για ένα τμήμα της πρώτης Ευρώπης (όχι όμως για όλη), ενοποιητικό στοιχείο και συνδετικό κρίκο με τη Γερμανία (όμως η «φιλογερμανική» περίοδος της Πολωνίας βρίσκεται περισσότερο στο παρελθόν παρά στον μέλλον).

(-) Ερωτήθηκα το εξής: ''Γιατί δεν αναφερθήκατε καθόλου στην Μεγαλη Βρετανία και την ισλαμοποίηση της;''. Η απάντηση είναι απλή (και σχετίζεται έμμεσα με το πρώτο σχόλιο): Πρώτον, ο πυρήνας των σκέψεων μου δεν είναι τα περί «ισλαμοποίησης» αλλά η διαφοροποίηση ανάμεσα σε δύο «Ευρώπες» και, δεύτερον, το νησί (Ηνωμένο Βασίλειο) δεν αποτελεί μέρος ούτε της ηπειρωτικής Ευρώπης αλλά ούτε και της Ευρώπης του Ρήνου, η οποία αποτελεί την καρδιά της Ε.Ε και κληρονόμο, κοσμικό ισοδύναμο, επαναφορά υπό νέα μορφή ή/και συνέχεια της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους (της οποίας ουδέποτε υπήρξε κληρονόμος ή τμήμα η Αγγλία).

Κοσμικά περί «Ευρώπης»

IV

Γράφει ο Richard Youngs στο βιβλίο του με τίτλο Europe's Decline and Fall: The Struggle Against Global Irrelevance:

The EU is drifting towards a form of 'Euro-nationalism', simply replacing the nationally centred responses to previous crises by similar reactions coordinated at the European level. This is sold as progressive and forward-looking because it is 'European'. But it is not an adequate answer. It is as if the EU is already preparing its own epitaph as the imperilled bastion of progressive, multilateral, postmodern international politics. This mode of thinking must be shaken off, quickly.

Και συνεχίζει ο συγγραφέας (αν και το προηγούμενο σημείο είναι αυτό που με ενδιαφέρει να τονίσω, παραθέτω τη συνέχεια):

If it is to prosper in a polycentric world order, European foreign policy must seek renewal, not lumber on in its current benighted entropy. This should categorically not entail the vainglorious proselytising of 'European values'. The EU should desist from its still-frequent claims that it constitutes some distinctive and exceptional essence of normative power. The challenge is how the EU can become less Eurocentric...

Η πρώτη παράγραφος φανερώνει τον ευρωλαϊκισμό και ευρωεθνικισμό ή τον πανευρωπαϊκό «εθνολαϊκισμό» των φεντεραλιστών που συνεχώς μιλούν για τον λαϊκισμό και εθνικισμό ή τον «εθνολαϊκισμό» όλων των υπολοίπων. Το πιθανό κοσμικιστικό σύνθημα του 'Euro-nationalism': ''Για του Διαφωτισμού την (κοσμικιστική) Πίστη την Αγία και της Πανευρωπαϊκής (υπερεθνικής) Πατρίδος την (μεταεθνική) Ελευθερία'', μάλλον θα πρέπει να περιμένει...

V

''Low fertility-birth rate is good for the standard of living''. Εξαιτίας απόψεων όπως η προηγούμενη (που ηγεμόνευσαν τις τελευταίες δεκαετίες), της μονομερής τους παρουσίασης και της μετατροπής τους σε ιδεολογία και άρθρα πίστεως, και διαφόρων άλλων οικονομίστικων ηλιθιοτήτων, η Ε.Ε θα κινδυνεύσει να βρεθεί μπροστά σε χαοτικές καταστάσεις. Είναι αδύνατον να συνειδητοποιήσουν οι άνθρωποι που επικαλούνται αυτές τις απόψεις (και μάλιστα σε ακραίες μορφές), πόσο πολυπλόκαμα αποτελέσματα και πολυεπίπεδες επιπτώσεις έχουν αυτά τα πράγματα.

VΙ

Γενικότερο δείγμα, πάντως, της αποτυχίας της Ευρωπαϊκής Ενώσεώς (πέρα από το ότι συνεχώς χρησιμοποιούνται ως συνεκτικός δεσμός ο φόβος και οι απειλές), αποτελεί το γεγονός πως έχει καταφέρει να διαιρέσει, αν όχι όλες, τις περισσότερες κοινωνίες και τα περισσότερα έθνη.

Λαμβάνοντας ως υπόθεση εργασίας το θετικότερο σενάριο για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, δηλαδή πως - με τον έναν ή τον άλλον τρόπο - κανένα εθνικό κράτος δεν θα αποχωρήσει ούτε από την Ε.Ε ούτε από την Ευρωζώνη, δεν είναι δύσκολο να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως αυτές οι διαιρέσεις, όχι απλά δεν θα αναιρεθούν με την εξασφάλιση παραμονής και το πέρασμα του χρόνου, παρά αντίθετα, θα παγιωθούν, θα ωριμάσουν, θα βαθύνουν και θα οξυνθούν. Μια τέτοια εξέλιξη φυσικά θα είναι καταστροφική σε όλα τα επίπεδα.

Σημείωση

Οποιοδήποτε οικοδόμημα βασίζει τη συνοχή του σε συνεχείς εκφοβισμούς και απειλές προφανώς και δεν μπορεί να έχει διάρκεια και μακροπρόθεσμο μέλλον, καθώς θα λειτουργεί συνεχώς υπό καθεστώς κρίσης νομιμοποίησης, ανυπαρξίας συναίνεσης κ.λπ.

Περί Κίνας

VΙΙ

Η «κυρία ή δεσποινίδα» που βλέπετε στις φωτογραφίες ονομάζεται "Jia Jia" και είναι interactive robot (Πληροφορίες και φωτογραφίες από CCTV).

Η παρουσίαση «της» έγινε σε κάποιο από τα πολλά University of Science and Technology of China που βρίσκεται στην πρωτεύουσα κάποιας επαρχίας της Κίνας που ονομάζεται Anhui και η οποία έχει πληθυσμό περίπου 60 εκατομμύρια. Η πρωτεύουσα της επαρχίας, Hefei, όπου και η έδρα του Πανεπιστήμιου, έχει πάνω από 5 εκατομμύρια κατοίκους.

Η Κίνα έχει πέντε (5) Μέγα-Πόλεις, δεκατέσσερις (14) Πόλεις με πάνω από 5 εκατομμύρια κατοίκους και 41 Πόλεις με πάνω από 2 εκατομμύρια κατοίκους (τα στοιχεία αυτά είναι της τελευταίας πενταετίας και μπορεί να έχουν τροποποιηθεί).

Σημειώσεις

(-) Η Ινδία έχει 3 Μέγα-Πόλεις, οι Η.Π.Α, η Βραζιλία και η Ιαπωνία από 2 και από μια Μέγα-Πόλη έχουν δεκατέσσερις ακόμα χώρες. Η Κίνα διαθέτει επίσης τρεις από τις έξι πρώτες Μέγα-Περιοχές (Mega-Regions, City Clusters) του πλανήτη.

(-) Σημείωση προφύλαξης από την μπανανόφλουδα του τεχνολογικού μεσσιανισμού: Η «κυρία ή δεσποινίδα» Jia Jia δεν μπορεί να κυοφορήσει και άρα να επιλύσει το δημογραφικό πρόβλημα της Ευρώπης.

(-) Όπως έγραφα στο σημείωμα Παγκόσμιες πληθυσμιακές εξελίξεις (1950-2015): Η Κίνα το 1950 είχε 544 εκατομμύρια κατοίκους. Το 2015 είχε 1,37 δισεκατομμύρια. Τα τελευταία 65 χρόνια ο πληθυσμός της Κίνας αυξήθηκε κατά περίπου 830 εκατομμύρια ενώ ο πληθυσμός των πέντε μεγαλύτερων δυνάμεων της σημερινής Ε.Ε μαζί (Γερμανία, Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ιταλία και Ισπανία) αυξήθηκε κατά 90 μόλις εκατομμύρια.

Πηγή: Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία