Τρία σύντομα σχόλια για το εσωτερικό σκηνικό.

I
Λυπάμαι που το γράφω, αλλά η Ελλάδα, ως κράτος, δεν έχει λόγο ύπαρξης. Η ελληνική κοινωνία, ότι και εάν σημαίνει αυτή η φράση πλέον, μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει εφόσον το επιθυμεί -αν και ούτε αυτό φαίνεται πιθανόν με το μέγεθος της απέχθειας και του μίσους που επικρατεί- αλλά θα πρέπει να συνειδητοποιήσει σε τι θέση βρίσκεται. Η ελληνική κοινωνία μπορεί να οπισθοδρομήσει στη μορφή της ακρατικής κοινωνίας (παρέα με τους Χούτου, τους Παλαιστίνιους, τους Κούρδους και άλλους - είναι μια παγίδα να εξιδανικεύονται οι ακρατικές κοινωνίες στον 21ο αιώνα, είναι σφάλμα). Υπό τη μορφή κρατικής κοινωνίας, πάντως, δεν έχει λόγο ύπαρξης εάν συνεχίσει με τα ίδια μυαλά.

Η αποτυχία της πολιτικής οντότητας υπό την ονομασία Hellenic Republic είναι συνολική και ολοκληρωτική.

Οι άνθρωποι που θεωρούν τα προηγούμενα υπερβολικά, εκτιμώ, πως δεν έχουν αντιληφθεί το μέγεθος και την έκταση της ήττας και το πως διαγράφεται το μέλλον τούτης εδώ της χώρας. Ο λόγος ύπαρξης της θα είναι η αποπληρωμή των χρεών με κόμματα μαριονέτες τα οποία μέσω της διαμόρφωσης μεγάλων δόσεων «αριστερής και δεξιάς» εσωτερικής ιδεολογίας θα εγκλωβίζουν συνειδήσεις εντός πνευματικών μεταπρατικών κλιβάνων πείθοντας τους πολίτες, μέσω γενικεύσεων, πως συνεισφέρουν σε αόριστες έννοιες και συμμετέχουν σε παγκόσμια δρώμενα και εξελίξεις (διαιωνίζοντας κατά αυτόν τον τρόπο το καθεστώς προστασίας), ενώ την ίδια στιγμή δεν θα έχουν τίποτα να πουν για όσα συμβαίνουν δίπλα τους. Φυγή από την πραγματικότητα.

II
Η Ελλάδα δεν είναι αποικία όπως ακούγεται ή γράφεται συχνά. Είναι ένα παράρτημα υπό καθεστώς θεσμοθετημένης προστασίας. Aυτό οφείλεται πρώτιστα στην αδυναμία που υπάρχει στο εσωτερικό της χώρας, και μονάχα σε δεύτερο βαθμό στη δύναμη εξωτερικών παραγόντων - δεν μας φταίνε δηλαδή μονάχα οι άλλοι. Εάν μπορεί κάτι να χαριστεί σε συνθήκες εσωτερικής πολιτικής, τίποτα δεν χαρίζεται σε διεθνές επίπεδο.

Ως πρωτεύουσα τού ελληνικού κράτους, η Αθήνα διαθέτει μια παγκόσμια πρωτοτυπία και πρωτιά, η οποία είναι ενδεικτική για την υφή και την ποιότητα συνολικά του ελληνικού κράτους. Δεν έχει βομβαρδιστεί ποτέ από εχθρικά παρά μονάχα από συμμαχικά στρατεύματα. Όχι «εχθροί», αλλά μονάχα «φίλοι» έχουν βομβαρδίσει την Αθήνα: οι Γάλλοι το 1916 και οι Βρετανοί το 1944.

Από τη γέννεση του ελληνικού κράτους, η εξάρτηση και η υποτέλεια αποτέλεσε δομικό συστατικό στοιχείο των πολιτικών συστημάτων. Κομπραδόροι, υλικοπνευματικοί μεταπράτες, οργανικοί διανοούμενοι και οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του καθεστώτος προστασίας αποτελούν ένα κλειστό σύστημα εξουσίας το οποίο επενδύεται «αριστερές και δεξιές» προβιές.

Όσο η χώρα καταναλώνει αντί να παράγει ιδέες (οι οποίες είναι άυλα προϊόντα) και δεν γεννά, μέσω διαδικασιών αυτόχθονης πνευματικής παραγωγής, μορφωτικά κινήματα, δεν πρόκειται να αποκτήσει κόμματα και παρατάξεις που θα έχουν ως κύριες λειτουργίες τους κάτι περισσότερο από τα εξής: 1ον) την εξυπηρέτηση πελατειακών δικτύων, συντεχνιών και κομματοπαίδων και 2ον) την άνευ όρων εξυπηρέτηση εξωεθνικών κέντρων, προκειμένου αυτά τα κόμματα και παρατάξεις να έχουν την εύνοια τους και να αυτοσυντηρούνται μέσω δανεικών και επιδοτήσεων.

III
Η «πολιτική τάξη» της χώρας απέτυχε. Πλήρως. Πέντε χρόνια τώρα, τα κόμματα δεν κατάφεραν τίποτα ή μάλλον κατάφεραν ένα τεράστιο μηδέν - θετικά μιλωντας, διότι αρνητικά πέτυχαν πάρα πολλά. Έχει ψηφιστεί και κυβερνήσει το 92,45% του πολιτικού συστήματος του 2009 (ή το 87,62%, εάν υπολογίσουμε και τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα). Το πολιτικό σύστημα απέτυχε. Πόσο πιο καθαρά να το πούμε. Και ας μην οικτίρουν «οι αστοί» της φακής «τον λαό». «Ο λαός» τους ψήφισε όλους.

.~`~.

Πηγή: Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία