Τρύπιο το πλέγμα της ηττοπάθειας [στο Σκοπιανό].

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 15 Ιανουαρίου 2018.

Κατ’ εμέ, η συσσωρευμένη ενδοτικότητα της πολιτικής τάξης της χώρας στο ζήτημα των Σκοπίων οφείλεται στο έλλειμμα φρονήματος. Οι θεμέλιοι λίθοι της ηττοπάθειας είναι σαθροί, λογικά διάτρητοι και αντιφατικοί. Επισημαίνω επιγραμματικά τρεις.

Πρώτον, από τη μία ισχυρίζονται ορισμένοι ότι οι πολλαπλές διμερείς αναγνωρίσεις είναι ο κρίσιμος παράγοντας βάσει του οποίου «χάσαμε το παιχνίδι», κι από την άλλη επιδιώκουν λύση έναντι όλων. Όταν λένε όμως «έναντι όλων» εννοούν ότι δεν είναι απλώς εφικτό και αναμενόμενο, αλλά και αυτόματο πως αυτές οι χώρες θα τροποποιήσουν τις αναγνωρίσεις τους.

Πράγματι, εάν και όταν συμφωνήσει η Ελλάδα, όλοι θα εναρμονιστούν πάραυτα στη νέα πραγματικότητα. Γι’ αυτό προσέρχονται πάντα σε μας για λύση. Αξιοσημείωτη η πρόσφατη απόφαση της Βουλγαρίας, που ως προεδρεύουσα της ΕΕ το 2018 ανακοίνωσε ότι παρά την δική της αναγνώριση ως ΔτΜ, δεδομένου ότι η ΕΕ την έχει αναγνωρίσει ως πΓΔΜ (όπως άπαντες οι διεθνείς οργανισμοί χωρίς ουδεμία εξαίρεση), θα χρησιμοποιεί απαρέγκλιτα το προσωρινό όνομα .

Δεύτερον, από τη μία λένε ότι το πρόβλημα δεν είναι το όνομα, όσο ο αλυτρωτισμός και άρα αν συμφωνήσουμε ως προς αυτό επί της αρχής (διότι δεν υπάρχει χρόνος για να διαπιστωθεί ουσιαστικά κανένα φρένο στον αλυτρωτισμό), το όνομα είναι δευτερεύουσα παράμετρος, συνεπώς δεν μας ενοχλεί να παραχωρήσουμε τον όρο Μακεδονία. Ταυτόχρονα όμως λένε ότι η τεράστια ευκαιρία λύσης παρουσιάζεται σήμερα, λόγω της πρόσφατης αλλαγής κυβερνήσεως στα Σκόπια και η «εθνικιστική» γραμμή του Γκρουέφκσι πέρασε στην αντιπολίτευση.

Δηλαδή ζητούν να παραχωρήσουμε το όχημα αλυτρωτισμού (όνομα) σε μία υποτιθέμενη διαλλακτική κυβέρνηση, να μην εισπράξουμε τίποτα απτό, και μεθαύριο που ίσως ξαναλλάξει η κυβέρνηση να συνεχίσουν αμετανόητοι στο ίδιο βιολί. Αξιοσημείωτο ότι ένα από τα τρία Αλβανικά κόμματα απέσυρε την αρχική εμπιστοσύνη του στην κυβέρνηση Ζάεφ, λόγω «εμμονής στον αλυτρωτικό Μακεδονισμό»!

Τρίτον, παρουσιάζουν ότι η ευκαιρία λύσης είναι τεράστια σήμερα ως προϊόν της γεωπολιτικής και αμερικανικού φόβου για ρωσική επιρροή στα Βαλκάνια. Ακούσαμε και εκπρόσωπο του ΚΚΕ (δηλαδή του εν μέρει ηθικού αυτουργού της δημιουργίας του μορφώματος της Γιουγκοσλαβικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας το 1944) να μιλάει αόριστα και αφηρημένα για «πετρελαϊκό έλεγχο της διόδου από εταιρείες»(;).

Όμως μία απλή σύγκριση των όρων: «Συρία, Ιράκ, Τρομοκρατία, ISIS, Ισραήλ, ΕΕ, Μπρέξιτ, Ρώσοι Χάκερς, Ουκρανία, Κριμαία», με τον όρο «Σκόπια», προκαλεί αβίαστα μειδίαμα προς την άποψη περί του «εξαιρετικά κρίσιμου ρόλου των Σκοπίων στις αμερικανορωσικές σχέσεις». Αυτοί καίγονται, εμείς θα υποχωρήσουμε; Ένταξη στο ΝΑΤΟ ως πΓΔΜ θα έσβηνε το διεθνές ενδιαφέρον ώσπου οι συνθήκες ευνοούσαν ένα ουδετεροεθνές όνομα μίας ομοσπονδίας.

Αντίσταση λοιπόν. Καμία αναγνώριση σε Μακεδονική εθνότητα, νέα ή βόρεια. Παραφράζω τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο: «Το δε το όνομα σοι δούναι, ουκ εμόν εστίν, ουτ’ άλλου των κατοικούντων ενταύθα». Ούτε δημοψήφισμα γίνεται δεκτό.

Η μόνη σύναξη Ελλήνων που θα δικαιούτο να παραχωρήσει τμήμα της πνευματικής της ιδιοκτησίας και κληρονομιάς, θα ήταν μία σύναξη νεκρών, ζώντων και αγέννητων σε απαρτία. Ποιος μπορεί να ψηφίσει σήμερα εκπροσπώντας τον Μ. Αλέξανδρο, την Θεσσαλονίκη, τον Αριστοτέλη, τον Γρηγόριο Παλαμά, τον Εμμανουήλ Παππά, τον Παύλο Μελά, τον Χρυσόστομο Σμύρνης, τον Οδυσσέα Ελύτη και τα τρισέγγονά μας; Όποιος παραχωρεί όνομα, παραχωρεί έδαφος.

=====

[Το άρθρο αυτό μπορεί να ιδωθεί ως συνέχεια του άρθρου
«Όχι ηττοπάθεια στο Σκοπιανό», Εστία 9 Ιανουαρίου 2018]