Τσιφτετέλι τούρκικο

Του Παντελή Σαββίδη

Υπάρχει μια εντυπωσιακή αδράνεια και της κοινής γνώμης και των ΜΜΕ για όσα σημαντικά τεκταίνονται σε μείζονος σημασίας θέματα όπως το προσφυγικό, η Θράκη, ή ακόμη και το Σκοπιανό, στα οποία οι εξελίξεις θα επηρεάσουν καθοριστικά το παρόν και το μέλλον της χώρας και του λαού της. Η εξοικείωση με την ιδέα μιας διαχρονικής διακινδύνευσης στην εξωτερική πολιτική έχει οδηγήσει και την πολιτική ηγεσία και την ελληνική κοινωνία σε ένα είδος μιθριδατισμού, κάτι που αποτελεί στόχο των δυνάμεων που χαρακτηρίζονται από την επιμονή και τη μεθοδικότητά τους στην επίτευξη του σκοπού τους. Και η δύναμη αυτή είναι η Τουρκία.

Το προσφυγικό ζήτημα, του οποίου η αντιμετώπιση ξεπερνά τις δυνατότητες όχι μόνο του ελλαδικού κράτους αλλά ίσως και της Ευρώπης, απειλεί να αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά της γηραιάς ηπείρου.

Δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία. Ίσως, οι αποκαλούμενες προσφυγικές ροές να μην έχουν τα πληθυσμιακά χαρακτηριστικά της μετακίνησης λαών που άφησαν το στίγμα τους στην εξέλιξη της παγκόσμιας ιστορίας, έχουν όμως τη δύναμη να αλλοιώσουν τη δομή και τις πολιτισμικές συνήθειες του λεγόμενου Δυτικού κόσμου, ο οποίος μέσα από την ευημερία του παρακολουθεί τις εξελίξεις ανήμπορος να αντιδράσει. Και δεν είναι εύκολο. Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός δεν μπορεί να ανεχθεί ανθρώπους να πνίγονται, ούτε και μπορεί να κλείσει ερμητικά τις πύλες του, όπως κατ’ επανάληψη κάνει η γειτονική Τουρκία. Γι’ αυτό και είναι ευάλωτος στους τουρκικούς ελιγμούς και γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης της τουρκικής πολιτικής, η οποία αφού απέτυχε παταγωδώς στη Μέση Ανατολή, χορεύει εν είδει τσιφτετελιού, την Ευρώπη αλλά και την Ελλάδα.

Το προσφυγικό για την Ελλάδα είναι τεράστιο ζήτημα και γι’ αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί με τη σοβαρότητα που του αρμόζει. Διαφορετικά η χώρα θα βρεθεί ενώπιον ενός μείζονος μειονοτικού προβλήματος λόγω της ισλαμικής θρησκείας των προσφύγων. Η γειτονική χώρα καραδοκεί να εκφράσει πολιτικά και να υποστηρίξει σε διεθνές επίπεδο το σύνολο των μουσουλμάνων που βρίσκονται στην Ελλάδα.

Ο πυρήνας του μειονοτικού, όμως, βρίσκεται εκεί που δημιουργήθηκε το 1923 με τη Συνθήκη της Λοζάνης: στη Θράκη. Τις προηγούμενες μέρες επισκέφθηκε την περιοχή αμερικανική αντιπροσωπεία στην οποία συμμετείχε και στέλεχος της πρεσβείας στην Αθήνα. Επισκέψεις τέτοιου είδους δεν είναι ασυνήθιστες. Γίνονται πλέον κρίσιμες, δεδομένου ότι το πρόβλημα με τη μειονότητα βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο το οποίο απαιτεί σοβαρή και ενεργό διπλωματία, μήπως και σωθεί από τη νομοτελειακή εξέλιξή του, που είναι η εν ευθέτω χρόνο απαίτηση της Τουρκίας για αυτονόμησή της. Όλες οι κινήσεις και οι μεθοδεύσεις της Άγκυρας εκεί κατατείνουν, δεδομένων και των συνεχών ελληνικών λαθών αλλά και μιας αντίληψης στην Αθήνα που μοιάζει πολύ, τηρουμένων των αναλογιών, με την ηθική, πολιτική και στρατιωτική παρακμή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Εγκατάλειψη και αδιαφορία για την περιφέρεια.

Το αμερικανικό ενδιαφέρον για την περιοχή είναι λογικό και δεδομένο. Η πρεσβεία των ΗΠΑ ευλόγως ενδιαφέρεται για τις σχέσεις χριστιανών και μουσουλμάνων, τις δυνατότητες που έχει το μειονοτικό κόμμα DEB, τις επαφές και τις ισορροπίες που διαμορφώνει, τη θέση και τη στάση των δύο άλλων συνιστωσών της μειονότητας, των Πομάκων και των Αθιγγάνων, και πολλά άλλα τα οποία αξιολογεί και χρησιμοποιεί κατά το δοκούν.

Οι μόνες που βλέπουν παθητικά και μοιρολατρικά τις εξελίξεις είναι οι ελληνικές υπηρεσίες – αυτές ακριβώς που έπρεπε να ανησυχούν και να δραστηριοποιούνται.

Οι χειρισμοί στο μειονοτικό είναι λανθασμένοι από τη στιγμή της δημιουργίας του. Κακώς στη Λοζάνη έγινε αποδεκτή η αριθμητική εξισορρόπηση των μη ανταλλάξιμων, τη στιγμή που στην Πόλη υπήρχαν 279.788 και οι μουσουλμάνοι στη Θράκη ήταν 86.793. Η αναλογία, τώρα είναι 2.000-3.000 στην Πόλη και πάνω από 120.000 στη Θράκη.

• Τραγικό λάθος που ο Βενιζέλος απέλασε τους παλαιομουσουλμάνους (οθωμανούς) που αντιτίθεντο στους κεμαλικούς, κατ’ απαίτησιν του Ισμέτ Ινονού. Μεταξύ αυτών ήταν και ο τελευταίος θρησκευτικός ηγέτης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Μουσταφά Σαμπρί.
• Λάθος του Παπάγου η μορφωτική συμφωνία του 1951 (εκτός Λοζάνης), η «τουρκοποίηση» της μειονότητας εν ονόματι του εκ Βορρά κινδύνου και το μειονοτικό γυμνάσιο Τζαλάλ Μπαγιάρ.
• Κακώς δεν επιδιώχθηκε αριθμητική ισορροπία της μειονότητας στη Θράκη όταν βεβηλώθηκαν τα ιερά και εξεδιώχθη ο ελληνισμός από την Πόλη κατά τα γεγονότα του 1955.
• Κακώς επετράπη στη μειονότητα και την «ηγεσία» της να αδιαφορεί για τους ελληνικούς νόμους και να αυθαιρετεί πάνω στον πολιτισμό, τη συνείδηση και την καθημερινή ύπαρξη των Πομάκων και των Αθιγγάνων. Λάθος και το μορφωτικό πρωτόκολλο του Παπαδόπουλου που το 1968 καθιέρωσε επίσημα την τουρκική ως τη μόνη μειονοτική γλώσσα.

Ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Επίμονα και μεθοδικά, η Τουρκία πετυχαίνει έναν-έναν τους στόχους της. Το πολιτικό μέρος το έχει αναλάβει το προξενείο στην Κομοτηνή, την οικονομική ρευστότητα και τη διαμόρφωση μιας αποκομμένης από το χριστιανικό στοιχείο και απομονωμένης οικονομίας η Ziraat Bank, την κοινωνική πίεση σε όσους αλληθωρίζουν η «ηγεσία» της μειονότητας, την ιδεολογική χειραγώγηση τα μειονοτικά σχολεία από τα οποία γίνεται προσπάθεια να μην διαφύγει κανείς μαθητής, και την οικονομική κυριαρχία οι αναμενόμενοι Τούρκοι επιχειρηματίες.

Η τουρκική δραστηριότητα δείχνει και τους τομείς που πρέπει να δραστηριοποιηθεί και η ελληνική πλευρά. Αλλά αν δεν μπορεί σε όλους τους τομείς, ας κάνει μία και αποφασιστική κίνηση. Ας κόψει τον ομφάλιο λώρο της χειραγώγησης της μειονότητας. Ας κλείσει το τουρκικό προξενείο στην Κομοτηνή. Τα αντίποινα θα είναι το κλείσιμο του ελληνικού προξενείου στην Κωνσταντινούπολη. Συγκριτικά, μικρό το κακό. Η Θράκη δεν βρίσκεται σε μεταίχμιο. Αν δεν δραστηριοποιηθεί άμεσα και συντονισμένα η ελληνική πολιτεία, η Θράκη θα γείρει προς τη μεριά της απώλειας. Όσοι παρακολουθούν τις εξελίξεις, δίνουν το μέγιστο δύο δεκαετίες χρονικής διάρκειας για να θέσει η Τουρκία ζήτημα αυτονόμησης.

Και τότε το τσιφτετέλι θα είναι εντελώς τούρκικο.

Και κάτι τελευταίο. Ο πρωθυπουργός θα επισκεφτεί τις επόμενες ημέρες την Τουρκία. Εθιμοτυπικά θα πρέπει να καταθέσει στεφάνι στο μαυσωλείο του Μουσταφά Κεμάλ. Ίσως θα πρέπει να αναζητήσει εύσχημο τρόπο να το αποφύγει. Ο πρώην πρόεδρος του Ιράν για να αποφύγει ανάλογη κίνηση επισκέφθηκε αντί για την Άγκυρα την Κωνσταντινούπολη. Ας θυμηθεί ο κ. Τσίπρας πότε άρχισε η αποδόμηση, ως πολιτικού, του Γιώργου Παπανδρέου. Με το ζεϊμπέκικο και το στεφάνι στο ίδιο μαυσωλείο.

Οι σχέσεις με την Τουρκία μπορεί να είναι ειρηνικές. Φιλικές δεν μπορεί να γίνουν. Όποιος δεν το πιστεύει δεν γνωρίζει στοιχειώδη ιστορία – ούτε πως παίζεται το παιχνίδι στα ελληνοτουρκικά.

Πηγή: Pontos-News