Βιογραφικὸ σημείωμα μίας δασκάλας

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-θεολόγος
Κιλκὶς

«Τὴν λευτεριὰ ρωτήσανε ποιᾶς μάνας εἶναι γέννα /
καὶ εἶπε πὼς τὴν γέννησε τὸ ἑλληνικὸ τὸ αἷμα».

Ἀφιέρωμα τὸ παρὸν σημείωμα. Ὄχι μόνον ἐπετειακό, ἀλλὰ καὶ λίαν ἐπίκαιρο. «Καὶ ἂν εἶναι πλῆθος τ’ ἄσχημα κι ἂν εἶναι τ’ ἄδεια ἀφέντες», ἀκολουθώντας «τὰ μονοπάτια τῆς ποίησης» τοῦ Παλαμᾶ, ἔχουμε τὸ κελάρι τὸ πατρογονικό, γεμάτο τζιβαϊρικὰ πολυτίμητα καὶ πρόσωπα τιμαλφῆ.

Tοῦτες τὶς σακάτικες ὧρες ποὺ περνᾶ ἡ πατρίδα, μὲ τὰ στίφη τῶν μωχαμετάνων, ποὺ τὰ βάφτισαν «πρόσφυγες καὶ μετανάστες» οἱ ἀριστερόμυαλοι γραικύλοι, νὰ ἀκυρώνουν τὴν Ἐπανάσταση τοῦ Εἰκοσιένα, μὲ ἡγέτες «νάνους καὶ ἀρλεκίνους», ποὺ μᾶς πνίγουν μὲ τὶς ἀναθυμιάσεις τους, παρηγοριὰ καὶ καταφυγή, ἡ πατραγαθία. Οἱ πράξεις, ἡ εὔκλεια τῶν προγόνων.

Μία παρένθεση. Δάσκαλος σὲ μικρὰ παιδιά, Ϛ΄ Δημοτικοῦ φέτος, ἀφήνω στὴν ἄκρη τὰ βιβλία, τὶς καντιποτένιες φλυαρίες τοῦ ὑπουργείου, καί, πολλὲς φορές, στρώνομαι καὶ καταγράφω κείμενα εὐσύνοπτα, κατανοητὰ καὶ κατάλληλα γιὰ τὴν κρίσιμη, ἐξοπλιστικὴ ἡλικία τους. Ἐπιμένω κυρίως σὲ ἀφιερώματα. Ἡ νεώτερη ἱστορία μᾶς προσφέρεται. Τὸ μάθημα τῆς Ἱστορίας εἶναι δίωρο (ἑβδομαδιαίως). Ὁπότε ἐπιλέγω δέκα περίπου πρόσωπα – Κολοκοτρώνης, Κανάρης, Καραϊσκάκης, Μπότσαρης, Σολωμός, Παπαφλέσσας, Παῦλος Μελᾶς, Γρηγόρης Αὐξεντίου, μεταξὺ αὐτῶν – τὴν εὐωδία, δηλαδή, τῆς ἱστορίας μας καὶ τοὺς παρουσιάζω στοὺς μαθητές μου. Χαίρονται χαρὰν μεγάλη καὶ καμαρώνουν. Παρουσιάζω κυρίως στὰ παιδιὰ νόστιμα ἢ ἡρωικὰ ἐπεισόδια ἀπὸ τὸν βίο καὶ τὴν πολιτεία σας. Αὐτὰ τοὺς συγκινοῦν, ἐντυπώνονται ἀνεξίτηλα στὴ δροσερὴ μνήμη τους.

Παράδειγμα: Ἔλεγε ὁ Κολοκοτρώνης: «Κάποτε ἡ κουκουβάγια ἤθελε ν’ ἀλλάξει φωλιά, γιατί ἡ παλιὰ εἶχε λερωθεῖ ἀπὸ τὶς κουτσουλιές της. Ὅπου καὶ νὰ πᾶς, τῆς εἶπε ἄλλο πουλί, καὶ τὸν κῶλο σου μαζί σου θὰ τὸν πάρεις». Γέλιο τὰ παιδιὰ καὶ θαυμασμὸ γιὰ τὴν θυμοσοφία τοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ. Διδασκαλία σημαίνει «τέρπειν καὶ διδάσκειν» κατὰ τὸν ἀείχλωρο λόγο τοῦ Πλάτωνα. Καὶ πάντα μὲ ταπείνωση καὶ ὄχι ταπεινώνοντάς τα, ἔχοντας πάντοτε ὑπ’ ὄψιν ὅτι διδάσκουμε καὶ συμβουλεύουμε ἀνθρώπους πολὺ καλύτερους ἀπὸ ἐμᾶς.

Ἀφιέρωμα, λοιπόν, τὸ παρὸν σημείωμα σὲ μία – τίτλος τιμῆς, ἀνυπέρβλητος – Δασκάλα τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα, τὴν Αἰκατερίνη Χατζηγεωργίου. Μᾶς ἄφησε ἕνα βιογραφικὸ σημείωμα, δὲν τὸ ἔγραψε μὲ μελάνι. Τὸ χάραξε μὲ τὸ αἷμα της. Δὲν φώτισε μὲ τὸν λόγο της, ἀλλὰ μὲ τὸ κορμί της. Ἔγινε ἡ ἴδια λαμπάδα. Τὸ βιογραφικό της τὸ κατέθεσε στὸ Συναξάρι τῶν Ἡρώων τοῦ Γένους.

Ἂς τὸ διαβάσουμε μὲ εὐλάβεια:

Ὄνομα: Αἰκατερίνη Χατζηγεωργίου
Tόπος γεννήσεως: Γευγελῆ Μακεδονίας, πόλη ἑλληνική, ποὺ σήμερα εἶναι στὴν κατοχὴ τῶν Σκοπιανῶν.
Ἔτος γεννήσεως: 1885
Ἐπάγγελμα: Στὰ δεκαοκτώ της ἔγινε δασκάλα στὰ σκλαβωμένα Ἑλληνόπουλα τῆς Μακεδονίας.
Βασικὲς Σπουδές: Σπούδασε στὸ Παρθεναγωγεῖο Μοναστηρίου, πόλη κάποτε μὲ ἀκμαῖο ἑλληνικὸ πληθυσμό, τὴν ὁποία κατέχουν οἱ πλαστογράφοι τῆς ἱστορίας.

Δὲν σπούδασε σὲ κάποιο Παιδαγωγικὸ Τμῆμα, στὸ ὁποῖο διδάσκουν ἐθνομηδενιστὲς καὶ νεοταξικὰ ἀπολειφάδια τύπου Ρεπούση, ποὺ ἐξοργίζονται διότι γίνεται ἁγιασμὸς στὰ σχολεῖα – κατὰ δήλωσή της πρὸ μηνὸς – καὶ… δαιμονίζεται γιατί ἀκόμη ἐκκλησιάζονται τὰ σχολεῖα. Ἂν εἶχε καθηγήτρια τὴν Ρεπούση, ἡ Αἰκατερίνη, θὰ πήγαινε μὲ τοὺς Κομιτατζῆδες ἢ θὰ τὴν ἀπέλυαν, γιατί θὰ χαρακτηριζόταν ἐθνικίστρια, δασκάλα τοῦ σκοταδισμοῦ. Δόξα τῷ Θεῷ τότε δὲν εἴχαμε παιδαγωγικὰ τμήματα. Εἴχαμε Παρθεναγωγεῖα, Μεγάλες τοῦ Γένους Σχολές, Πανεπιστήμια ἡρώων.

Μεταπτυχιακὲς σπουδές: Ἔκανε μεταπτυχιακὲς σπουδὲς στὸ ἀθάνατο πανεπιστήμιο τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, εἰδικεύτηκε στὴν φιλοπατρία καὶ τὴν αὐτοθυσία. Ἀναγορεύτηκε διδάκτωρ τοῦ ἡρωισμοῦ στὶς 14 Ὀκτωβρίου τοῦ 1904, μὲ βαθμὸ «ἄριστα», ἀπὸ τοὺς ἐπιβλέποντες καθηγητὲς ποὺ ἄκουγαν στὰ ὀνόματα Παῦλος Μελὰς καὶ Ἀναστάσιος Καρατάσος.

Ἐκπαιδευτικὴ καὶ κοινωνικὴ δράση: Δίδαξε στὰ ἑλληνόπουλα γλῶσσα καὶ ἱστορία. Τοὺς μάθαινε τὴν ἀγάπη στὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἁγία του Ἐκκλησία: «Μία φορὰ κι ἕναν καιρὸ», τοὺς ἔλεγε, «σὲ τοῦτα ἐδῶ τὰ δοξασμένα χώματα ζοῦσε ὁ βασιλιὰς Ἀλέξανδρος, ποὺ σκόρπισε τὸ φῶς καὶ τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμὸ στὰ πέρατα τοῦ κόσμου… Μία φορὰ κι ἕναν καιρὸ ἀπὸ τοῦτα τὰ ἅγια χώματα διάβηκε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, σὰν ἦρθε νὰ φέρει τὸν Χριστιανισμὸ στὴν ἤπειρό μας». Καὶ τὰ παιδόπουλα μὲ ὀρθάνοιχτα τὰ μάτια τὴν κοίταζαν καὶ ἔκλειναν στὰ ἄγουρα φυλλοκάρδια τους, μὲ ἀνείπωτη περηφάνια, τὸν λόγο, τὸν σπόρο τὸν ἐθνικό, ποὺ ἀργότερα θὰ γεννοῦσε καρπὸ πολύ.

Μισθός: Ἀφιλοκερδῶς, μὲ ἔντιμο πενία, ζοῦσε ἡ Αἰκατερίνη. Δέν… κατέβαινε σὲ ἀπεργίες γιὰ «αὔξηση μισθῶν», δὲν ἔγινε συνδικαλίστρια σὲ κάποια ΔΟΕ γιὰ νὰ γλιτώσει τὴν αἴθουσα. Ὄχι. Ἀνέβαινε τὰ σκαλοπάτια τῆς λευτεριᾶς. Νυχθημερόν, μονάχη ἔγνοια της, ἡ σωτηρία τῆς Μακεδονίας. Ἀτρόμητη, «εἰς τὸ ἔθνος προσέφερε ὅ,τι ἦτο δυνατὸν ὡς ἡρωίδα τοῦ 21», γιὰ νὰ θυμηθοῦμε τὴν διαθήκη τοῦ Γερμανοῦ Καραβαγγέλη, ποὺ κι αὐτὸς κατατάσσει τὸν ἑαυτό του στὴν «λεβεντουργιὰ» τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος.

Προαγωγές: Στὰ δεκαεννιά της χρόνια ἡ Αἰκατερίνη Χατζηγεωργίου πῆρε τὴν τιμιότερη προαγωγή. Ἀπὸ ἁπλὴ δασκάλα προάγεται σὲ ἡρωίδα τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους. 14 Ὀκτωβρίου 1904. Μία συμμορία κομιτατζήδων περικυκλώνει τὸ σπίτι, κοντὰ στὴν Γευγελή, στὸ ὁποῖο φιλοξενοῦνταν ἡ δασκάλα. Οἱ θρασύδειλοι Βούλγαροι πάσῃ θυσίᾳ θέλουν νὰ τὴν δολοφονήσουν. Τῆς ζητοῦν νὰ παραδοθεῖ. Ἀπαντᾶ μὲ τὸ ἀντίλαλο τοῦ Ζαλόγγου: «Ἐγὼ Ἑλληνίδα γεννήθηκα, Ἑλληνίδα καὶ θὰ πεθάνω». Λέγοντας Ἑλληνίδα ἐννοοῦσε τάφο. Λόγος ἐθνικὸς γι’ αὐτὴν εἶναι νὰ μιλᾶς μὲς ἀπὸ τὸν τάφο. Ἔτσι γράφεται ἡ ἱστορία μας. «Ἀπ’ τὰ κόκκαλα βγαλμένη…». Τρεῖς ὧρες πολεμοῦσε. Ἔβαλαν φωτιὰ οἱ πρόγονοι τοῦ Ζάεφ –ὁ φίλος τοῦ Ἀλέξη τοῦ προδότη– καὶ τὴν ἔκαψαν ζωντανή.

Διακρίσεις τιμητικές. Ὄχι. Τὸ κράτος, ἡ νῦν παλιοψάθα τῶν ἐθνῶν, δὲν τῆς προσέφερε καμιὰ διάκριση. Σχολεῖα ἀνὰ τὴν χώρα ἔβαλαν διάφορες ὀνομασίες. «Δημήτρης Γληνός, Ἀλ. Δελμοῦζος, Μελίνα Μερκούρη». Κανένα δὲν φέρει τὸ ὄνομά της. Καὶ σίγουρα λίγοι δάσκαλοι ἔχουν ἀκουστὰ τὴν ἡρωίδα δασκάλα τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα. Ἂς εἶναι. Οἱ ἥρωες δὲν ἔχουν ἀνάγκη «κρατικῆς ἀναγνωρίσεως». Τοὺς παίρνει στὰ φτερά της ἡ Δόξα, γιατί μαρτύρησαν γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη στὴν ἁγία καὶ τῆς Μακεδονίας τὴν ἐλευθερία. «Ὅλο εἰς τὸν κρεμνὸν κυλᾶμεν κάθε μέρα», ἔγραφε μὲ τὸ γιαταγάνι του ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης. Εἶναι αὐτὸ τὸ γκρέμισμα κάθοδος εἰς Ἅδην; Ἴσως. Μήπως γίνει καὶ τόπος Ἀναστάσεως; «Εἴθε», ὅπως ἔγραφε ἡ περικεφαλαία τοῦ Κολοκοτρώνη. Αἰωνία ἡ μνήμη τῶν ἀθάνατων διδασκαλισσῶν τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα.

Πηγή: Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία