Ξύπνα λαέ!

Νίκος Κωνσταντινίδης

Όταν μια κοινωνία είναι κατακερματισμένη σε «κινήσεις» και «κόμματα», σε σέχτες, ομάδες και κινήματα, σε μια εποχή που η Ελλάδα χρειάζεται να είναι ενωμένη, δυνατή, ας αναλογιστούμε τη συλλογική μας ευθύνη. Ειδικά όταν στη σωτηρία της αποζητούμε και τη δική μας.

Τα πράγματα είναι απλά: Όπως πίσω
από κάθε επιτυχία υπάρχουν πάντοτε
κάποιοι, το ίδιο ισχύει και πίσω από
κάθε αποτυχία. Τίποτα δεν γίνεται από
το τίποτα. «Μηδέν εκ του μη όντος
γίγνεσθαι» λέει ο Δημόκριτος.

Το ζητούμενο στην πολιτική ζωή δεν είναι οι ελάχιστοι επώνυμοι, αλλά ο μέσος Έλληνας. Κανείς συνειδητοποιημένος πολίτης δεν μπορεί να δεχθεί παντοτινά ένα κόμμα που εξαιτίας του υποφέρει ο ίδιος και η οικογένειά του. Κανείς λαός δεν μπορεί να ανεχθεί εσαεί έναν πολιτικό –δεξιό, κεντρώο ή αριστερό– που εξορίζει σε ξένη γη τα παιδιά του. «Οι απελπισμένοι γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες» λέει ο Τάσος Λειβαδίτης.

Το θέμα δεν είναι τι υπόσχεται το ένα ή το άλλο κόμμα. Το θέμα είναι τι κάνει. Ένα ινδικό ρητό λέει ότι το ποτάμι των λυγμών το καταλαβαίνει πιο καλά εκείνος που έχει και το δικό του δάκρυ μέσα. Το ίδιο και το τσουνάμι των περικοπών. Το αισθάνεται πιο καλά αυτός που έχει και το δικό του οβολό μέσα.

Στο όνομα της ισότητας των πολιτών
κανείς δεν πρέπει να εξαιρείται από το
πόθεν έσχες.

Το καλό παράδειγμα πηγάζει από ψηλά: Ο Μ. Αλέξανδρος, όταν είδε πως το νερό που απέμεινε στην έρημο δεν έφθανε για όλους, δεν ήπιε ούτε αυτός αλλά το έριξε κάτω, θεωρώντας πως και ο ίδιος, αν και ανώτερος, πρέπει να υποφέρει όπως όλοι οι στρατιώτες του. Στη δημοκρατία τα μέτρα πρέπει να είναι κοινά για όλους: πολιτικούς, δικαστικούς και πολίτες.

Ο βασιλιάς της Αθήνας Κόδρος, όταν έμαθε τον χρησμό του Μαντείου των Δελφών ότι η Αθήνα θα σωνόταν μόνο αν σκοτωνόταν ο βασιλιάς της, αποφάσισε να θυσιαστεί. Ντύθηκε ζητιάνος και βγήκε έξω από την πόλη προσποιούμενος ότι μαζεύει ξύλα. Μόλις συνάντησε δύο στρατιώτες από το εχθρικό στρατόπεδο, σκότωσε μεμιάς τον έναν. Ο άλλος βλέποντας την εχθρική ενέργεια του ζητιάνου τού επιτέθηκε, και μη γνωρίζοντας ότι είναι ο βασιλιάς Κόδρος μεταμφιεσμένος, τον σκότωσε. Έτσι εκπληρώθηκε ο χρησμός και σώθηκε η Αθήνα.

Σήμερα δεν υπάρχουν Κόδροι.
Υπάρχουν αρκετοί «λόρδοι» και πολλή
λόρδα!

«Να λυπάστε το έθνος που φοράει ρούχα που δεν ύφανε, τρώει ψωμί που δεν θέρισε, και πίνει κρασί που δεν ρέει από δικά του πατητήρια... Να λυπάστε το έθνος που ο κυβερνήτης του είναι αλεπού, ο φιλόσοφός του ταχυδακτυλουργός και η τέχνη του, τέχνη του μπαλώματος και της μίμησης. Να λυπάστε το έθνος που οι σοφοί του σώπασαν με τα χρόνια και οι δυνατοί του άντρες είναι ακόμα βρέφη» λέει ο Λιβανέζος ποιητής και φιλόσοφος Χαλίλ Γκιμπράν.

Να λυπάστε –προσθέτω– την πατρίδα που αντί για πατριώτες έχει παρτάκηδες. Να λυπάστε το λαό που υπομένει δίχως να προβάλλει αντίσταση. Τα λόγια του Θουκυδίδη, με τα οποία συνόψισε την πορεία της Αθηναϊκής Πολιτείας, παραμένουν επίκαιρα: «Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν...» (τα σπίτια μας καίγονται κι εμείς τραγουδάμε). Κι αλλού, πάλι, ο ίδιος γράφει: «Ό τε δήμος να μη μαλακίζηται» (ο λαός να μην είναι μαλθακός).

Πες μου λοιπόν, φίλε από τα παλιά,
πώς μπορείς να απαρνηθείς την ψυχή
σου;

Πώς δέχεσαι να διαγράψεις την ιστορία σου; Τι σε κρατά σε μια πολιτική που έχει την ψυχή της παραδώσει; Αν χάσουμε την πίστη μας στην ελπίδα, θα σβήσει και η τελευταία σπίθα που την συντηρεί.

Είναι η ώρα της κρίσης και της αφύπνισης. Της προσδοκίας και της εγρήγορσης. Η ώρα της συνοχής και της συσπείρωσης του λαού μας. Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε ως πολίτες, είναι να ανταμωθούμε με εκείνον που μας ενώνουν πολλά, έχοντας στο νου του ποιητή τα λόγια: «Ξύπνα λαέ, κι όλοι οι λαοί μετά σου».

Πηγή: Pontos-News